చీకటి వెలుగుల రంగేళి
ఆరోగ్యం కోసం గాలి మార్పు, మనసు కుదుటపడడం కోసం స్థలం మార్పు అనే వాళ్ళు వెనుకటి రోజుల్లో.
విదేశీ ప్రయాణాలు కొత్త కాదు కానీ, ఆధునిక సాంకేతిక పరిజ్ఞానం పేరుతో చేస్తున్న కొత్త కొత్త సెక్యూరిటీ ప్రయోగాలు ప్రతి ప్రయాణంలో కొత్తగానే వుంటున్నాయి.
మేము ప్రయాణిస్తున్న ఎమిరేట్స్ విమానం, అరగంట ఆలస్యంగా హైదరాబాదులో బయలుదేరి, దుబాయ్ విమానాశ్రయానికి సకాలంలో కాకపోయినా, కనెక్టింగ్ ఫ్లయిట్ తప్పిపోయేంత ఆలస్యం మాత్రం చేయలేదు.
దుబాయ్ లో సెక్యూరిటీ చెక్ విధానాన్ని అత్యంత ఆధునికం చేయాలని అనిపించడమే తడవు, డబ్బుకు కొరత లేని ఆ దేశపు రాజులు రెండు బొమ్మల్ని తెచ్చి అక్కడ పెట్టారు. ఆ బొమ్మలు సజీవ శిల్పాల మాదిరిగా కళ్ళు కదిలిస్తూ ఎదురుగా నిలబడ్డ మనిషిని ఆపాదమస్తకం పరీక్షించి, ఎదుటి మనిషి అసలు మనిషే, నకలు కాదు అని తాము నిర్ధారించుకుంటే మాత్రం లోపలకు దయచేయమని చేయి చూపిస్తుంది. లేకపోతే బయటకు దయచేయమని వాళ్ల భాషలో వురిమి చెబుతుంది. నా వెంట వచ్చిన ( లేదా వాళ్ల వెంట నేను అంటే బాగుంటుంది) లాల్ బహదూర్, దీప ఇద్దరికీ ఈ దుబాయ్ బొమ్మ పచ్చ జెండా ఊపి, నా దగ్గరకు వచ్చేసరికి నో, నియత్, నువ్వు నువ్వు కాదు పో పొమ్మని ఎడమ చేతితో కసిరి కొట్టింది. అక్కడున్న సెక్యూరిటీ నన్ను వెంటనే బయటకు పొమ్మనకుండా, ఆ బొమ్మ ముందు నిలబడినప్పుడు రెండు పాదాలు ఎక్కడ పెట్టాలి, కళ్ళు కెమెరా లోకి ఎలా చూడాలి అనే విషయాలు బోధ పరిచి మళ్ళీ అక్కడ నిలబెట్టాడు. ఆ బొమ్మ కళ్ళు విప్పార్చి మరీ, నన్ను చూసింది. కనురెప్పలు రెపరెప లాడించింది. బొమ్మ కాస్త మెత్త బడ్డట్టు ఆనిపించింది. కాసేపు అలా చూసి మళ్ళీ కళ్ళు ఉరిమి చూసి నువ్వు నువ్వు కాదు మరొకరివి అని వాళ్ల భాషలో అరిచి చెప్పింది.
అప్పుడు లైట్ వెలిగింది.
పాస్ పోర్ట్ ఫొటోలో, అమెరికా వీసా ఫొటోలో నాకు మీసం వుంది. ఈ బొమ్మ కానీ ఆ తేడా కానీ కనిపెట్టి అలా తేడాగా బిహేవ్ చేస్తోందన్న సందేహం కలిగి, ఆ సెక్యూరిటీ అధికారికి మీసాలతో వున్న నా పాత ఐడెంటిటీ కార్డులలోని ఫోటోలు, మీసాలు లేని తాజా ఫేస్ బుక్ ఫోటోలు చూపించి, ఆ బొమ్మ కాదు అంటున్న ఆ నేను ఈ నేనే అని వచ్చీరాని అన్ని భాషల్లో చెప్పేసరికి, అతడు కరుణాంతరంగుడై, ప్రశాంత చిత్తుడై నాకు మాన్యువల్ గా సెక్యూరిటీ చెక్ చేసి మొత్తానికి కథకు శుభం కార్డు వేశాడు. కొన్ని నెలల పాటు నన్ను చూడకుండా, కటక్ లో వాళ్ళ అమ్మమ్మ గారి ఇంట్లో వున్న నా రెండేళ్ళ మనుమరాలు జీవిక, ఆ మధ్య కటక్ నుంచి వచ్చినప్పుడు హైదరాబాద్ ఎయిర్ పోర్టులో మీసాలు లేని నన్ను చూడగానే, తాతా అంటూ వాళ్ళమ్మ చంకలో నుంచి నా మీదకు ఎగిరి దూకింది. ఈ మాత్రం గ్రహింపు అంత డబ్బు పోసి కొన్న ఆ బొమ్మకు లేకపోవడం విచిత్రమే!
వృత్తి జీవితంలో ప్రతి జర్నలిస్టు కు కొద్దో గొప్పో Conducted Tours అనుభవం వుండే వుంటుంది. ఏదో మంత్రిత్వ శాఖ వాళ్లో, బ్యాంకు వాళ్ళో తమ ప్రగతిని పాత్రికేయులకు చూపించడానికి ఇలాంటి అధ్యయన యాత్రలు నిర్వహిస్తారు. జేబులో రూపాయి లేకపోయినా సరే, మగ పెళ్లి వారి మర్యాదలకు తక్కువ వుండదు.
అలాగే ఈ అమెరికా యాత్రలు కూడా.
గతంలో ఒకసారి ఆటా సభలు అనుకుంటా, డాలర్ల డిక్లరేషన్ చేసే సమయంలో అడిగిన గుర్తు, డబ్బు లేకుండా ఈ దేశంలో ఎలా బతుకుతారని. అతడికి తెలియదు, కొందరు జర్నలిస్టులు అలా బతకగలరని. నేనిది జనరలైజ్ చేసి చెప్పానని పాత్రికేయ సోదరులు కినుక పూనకండి. మెజారిటీ జర్నలిస్టులకు జీత భత్యాలు తక్కువ. ఇక ఇలాంటి ప్రెస్ టూర్లకు కూడా సొంత డబ్బు ఖర్చు చేయడం అనేది అలవికాని భారం.
ఇంతకూ నేను చెప్పవచ్చేది ఏమిటంటే ఈ ప్రయాణం కోసం నేనూ కొన్ని డాలర్లు వెంట తెచ్చుకున్నాను. కానీ మా అన్నయ్య పిల్లలు నన్ను జేబులో చెయ్యి పెట్టనివ్వ లేదు. అంతేకాదు, చేతితో ఏదీ పట్టుకోనివ్వడం లేదు. హాండ్స్ ఫ్రీ ప్రయాణం. అది మాల్ కావచ్చు, స్టార్ హోటల్ కావచ్చు, ఎయిర్ పోర్టు కావచ్చు. అన్నీ వాళ్ళే.
మొదటి రోజు నాలుగు కార్లలో రిసీవ్ చేసుకోవడానికి వచ్చిన ఆ పది మంది నేను మా అబ్బాయితో కలిసి సియాటిల్ విమానం ఎక్కేవరకు నా వెంటే వున్నారు.
గురువారం రాత్రి బాల్టి మోర్ ఎయిర్పోర్ట్ నుంచి పదిహేను మందిమి బయలుదేరి అర్ధరాత్రి టాంప చేరుకున్నాము. అదేదో చిన్న వూరు అనుకుంటే హైదరాబాదు కంటే అనేక రెట్లు పెద్దదిగా కనిపించింది. ఎకరాలకు ఎకరాలు రోడ్లు వేశారా అన్నట్టు చాలా విశాలంగా, అప్పుడే వేసినట్టు నల్లగా నిగనిగలాడిపోతూ వున్నాయి. అమెరికాలోనే వుంటున్న మా అన్నయ్య మనుమరాళ్ళు శిఖిర, శిశిర, కోడలు హేమ మా కంటే ముందుగానే టంపా చేరుకుని మమ్మల్ని రిసీవ్ చేసుకోవడానికి రెండు పెద్ద సైజు అద్దె కార్లలో సొంతంగా డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వచ్చారు. ఇక్కడ ఒక విషయం చెప్పాలి.
హైదరాబాదు శంషాబాద్ విమానాశ్రయంలో ఒకే ఒక ప్రవేశ ద్వారం వుండడం చేత, వచ్చి పోయే ప్రయాణీకుల వాహనాలతో బయట చాలా రద్దీగా కనిపిస్తుంది. వెళ్ళే వాళ్ళు, వెంట వచ్చిన వాళ్ళు నిమిషాల మీద లగేజి దింపుకుని హడావిడిగా బయట పడాలి. అయితే వాషింగ్ టన్ డీసీ, బాల్టి మోర్ ఎయిర్పోర్ట్ ల్లో పరిస్థితి వేరేగా వుంది. ఒక్కో ఎయిర్ లైన్స్ కు ఒక్కో గేటు పెట్టారు. అంచేత ఎక్కడా రద్దీగా వుండదు. హాయిగా కారుని నేరుగా గేటు దగ్గర ఆపుకుని ఎయిర్ పోర్టులోకి వెళ్లి పోవచ్చు. మనతో వచ్చిన వాళ్ళు కూడా మనతోనే లోపలకు వచ్చి కాసేపు గడిపిపోవచ్చు. అదొక మంచి సదుపాయం అని నాకు అనిపించింది.
టంపా ఎయిర్ పోర్టులో విమానం ల్యాండ్ ఆయిన తర్వాత ఏవో సాంకేతిక కారణాలు చెప్పి నలభయ్ నిమిషాలు మమ్మల్ని విమానంలోనే వుంచేసారు, వెనుకటి రోజుల్లో ప్లాటుఫారం ఖాలీ లేక బెజవాడ వెళ్లే నిజాం పాసింజర్ రైలును రాయనపాడు స్టేషన్ లో నిలిపేసినట్టు.
ఆ సమయంలో మా వాళ్ళు అందరూ టాంపా వాట్స్ అప్ గ్రూపులో చాట్ చెయ్యటంలో మునిగిపోయారు. వాళ్ళ చాట్ లో ప్రధాన విషయం ఏమిటంటే,
ఈ వూర్లో మాకు వసతి కల్పించాల్సిన Gary's AIR BNB ( BNB అంటే బెడ్ అండ్ బ్రేక్ ఫాస్ట్ అని తర్వాత తెలిసింది ) కంపెనీ వాడు అంతమందికి వసతి కుదరదని మెలిక పెట్టాడుట. వెంటనే గ్రూపులోని వార్ రూమ్ టీమ్ ముందు నన్ను, ఆడవాళ్ళు పిల్లల్ని ముందుగా రిజర్వ్ చేసుకున్న వసతి గృహానికి పంపించారు. అప్పటికప్పుడు ఆన్ లైన్లో కోర్టు యార్డ్ మ్యారియేట్ హోటల్లో రెండు గదులు బుక్ చేసి నన్ను కూడా అక్కడికి తీసుకు వెళ్ళారు.
ఉడ్ స్టాక్ నుంచి చక్కగా విడివిడిగా ప్యాక్ చేసి వెంట తెచ్చుకున్న పులిహార, పెరుగన్నం పదార్థాలకు బాల్టి మోర్ ఎయిర్ పోర్టు సెక్యూరిటీ నో చెప్పింది. పెరుగన్నం తేమగా వుండడంతో ఆ ప్యాకెట్లను రకరకాలుగా శోధించి వీలు కాదన్నారు. సాయివాళ్లకు నచ్చచెప్పాడు. ఏ కళన వున్నాడో కానీ చివరికి పెరుగన్నం ప్యాకెట్లను అనుమతించారు.
అప్పటికే విమానం బోర్డింగ్ టైం కావడంతో హడావిడిగా తినేసి ఫ్లయిట్ ఎక్కాము.
కోర్టు యార్డ్ మ్యారియేట్ హోటల్ కు దగ్గరలో వున్న మెక్ డొనాల్డ్ కు వెళ్లి అర్ధరాత్రి మూడు గంటల సమయంలో డిన్నర్ కం బ్రేక్ ఫాస్ట్ పూర్తి చేసుకున్నాము.
ముందే చెప్పినట్టు అమెరికాలో నా ప్రయాణం Conducted Press Tour లాగా సాగుతోంది.
నాకేల చింత! అనుకున్నా!
కింది ఫోటోలు:
మొదటి ఫోటో: అమెరికాలో అడుగుపెట్టినప్పుడు ఎదుర్కోలు చెప్పడం కోసం వాషింగ్ టన్ డీసీ ఎయిర్ పోర్టుకు వచ్చిన ఈ బృందమే, రెండు నెలల తర్వాత వీడ్కోలు చెప్పడానికి అదే విమానాశ్రయానికి వచ్చింది.
రెండో ఫోటో: ఉడ్ స్టాక్ లో మా మూడో అన్నయ్య కుమారుడు సత్య సాయి ఇల్లు.
మూడో ఫోటో: విందులు, వినోదాలు
(ఇంకావుంది)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి