నాకేల చింత - భండారు శ్రీనివాసరావు

రమ్యమైన రెండో వారం పోస్టర్ వేయవచ్చేమో!

ఇవాల్టికి ఆరో రోజు నేను అమెరికాలో కాలు మోపి.

వృత్తి జీవితంలో ప్రతి జర్నలిస్టు కు కొద్దో గొప్పో Conducted Tours అనుభవం వుండే వుంటుంది. ఏదో మంత్రిత్వ శాఖ వాళ్లో, బ్యాంకు వాళ్ళో తమ ప్రగతిని పాత్రికేయులకు చూపించడానికి ఇలాంటి అధ్యయన యాత్రలు నిర్వహిస్తారు. జేబులో రూపాయి లేకపోయినా సరే మగ పెళ్లి వారి మర్యాదలకు తక్కువ వుండదు.

అలాగే ఈ అమెరికా యాత్రలు కూడా.

గతంలో ఒకసారి ఆటా సభలు అనుకుంటా, డాలర్ల డిక్లరేషన్ చేసే సమయంలో అడిగిన గుర్తు, డబ్బు లేకుండా ఈ దేశంలో ఎలా బతుకుతారని. అతడికి తెలియదు, కొందరు జర్నలిస్టులు అలా బతకగలరని. నేనిది జనరలైజ్ చేసి చెప్పానని పాత్రికేయ సోదరులు కినుక పూనకండి. మెజారిటీ జర్నలిస్టులకు జీత భత్యాలు తక్కువ. ఇక ఇలాంటి టూర్లకు కూడా సొంత డబ్బు ఖర్చు చేయడం అనేది అలవికాని భారం.

ఇంతకూ నేను చెప్పవచ్చేది ఏమిటంటే ఈ ప్రయాణం కోసం నేనూ కొన్ని డాలర్లు వెంట తెచ్చుకున్నాను. కానీ మా పిల్లలు నన్ను జేబులో చెయ్యి పెట్టనివ్వడం లేదు. అంతేకాదు, చేతితో ఏదీ పట్టుకోనివ్వడం లేదు. హాండ్స్ ఫ్రీ ప్రయాణం. అది మాల్ కావచ్చు, స్టార్ హోటల్ కావచ్చు, ఎయిర్ పోర్టు కావచ్చు. అన్నీ వాళ్ళే. 

మొదటి రోజు నాలుగు కార్లలో రిసీవ్ చేసుకోవడానికి వచ్చిన ఆ పది మంది ఇప్పటి వరకూ మావెంటే వున్నారు. 

గురువారం రాత్రి బాల్టి మోర్ ఎయిర్పోర్ట్ నుంచి పదిహేను మందిమి బయలుదేరి అర్ధ రాత్రి టాంప చేరుకున్నాము. అదేదో చిన్న వూరు అనుకుంటే హైదరాబాదు కంటే అనేక రెట్లు పెద్దదిగా కనిపించింది. ఎకరాలకు ఎకరాలు రోడ్లు వేశారా అన్నట్టు చాలా విశాలంగా,  అప్పుడే వేసినట్టు నల్లగా నిగనిగ లాడిపోతున్నాయి. అమెరికాలోనే వుంటున్న మా అన్నయ్య మనుమరాళ్ళు శిఖిర, శిశిర, కోడలు హేమ మా కంటే ముందుగానే  టాంపా చేరుకుని మమ్మల్ని రిసీవ్ చేసుకోవడానికి రెండు పెద్దసైజు అద్దె కార్లలో సొంతంగా డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వచ్చారు. ఇక్కడ ఒక విషయం చెప్పాలి. 

హైదరాబాదు శంషాబాద్ విమానాశ్రయంలో ఒకే ప్రవేశ ద్వారం వుండడం చేత,  వచ్చి పోయే ప్రయాణీకుల వాహనాలతో బయట చాలా రద్దీగా కనిపిస్తుంది. అయితే వాషింగ్ టన్ డీసీ, బాల్టి మోర్ ఎయిర్పోర్ట్ ల్లో పరిస్థితి వేరేగా  వుంది. ఒక్కో ఎయిర్ లైన్స్ కు ఒక్కో గేటు పెట్టారు. అంచేత ఎక్కడా రద్దీగా వుండదు. హాయిగా కారుని నేరుగా గేటు దగ్గర ఆపుకుని ఎయిర్ పోర్టులోకి వెళ్లి పోవచ్చు. అదొక మంచి సదుపాయం అని నాకు అనిపించింది.

 విమానం ల్యాండ్ ఆయిన తర్వాత ఏవో  సాంకేతిక కారణాలు చెప్పి నలభయ్ నిమిషాలు మమ్మల్ని విమానంలోనే వుంచేసారు, వెనుకటి రోజుల్లో ప్లాటుఫారం ఖాలీ లేక బెజవాడ వెళ్లే నిజాం పాసింజర్ రైలును రాయన పాడు స్టేషన్ లో నిలిపేసినట్టు.

ఆ సమయంలో మా వాళ్ళు అందరూ టాంపా వాట్స్ అప్ గ్రూపులో చాట్ చెయ్యటంలో మునిగిపోయారు. విషయం ఏమిటంటే,

ఈ వూర్లో మాకు వసతి కల్పించాల్సిన Gary's AIR BNB (BNB అంటే బెడ్ అండ్ బ్రేక్ ఫాస్ట్ అని తర్వాత తెలిసింది) కంపెనీ వాడు అంతమందికి వసతి కుదరదని మెలిక పెట్టాడుట. వెంటనే గ్రూపులోని వార్ రూమ్ టీమ్ ముందు నన్ను, ఆడవాళ్ళు పిల్లల్ని ముందు రిజర్వ్ చేసుకున్న వసతి గృహానికి పంపించారు. అప్పటికప్పుడు ఆన్ లైన్లో కోర్టు యార్డ్ మ్యారియేట్ హోటల్లో రెండు గదులు బుక్ చేసి నన్ను కూడా అక్కడికి తీసుకు వెళ్ళారు. 

ఉడ్ స్టాక్ నుంచి చక్కగా విడివిడిగా ప్యాక్ చేసి వెంట తెచ్చుకున్న పులిహార, పెరుగన్నం పదార్థాలకు బాల్టి మోర్ సెక్యూరిటీ నో చెప్పింది. పెరుగన్నం తేమగా వుండడంతో ఆ ప్యాకెట్లను రకరకాలుగా శోధించి వీలు కాదన్నారు. సాయి వాళ్లకు నచ్చచెప్పాడు. ఏ కళన వున్నాడో కానీ చివరికి పెరుగన్నం ప్యాకెట్లను అనుమతించారు. 

అప్పటికే విమానం బోర్డింగ్ టైం కావడంతో హడావిడిగా తినేసి ఫ్లయిట్ ఎక్కాము.

అంచేత కాబోలు, హోటల్ కు దగ్గరలో వున్న మెక్ డొనాల్డ్ కు వెళ్లి అర్ధరాత్రి మూడు గంటల సమయంలో డిన్నర్ కం బ్రేక్ ఫాస్ట్ పూర్తి చేసుకున్నాము.

ఇప్పుడు అంతా నిద్దర్లలో వున్నారు. లేచాక ఇవాల్టి కార్యక్రమం ఏమిటన్నది తెలుస్తుంది.

ముందే చెప్పినట్టు Conducted Tour లాగా సాగుతోంది.

నాకేల చింత!

కింది ఫోటోలు:

బాల్టి మోర్ నుంచి టాంపా ( ఫ్లోరిడా) వెడుతూ, టాంపాలో మెక్ డొనాల్డ్ రెస్టారెంట్ లో