పదకొండుమంది పిల్లలు వున్న ఇంట్లో చిన్నవాడిని కదా! పక్కబట్టలు సర్దిపెట్టడం, బట్టలు ఆరవేయడం, స్నానానికి నీళ్ళు తోడుకోవడం ఇలాంటి చిన్నచిన్న పనులన్నీ నాకు చెప్పేవాళ్ళు కాదు.
ఇక మా ఆవిడ నా జీవితంలో ప్రవేశించినప్పటి నుంచి మా ఇంటికి నేనే స్వయం ప్రకటిత మహారాజుని. సర్వంసహా చక్రవర్తిని. మా ఆవిడ పేరుకు మహామంత్రి కానీ, సమయానికి నాకు అన్నీ అమర్చిపెట్టే జీతం భత్యం లేని సేవకురాలు. దాదాపు యాభయ్ ఏళ్ళు సాగిన ఈ వైభోగానికి, ఆరేళ్ల కిందట మా ఆవిడ పోవడంతో తెర పడిందనే అనుకున్నా. అయినా రాసిపెట్టింది ఎక్కడికి పోతుంది? కొడుకులు, కోడళ్ళ రూపంలో ఆ అదృష్టం కొనసాగుతోంది.
‘నేను రేపటి మనిషిని, నా ఆలోచనలు అభిప్రాయాలు వర్తమానంకంటే చాలా చాలా ముందుంటాయి’ అనేది నా గురించి నేను చాలా కాలంగా పెట్టుకున్న నమ్మకం.
అయితే రేపో మాపో నా వయసు ఎనభయ్యవ పడిలో పడబోతున్న తరుణంలో కానీ, నా నమ్మకంలోని డొల్లతనం ఏమిటన్నది నాకు తెలిసి రాలేదు.
నేను రేపటి మనిషిని కాకపోగా, ఎప్పుడో పుస్తకాల్లో చదువుకున్న పాతరాతి యుగం మనిషిని అనే వాస్తవం తెలిసి రావడానికి ఇంతకాలం పట్టింది. ఎందుకంటే అన్నీ ఇలా జరగాలని అనుకుంటానే కానీ ఆ దిశగా ఒక్క అడుగూ వేయకపోవడం నా ప్రత్యేకత.
“మీరు చాలా అదృష్టవంతులండీ” అన్నది ఓ రోజు పొద్దున్న వచ్చిన పనిమనిషి.
నేనేమీ మాట్లాడలేదు. ఎందుకంటే, ఎందుకు అని అడిగే సందర్భం కాదు కదా!
మళ్ళీ తనే చెబుతోంది.
“పొద్దున్న వస్తానా, ఆయమ్మ అదే మీ కోడలు గారు ప్రతిరోజూ తను పని (అంటే ఆమె ఉద్దేశ్యం Work from Home అన్నమాట) లోకి వెళ్ళే ముందు నాకు ఇవన్నీ పదేపదే చెబుతుంటారు.
‘పాపా పడుకునే బెడ్డు క్లీన్ చేయి. పక్క బట్టలు రెండ్రోజులకోసారి మార్చు. దిండు కవరు మార్చి వేయి. గది బాగా శుభ్రంగా ఉంచు. బాత్‌రూంలో తడి లేకుండా పొడి బట్టతో తుడిచేయి. బయట ఆరేసిన ఆయన బట్టలు అన్నీ తెచ్చి అలమారాలో సర్ది పెట్టు. మంచి నీళ్ళ సీసా, గ్లాసు మరిచిపోకు.’
“ఇలాగే ఎన్నెన్నోజాగర్తలు చెప్పి వెళ్లి ఆ మిషన్ ముందు కూచుంటారు. రోజూ ఇదే వరస. అదేమిటో, ఇవ్వాళ నేను రావడం లేటయింది. కానీ నేను వచ్చేలోపే నాకు రోజూ చెప్పే చెప్పిన పనులన్నీ ఆమెగారే ఈరోజు చేసినట్టున్నారు. గదంతా శుభ్రంగా వుంది. ఇలా కనిపెట్టి చూసే కోడలు దొరకడం మీ అదృష్టం అంటున్నాను. పాపం ఆ మహాతల్లి వుంటే ఆమెని ఎంత సుఖపెట్టేదో ఈ అమ్మాయిగారు.”
అలాగా! అనుకున్నాను. ప్రతిరోజూ నా గది అలాగే శుభ్రంగా వుంటుంది. పనిమనిషి రాని రోజున కోడలు నిషానే ఇవన్నీ చేస్తోంది అని కూడా తెలియదు. అసలు పనిమనిషి వచ్చిందా రాలేదా! ఎవరు ఏ పని చేస్తున్నారు అని గమనించే తీరిక లేకుండా, ఏదో కొంపలు మునిగినట్టు తెల్లారకముందే కంప్యూటర్ ముందు కూచుంటాను. ఇంట్లో ఏమి జరుగుతుందో తెలవదు, ఒకప్పుడు ఇప్పుడు కూడా. వెనుకటిలాగే నా ప్రమేయం లేకుండానే అన్నీ జరిగిపోతున్నాయి. అదృష్టం కాక మరేమిటి?
అన్నీ వుండి ఏమీ లేకపోవడమే జీవితం
మేరా నాం జోకర్ సినిమాలో రాజ్ కపూర్ పాత్ర చెప్పినట్టు జీవితం ఆగదు, సాగిపోతూనే వుంటుంది.
‘నేను లేకుండా ఈయన ఎట్లా బతుకుతారో ఏమిటో’ అని, తాను చనిపోయే ముందు ఆఖరు క్షణంలో మా ఆవిడ అనుకునే వుంటుంది. ఏదో రాసుకోవడం, స్నేహితులతో పిచ్చాపాటీ కాలక్షేపాలు చేయడం తప్పిస్తే నా మటుకు నాకుగా బతకగల తెలివితేటలు, పని పాటలు చేసుకోగల శక్తియుక్తులు ఆ భగవంతుడు ఇవ్వలేదు. నా బనియన్ సైజ్ ఏమిటో కూడా నాకు తెలియదనేది నా గురించి నేను వేసుకునే జోకు.
కారు సర్వీసింగ్ చేయించడం, కార్ వాష్ చేయించడం, ఇన్వర్టర్ లో వాడే అదేదో డిస్టిల్డ్ వాటర్ బాటిల్ కొనడం, కారుకు పొల్యూషన్ ఫ్రీ సర్టిఫికేట్ తీసుకోవడం, బకాయి ఉన్న ట్రాఫిక్ చలానాలు పే చేయడం, వెహికిల్ ఇన్స్యూ రెన్స్ రెన్యూ చేయడం, నిజానికి ఈ కాలం వారికి ఇవన్నీ చిన్నపనులే కావచ్చు. కాకపోతే బద్దకమే స్టిరాస్తిగా కలిగిన నా వంటి వారికి పెద్ద పనులే. ఇవన్నీ, ఇవన్నే కాదు, ఇంకా చాలా పనులు నాకు తెలియకుండానే చేసేసి, నేను నిశ్చింతగా కాలుమీద కాలు వేసుకుని హాయిగా రోజులు దొర్లించే విధంగా అన్ని ఏర్పాట్లు చేసిపెట్టే కోడల్ని చూసినప్పుడు, అద్దంలో నాకు నా పాతరాతి యుగం మొహమే కనిపిస్తుంది.
ఇక ఇప్పుడు ఇన్ని వేల మైళ్ళు దాటి అమెరికా వస్తే ఇక్కడా అదే సీను రిపీటు.
ఏదో ఇక్కడ సుఖపడిపోతున్నారని అక్కడ అనుకుంటాము కానీ అది పొరబాటు.
ఒక పక్క ఉద్యోగాలు.. మరో పక్క ఇంటిపనులు. మగవాళ్ల సాయం వుంటుంది కానీ అదేదో నామమాత్రం అని నాకు అనిపిస్తోంది. శనివారం వచ్చింది అంటే చాలు, ఆ రోజు నడుం వాల్చే ప్రసక్తి వుండదు. వారానికి సరిపడా ఇంటెడు చాకిరీ మా కోడలు భావనే. అయిదు వందల మైళ్ళ దూరాన వున్న యూ జీన్ లో ఉంటున్న చిన్నమనుమరాలిని, అక్కడ నాలుగేళ్ళుగా అది ఉంటున్న ఇంటిని ఖాళీ చేయించి, సామాను కారులో వేసి తీసుకురావడానికి మా వాడు సందీప్ శనివారం పొద్దునే బయలుదేరి వెళ్ళాడు. దాంతో భావన ఒక్కతే అన్ని పనులు నిభాయించుకుంటోంది.
చెప్పాకదా! నాకు పక్క బట్టలు పద్దతిగా సర్ది పెట్టుకునే మంచి అలవాట్లు లేవని. ఇక్కడ అంటే అమెరికాలో మా పెద్ద కోడలు భావన ఎప్పుడు మెట్లు దిగి కిందికి వెడుతుందో, ఎప్పుడు గది నీటుగా సర్డుతుందో తెలవదు, నేను స్నానం చేసి వచ్చేసరికి స్టార్ హోటల్లో మాదిరిగా గదీ, పడక క్లీన్ చేసి పెడుతుంది. బ్లాంకెట్లు చక్కగా పరుస్తుంది. దిండు గలీబులు మారుస్తుంది. అయ్యోపాపం రేపు ఈ ఛాన్స్ తనకి ఇవ్వకుండా నేనే సర్ది పెడదాము అని గట్టిగా అనుకుంటాను. కానీ పుట్టుకతో వచ్చిన అలవాట్లు అంత త్వరగా ఎలా మారతాయి. మర్నాడు మళ్ళీ మామూలే. తను చేయడం, నేను చూడడం.
ఉదయం బ్రేక్ ఫాస్ట్, ఫిల్టర్ కాఫీ, కాసేపు ఏదో ఒక ఓటీటీ మూవీ, మధ్యాన్నం వేడివేడిగా భోజనం, సాయంత్రం నా షరామామూలు సాయంకాలక్షేపానంతర విందు. ప్రతి మంగళవారం విధిగా, భాషతో సంబంధం లేకుండా లింకన్ స్క్వేర్ సినీ మార్క్ దియేటర్లో ఒక సినిమా. అందుకే అంటారు జరుగుబాటు వుంటే జబ్బంత సుఖం లేదని.
ఇవన్నీ సరే! ఇవన్నీ వుంటే మనసు నిశ్చింతగా వుంటుందా! ఏమో నాకు డౌటే!
ప్రపంచంలో అతి భయంకరమైనది ఒంటరితనం! దానికీ భయమేమో! అర్ధరాత్రి కాగానే నన్ను కావిలించుకుని పడుకుంటుంది.
రావణుడి లంకలో నిద్రిస్తున్న స్త్రీల మాదిరిగా మంచం మీద అస్తవ్యస్తంగా పరచుకున్న పక్క బట్టలు. నిద్రపట్టని కళ్ళతో కంటున్న పీడకలలు.
అయితేనేం, నిద్ర పట్టనిది ఈ పూటే. రేపు అనేది వుంది కదా! భయమెందుకు?
ఎప్పుడో అరవై ఏళ్ళకు పూర్వం రాసుకున్న గేయం రాత్రివేళ గుర్తుకు వస్తుంది.
“దూరానికి సరళరేఖల్లా కనబడ్డా
నిజానికి ఎన్నో కనబడని వొంకర్లు
ఆలోచనలకు పెయింట్ వేసి వుంచినా
నిద్రపట్టే వేళకు
మెదడు తుప్పురాలుతున్న చప్పుడు
నిశ్శబ్దం చేసే ధ్వని భరించడం ఎలా
పగలు పలురకాల అనుభవాల్ని నమిలి
నాలుక కొసతో నిశీధిని నంజుకుని
నవ్వి, నలిగి
పక్కపై చేరే సమయానికి
ఆలోచనల నల్లుల బారులు
లోపలి వ్యక్తి చేసే చీకటి ఆక్రందనలు
ఇక నిద్రపట్టడం ఎలా?
లేచి లైటు వెయ్యాలి”
కొసమెరుపు: “నువ్వు ఎంత నిరాశాజనకంగా అయినా రచనలు చేయి. కానీ ఒక ఆశావహమైన ముగింపు మాత్రం ఇవ్వు”, అని సలహా ఇస్తూ, ‘లేచి లైటు వెయ్యాలి’ అనే చివరి వాక్యాన్ని తానే జోడించి, ఆంధ్రజ్యోతి వారపత్రికలో ఈ గేయాన్ని అక్షరం మార్చకుండా ప్రచురించారు నాటి ఎడిటర్ పురాణం సుబ్రమణ్య శర్మగారు. గ్రేట్ ఎడిటర్, గ్రేట్ రైటర్.
(Gratitude can be expressed in many ways. This is one)
కింది ఫోటోలు:
అమెరికాలో నా వైభోగం:
(23-06-2025)
(ఇంకావుంది)
1 కామెంట్‌:
కవిత చాలా బాగుంది. మీరు వ్రాసిన కవితలు ఉంటే అవి కూడా బ్లాగులో ఇవ్వండి.
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి