భాష అవసరం బాధల్లో వున్నప్పుడే
నాలాగే మా పిల్లలది కూడా ప్రేమ వివాహాలే. కాకపోతే నాలాగా కాకుండా వాళ్లది నిఖార్సయిన ప్రేమ. భార్యాపిల్లలను వాళ్ళు చూసుకున్నంత ప్రేమగా నేను ఏనాడూ చూసుకోలేదు.
భావన పట్టుపట్టడంతో వాళ్ళ నాన్న గారు శ్రీ వాస్తవ్ గారు భార్యను ఇందు శ్రీవాస్తవ్ ని వెంటబెట్టుకుని రాంచీ నుంచి విమానంలో హైదరాబాదు వచ్చి, ఏదో స్టార్ హోటల్లో దిగి, మర్నాడు ఉదయం చెప్పాపెట్టకుండా సరాసరి మా ఇంటికి వచ్చేశారు, మా పెద్దవాడు సందీప్ కు పిల్లను ఇస్తామని చెప్పడానికి. రెండు గదుల ప్లాటు. రెండో బెడ్ రూమ్ లేదు. రాంచీలో వాళ్లది లంకంత కొంప (పెళ్ళయిన తర్వాత తెలిసింది). రాజ్ భవన్ మాదిరిగా ఇంటి ముందూ వెనుకా లాన్స్. తూగుటుయ్యాలు. ఇంటి గేటు వద్ద ఘూర్ఖా. ఇద్దరు డ్రైవర్లు. ఇంట్లో ప్రతి పనికి ఒక పని మనిషి. అంతా రాజవైభోగం. పెళ్లి అయ్యేవరకు మా వాడికి కూడా ఈ విషయాలు తెలవవు.
శ్రీ వాస్తవ్ గారు మా ఇంట్లోకి వస్తూనే తేరిపార చూసారు. మా స్థితిగతులు ఇట్టే తెలిసిపోయినట్టున్నాయి. అయినా ఒక పక్క కూతురు పట్టుదల. దాంతో నోరు తెరిచి చెప్పారు, సంబంధం కోసం వచ్చామని.
నేను తటాలున అన్నాను, మీ అమ్మాయిని వద్దనడానికి నాకు ఒకే ఒక అభ్యంతరం వుందని. నా నోట ఆ మాట విని భార్యాభర్తలు ఇద్దరూ నివ్వెర పోయారు. నేను నా భార్యని పిలిచి చెప్పాను. నేను చెప్పే ప్రతిమాటా వాళ్లకు బాగా అర్ధం అయ్యేలా చెప్పు. ఏ మాత్రం తభావతు వచ్చినా వాళ్ళు వేరే విధంగా అర్ధం చేసుకుంటారు అని.
మా ఆవిడకు కొంచెం కొంచెం హిందీ వచ్చు.
నేనిలా చెప్పాను.
“ మీ అమ్మాయికి తెలుగు రాదు. భాష అనేది అందరం సంతోషంగా వున్నప్పుడు ఎలా మాట్లాడుకున్నా సరిపోతుంది. కానీ ముందు ముందు ఎప్పుడో మా వల్లనో, మావాడి వల్లనో కారణం ఏదైతేనేం , మీ అమ్మాయి మనసుకు కష్టం కలిగితే, అది మాతో చెప్పుకుని స్వాంతన పొందడానికి మా భాష తనకు తెలియాలి. మేము ఆమెని ఊరడించగలగాలి. అందుకోసమే భాష. ఏదో విధంగా తెలుగు నేర్చుకుంటాను అంటే ఇక నుంచి భావన మీ అమ్మాయి కాదు, ఈ క్షణం నుంచి మా అమ్మాయి”
నా ఈ మాటలతో రాంచీ దంపతులకు నోట మాట రాకపోగా, కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి.
నా చేతులు పట్టుకుని చెప్పారు, ఈ క్షణం నుంచి భావన మీ అమ్మాయే అని.
ఆ విధంగా మా ఇంట్లోకి పెద్ద కోడలుగా భావన కుడి కాలు పెట్టింది.
పెళ్ళి నాటికి తెలుగు ఒక్క ముక్క రాదు. ఇంట్లో అందరూ గలగలా తెలుగులో మాట్లాడుతుంటే ఆ అమ్మాయి బిక్క మొగం వేసుకునేది.
ఒకసారి అమెరికా వెళ్ళినప్పుడు ఈ సంగతి గుర్తు చేసుకుంటూ భావన చెప్పింది నాతో . "అప్పుడు అత్తయ్యే నాకు తోడు నిలిచింది. ప్రతివారం ఒక తెలుగు సినిమాకు తీసుకువెళ్ళే వారు. తను నాకు హిందీలో చెబుతూ నాకు అర్థమైంది తెలుగులో చెప్పమనే వారు. ఆ విధంగా నాకు కొద్దికొద్దిగా తెలుగు నేర్పించారు. అలాగే ఇంట్లో పనిచేసే అమ్మాయి కళ నాకు మరో తెలుగు టీచరు. ఇక సంతోష్ మరిది అయినా చాలా చనువుగా బహురాణి అంటూ తెలుగు విషయంలో చాలా సాయం చేసేవాడు. నేను సఖిని కడుపుతో ఉన్నప్పుడు వేవిళ్ళు. ఆ రోజుల్లో అత్తయ్య నన్ను కడుపులో పెట్టి చూసుకున్నారు. "మామయ్య కోసం కానీ , ఇంకా ఎవరికోసం కానీ వెయిట్ చేయవద్దు. వేళకు అన్నం తిను. వాళ్ళకు వీలైనప్పుడు వాళ్ళు తింటారు" అంటూ నాకు అన్నం పెట్టేవారు. సంతోష్ అయితే, కాళ్ళు పీకుతున్నాయి అని మనసులో అనుకుంటే చాలు, ఎలా కనుక్కునేవాడూ, ఏమాత్రం సంకోచించకుండా నా కాళ్ళు పట్టేవాడు. బంగారం లాంటి మరిది. వాడు పోయాడు అంటే నాకు ఈ నాటికీ నమ్మకం కుదరడం లేదు. దేవత లాంటి అత్తయ్య పోయింది. వజ్రం లాంటి సంతోష్ పోయాడు "
అని భావన కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంది.
నా కళ్ళల్లో నీళ్ళు ఎప్పుడో ఇంకి పోయాయి.
నా పెళ్లి నాటికి నా అత్తామామలను చూడలేదు. పెళ్ళికి ఒకరోజు ముందు మద్రాసులో వాళ్ళని చూశాను. మర్నాడే తిరుపతిలో పెళ్లి.
ఈ విషయంలో నా కోడళ్ళు కొంత మెరుగు. పెళ్ళికి ముందే వాళ్ళు, నన్ను కాకపోయినా మా ఆవిడను చూసారు, మాట్లాడారు. బహుశా తర్వాతే వాళ్ళు తమకు కాబోయే వాళ్లకు ఓకే చెప్పారని అనుకుంటున్నాను. అదే ముందు నన్ను చూసి మాట్లాడి వుంటే ఎలా వుండేదో.
ఎక్కడో నాగపూర్ దగ్గర రాం టెక్ లో ఇంజినీరింగ్ చదువుకుంటున్న కొడుకు, ఓ తెల్లవారుఝామున ఇద్దరు ఆడపిల్లలను వెంటబెట్టుకుని ఆటోలో ఇంటికి వస్తే, ఆ తల్లి మనసు ఎలా వుంటుంది. ఇదిగో ఇలా.
అప్పటికి తెలుగు బొత్తిగా తెలియని ఆ ఇద్దరు ఆడపిల్లల్లో ఒకమ్మాయి భావన మాటల్లో:
అత్తయ్య గురించి నా మొదటి జ్ఞాపకం:
హైదరాబాదులో జీ ఆర్ ఈ పరీక్ష రాయడం కోసం ఒకరోజు నా స్నేహితురాలు స్వాతితో కలిసి నాగపూర్ నుంచి రైల్లో హైదరాబాదు చేరాను. అదే రైల్లో సందీప్ కూడా వస్తున్నాడు అని నాకు తెలియదు. కాలేజీ మేట్ గా తప్పించి అప్పటికి సందీప్ గురించి నాకేమీ తెలియదు. మేమిద్దరం హైదరాబాదుకు కూడా కొత్త. ఇంకా తెలవారలేదు. అప్పుడు ఊబెర్, ఓలాలు కూడా లేవు. దాంతో సందీప్ ని అడిగాము, నువ్వు వెళ్ళే దోవలో మమ్మల్ని దింపి వెడతావా అని. వెడుతుంటే తెలిసింది మేము వెళ్ళాల్సిన చోటుకు, అతడు వుండే ఇల్లు దగ్గరే అని. దాంతో అతడ్ని ముందు దింపేసి మేము వెడదామని అనుకున్నాం.
నాకు బాగా గుర్తుంది. ఇంటి బయట అంతా చీకటిగా వుంది. ఉదయం అయిదున్నర అయివుంటుంది. దుర్గానగర్ లో ఒక ఇంటి ముందు ఆటో ఆగింది. సందీప్ దిగి గేటు తెరిచాడు. గేటు చప్పుడు వినగానే ఎవరో తలుపు తెరిచారు. ద్వారం దగ్గర చిరునవ్వుతో ఒకామె కనిపించింది. చూడగానే ఆ మొహంలో ఆప్యాయత కనిపించింది. సందీప్ అమ్మా అంటూ ఆమెను పలకరించాడు. తలుపు తీయడానికి సిద్ధంగా వున్నారు అంటే ఆవిడకి సందీప్ వస్తున్న సంగతి తెలిసి వుండాలి. అప్పుడావిడ ఆటోలో వున్న మా ఇద్దర్నీ చూసారు. సందీప్ నన్నూ స్వాతినీ పరిచయం చేశాడు.
చిన్న చిన్న విషయాలే కానీ అప్పుడు ఆమె చక్కటి ఆకుపచ్చ చీరెలో వున్నారు. చాలా ప్రేమతో మా ఇద్దర్నీ లోపలకు రమ్మన్నారు. మీరు ఫ్రెష్ అయ్యేలోగా టిఫిన్ చేస్తాను, తిని వెడుదురు కానీ అని బలవంత పెట్టి తీసుకు వెళ్ళారు. ఆమె పిలుపులో ఎంతో ఆప్యాయత, ఆదరణ. కొడుకు వెంట తెల్లవారుఝామున ఇంటికి వచ్చిన ముక్కూ మొగం తెలియని ఇద్దరు ఆడపిల్లల్ని ఆదరంగా లోపలకు పిలిచి, టిఫిన్ చేసి వెళ్ళండి అనే తల్లిని నేను అంతవరకూ చూడలేదు.
ఎందుకో ఏమిటో తెలియదు ఆమెను మళ్ళీ చూడాలనే కోరిక నాలో కలిగింది. మళ్ళీ చూస్తాను అనే నమ్మకం కూడా నాలో పొడసూపింది.
ఆ క్షణంలో మాకు ఎవ్వరికీ తెలియదు. దేవుడి ఆలోచన గురించి. మరో ఇరవై ఏళ్ళ పైచిలుకు ఆ దేవత ఆదరణలో నా జీవితం గడుస్తుందని, కోడలిగా ఆ ఇంట అడుగుపెట్టి, నా అత్తగారిగా ఆమె ఆపేక్ష చూరగొంటానని.
భౌతికంగా లేకపోయినా స్వర్గం నుంచి ఆమె దీవెనలు మాకు సదా అందుతూనే వుంటాయని నా నమ్మకం” – భావన
కింది ఫోటో:
అత్తకోడళ్ళ అనుబంధం
(ఇంకావుంది)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి