(The
following is the translation of my younger son Santosh Bhandaru's stray thoughts)
అపోలో
ఆసుపత్రిలో డాక్టర్ భార్గవని కలవడం కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. మా అమ్మని
చూపించడంకోసం గత ఆరేడు నెలలుగా నాకిది అలవాటయిపోయింది. పోయిన ప్రతిసారీ నాకక్కడ
రకరకాల మనుషులు తారసపడుతున్నారు. వెయిట్ చేసే టైం పెరిగిపోతున్నకొద్దీ నేను
గమనిస్తున్న వ్యక్తుల సంఖ్యకూడా క్రమంగా పెరిగిపోతూ వస్తోంది. వాళ్ళని చూస్తుంటే
నాకు మొత్తం ప్రపంచంలోని వ్యక్తులనందర్నీ అరచేతిలో ఉంచుకుని గమనిస్తున్న భావన కలిగేది.
వారిలో
కొందర్ని చూడగానే స్తితిమంతులని తెలిసిపోయేది. వారి మాటలో, నడకలో, చూపులో అది
కొట్టవచ్చినట్టు కనబడేది. ఆడి, బీఎండబ్ల్యు,
మెర్సిడెజ్ వంటి ఖరీదయిన వాహనాల్లో ఆసుపత్రికి
వచ్చాము సుమా అనే అభిప్రాయం అవతలవాళ్ళకు
కలిగేలా వారి ప్రవర్తన వుండేది. డాక్టర్ గారి అసిస్టెంట్ తో మాట్లాడేటప్పుడు ఇది
మరీ కొట్టవచ్చినట్టు కనబడేది. ఇటీవలి కాలంలో ఈ మోస్తరు జనం మనకు మాల్స్ లో, సినిమాహాల్స్
లో, రెస్టారెంట్లలో మనకు కనబడుతూనే వున్నారు.
పొతే
మరో రకం వాళ్ళున్నారు. వాళ్ళ మొహం చూస్తూనే చెప్పొచ్చు వాళ్ళు ఎంతో బాధలో
వున్నారని. మొదటి రకం వారికంటే భగవంతుడు వీరిని కాసింత చిన్న చూపు చూసివుండవచ్చునేమో
కానీ వీళ్ళూ డబ్బుకు అంతగా కటకట పడేవాళ్ళు కాదు. కానీ వీరి బాధకు రెండు కారణాలు.
ఒకటి తాము అమితంగా ప్రేమిస్తున్న కుటుంబసభ్యుల అనారోగ్యం గురించిన కలత ఒక కారణం
అయితే, పెరిగిపోతున్న ఆసుపత్రి ఖర్చుల గురించిన బెంగ మరో కారణం. వీటిల్లో ఏది
ఎక్కువ వారిని చింతకు గురిచేస్తున్నదీ చెప్పడం కష్టం.
ఇక
మూడో రకం. వీరు సమాజంలో కింది స్థాయికి చెందిన వాళ్ళు. అయితే వారికి ఒక విషయంలో
మాత్రం స్పష్టమైన అవగాహన వుంది, అదేమిటంటే
ఇలాటి ఆసుపత్రిలో వైద్యం అంటే మాటలు కాదు, జేబు పేలిపోయే బిల్లు చేతిలో పెడతారని వారికి తెలుసు.
కానీ విచిత్రం ఏమిటంటే వారిని కలత పెట్టాల్సిన ఇలాటి విషయం వారికి చీమకుట్టినట్టు
కూడా అనిపించకపోవడం. వారి సమస్య అల్లా ఇంత పెద్ద ఆసుపత్రిలో అయినా సరైన వైద్యం
దొరుకుతుందా లేదా అనే.
కూర్చుని
చూసే నాకు ఇన్ని రకాల మనుషుల్లో ఉన్న వైవిధ్యం అర్ధం అవుతూనే వుంది. కొందరు తమ
ఆధిక్యత ప్రదర్శిస్తారు. కొందరు సాటి వారిపట్ల నిర్లిప్తంగా వ్యవహరిస్తారు. చుట్టు
పక్కల వారినీ, చుట్టుపక్కల అసలేం జరుగుతున్నదో
అనే విషయాలను మరి కొందరు అసలు
పట్టించుకోకుండానే గడిపేస్తారు. అయితే అర్ధం కానిదల్లా ఒక్కటే. అదేమిటో
చిత్రం బయట తమ స్థాయీ బేధాలను, భేషజాలను ఇంతగా ప్రదర్శించే మనుషులు, డాక్టర్ దగ్గరకు
వెళ్ళినప్పుడు మాత్రం పూర్తిగా మారిపోతారు. కొత్త వ్యక్తుల్లా కనబడతారు. వారి
మాటలో మార్దవం తొణికిసలాడుతుంది. వాళ్ళ నడకలో హుందాతనం గోచరిస్తుంది. వాళ్ళ
పలకరింపులో మర్యాద, వాళ్ళ మోహంలో మందహాసం. ఒక్కసారిగా ఇలా మారిపోగలిగిన ఈ మనుషులు, ఇలా మారగలిగిన శక్తి కలిగి వుండీ
ఎందుకు అదే మాదిరిగా జీవించ లేకపొతున్నారు. సాటి వారిపట్ల అదేరకమైన గౌరవ ప్రపత్తులను ప్రదర్శించలేకపోతున్నారు. తోటివారిపట్ల
మనుషుల ప్రవర్తనలో ఎందుకిన్ని తేడాలు
కనిపిస్తున్నాయి?
తెలుసుకోవడానికే ఇన్నాళ్ళు పట్టింది, తెలియడానికి
ఎన్నేళ్ళు పడుతుందో?
NOTE: Courtesy Image Owner
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి