అయాం ఎ బిగ్ జీరో (182) : భండారు శ్రీనివాసరావు

 

ఫోటో మాట్లాడుతుందా!

‘‘ఈ శంఖంలో తీర్ధం కదా పోయాల్సింది, బియ్యం పోస్తున్నావేమిటి’

పొద్దున్నే ఆలోచనల దొంతరలో మంచం పక్కన గోడకు తగిలించి వున్న ఫొటోకు నేను  సంధించిన ప్రశ్న ఇది. నా అజ్ఞానంధకారానికి పరాకాష్ట.  

హైదరాబాదుకు కొన్ని వేల మైళ్ళ దూరంలో, అమెరికా పశ్చిమ భాగంలో సియాటిల్ లోని  మా పెద్దవాడి ఇంట్లో నాకోసం ప్రత్యేకించిన విశాలమైన పడకగదిలో నిద్రపట్టని అర్ధరాత్రివేళ తడిమిలేపుతున్న పాత జ్ఞాపకాలు.

 

మరక మంచిదే అన్నట్టు ఒక్కోసారి ఒంటరితనం కూడా మంచిదే. హాయిగా ఎలాంటి  అంతరాయం లేకుండా ప్రశాంతంగా జ్ఞాపకాలను నెమరు వేసుకోవచ్చు. ఆలోచనలకు ఆటంకం వుండదు. ఎప్పటెప్పటివో చిన్నప్పటి విషయాలు మనసులో సుళ్ళు తిరుగుతుంటాయి. ఏమిటలా శూన్యంలోకి చూస్తున్నావు అని అడిగేవాళ్ళు ఆ సమయంలో వుండరు. అంతూపొంతూ లేకుండా  సాగే ఆలోచనలను  ఆనకట్టలు, అడ్డుకట్టలు లేకుండా అక్షరబద్ధం చేసుకోవచ్చు.  అల్లెక్సా వినిపించే ఘంటసాల పాడిన పాత   సినిమా పాటలు వింటూ ఎంచక్కా రాసుకోవచ్చు. నడిచివచ్చిన దారిని రివైండ్ చేసి చూసుకోవాలి అంటే ఒంటరితనాన్ని మించిన నేపధ్యం వుండదు ఎవరికైనా, ప్రత్యేకించి నా వయసువారికి.

‘ఇళ్ళల్లో పూజకు వాడే శంఖాల్లో బియ్యమే పోయాలిట. ఇంకోటి తెలుసా! ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం కాబోలు  ఆర్వీవీ కృష్ణారావు గారితో మనం  తిరుపతి వెళ్ళినప్పుడు ఆయన  ఈ శంఖాన్ని ఇస్కాన్ టెంపుల్ లో కొని మనకిచ్చారు’ అంటోంది గోడమీద ఫోటో. నిజమే ఫోటో మాట్లాడుతోంది. మాట్లాడేది మా ఆవిడే. నాకు నోట మాట రాలేదు.

‘.........’

 

‘ ఈ బుల్లి విగ్రహం చూశారా! విష్ణుమూర్తి పాదాల దగ్గర లక్ష్మీదేవి కూర్చున్న ఈ ప్రతిమను శేఖరరెడ్డిగారి భార్య, నా ఫ్రెండ్ అరుణ కొని నాకు ప్రెజెంట్ చేసింది’

‘.......’

‘ఈ చిన్న వెండి తులసి కోటను   విమలక్కయ్య ఇచ్చింది. ఎనిమిదేళ్ళు దాటింది. అయినా మెరుపు తగ్గలేదు. మన పూజా మందిరంలో ఉన్న వాటిల్లో చాలావరకు ఆమె ఇచ్చినవే. అదిగో ఆ కుంకుమ భరిణ. ఆ  దేవుడి పీట. మంచి మనసుతో ఇచ్చింది. అందుకే ఇన్నేళ్ళయినా  ఇలా మెరిసిపోతున్నాయి’

‘..........’

‘చనిపోయి ఏ స్వర్గంలో వున్నారో సరస్వతి వదిన గారు. ఈ సరస్వతీ దేవి విగ్రహం ఆమె ఇచ్చిందే. పాతికేళ్ళయి౦దేమో! మనం   మాస్కో నుంచి వచ్చిన కొత్తల్లో చూడడానికి వచ్చినప్పుడు ఇచ్చారు’

‘...........’

‘ఈ చిన్ని వెండి మందిరం భారతి వదిన గారు ఇచ్చారు. మాస్కోనుంచి తిరిగొచ్చి మనం దుర్గానగర్ లో ముస్లిముల ఇంట్లో అద్దెకు వున్నప్పుడు, అన్నగారికి గుండె ఆపరేషన్ మంచిగా  జరిగి సంతోషంగా ఇంటికి వెడుతూ వదిన గారు ప్రేమతో ఇచ్చిన కానుక ఇది’

‘.........’

‘ఏడేళ్ళ నాడు బుజ్జివాళ్ళు ఆర్డర్ ఇచ్చిన వెండి సామాన్లు తీసుకోవడానికి అమీర్ పేట షాపుకు వెళ్ళినప్పుడు మనమూ వెంట వెళ్లాం గుర్తుందా! చిన్ని లక్ష్మీ దేవి, పక్కన రెండు చిన్న ఏనుగులు ఉన్న ప్రతిమ చూసి ముచ్చట పడితే,  మీరు అప్పటికప్పుడే కార్డు గీకి కొనేశారు. బహుశా ఇన్నేళ్ళ కాపురంలో మీరు కొన్న దేవుడి బొమ్మ ఇదొక్కటే!’

‘............’

 

అసలు నేను ఆ పూజ  గదిలోకి అడుగు పెట్టింది ‘విగ్రహాలు కడుగుతూ, కడుగుతూ  ఆ సందట్లో  టిఫిన్ తిని మాత్ర వేసుకోవడం మరిచిపోయావా అని అడగడానికి.

ఇంత పాత సంగతులు ఇలా విపులంగా చెబుతుంటే ఇక మతిమరపు గురించి ఏం అడగను. పులుకడిగిన దేవుళ్లకు ఓ దణ్ణం  పెట్టేసి చక్కా బయటకు వచ్చాను.  

    

దేవుళ్ల సంప్రోక్షణ జరిగింది 2019 జులై 18 వ తేదీన. 

ఆగష్టు 18 న తాను లేదు.

ఈ పూజలన్నీ ఏమైపోయాయో ఏమో మరి.

ఏ పూజలు, పునస్కారాలు తెలియని నేను మాత్రం ఇలాగే వున్నా మరి.

‘ఇంకా పడుకోలేదా! కాసేపు పడుకోండి. మళ్ళీ మనం బయలుదేరి దాదాపు కెనడా దాకా కారులో వెళ్ళాలి. ఈ రాత్రికి వచ్చేద్దాం’ అంటున్నాడు మా వాడు.

దీవిలో ఒక రోజు

 అమెరికా- కెనడా సరిహద్దుల్లో పసిపిక్ మహాసముద్రంలో  దీవులు కొన్ని వున్నాయి. సియాటిల్ నుంచి కెనడాకు రెండున్నర గంటల్లో కారులో వెళ్ళవచ్చు. రోడ్డు మార్గం ద్వారా మాత్రమే  కాకుండా హెలికాప్టర్లు, విమానాల ద్వారా కూడా ఆ దీవులను చేరుకోవచ్చు.

 అనకోర్టెస్ అనే పట్టణం నుంచి ఫెర్రీల (పెద్ద పెద్ద మర బోట్లు) ద్వారా కూడా వెళ్ళవచ్చు. మనతో పాటు మన వాహనాలను కూడా ఈ బోట్లలో తీసుకువెళ్ళడానికి వీలుంది. నిర్ణీత రుసుము చెల్లించి సందీప్ కారుని నేరుగా ఫెర్రీలోని పార్కింగ్ లాట్ లోకి చేర్చాడు. డజన్ల సంఖ్యలో అక్క డ కార్లు పార్క్ చేసుకునే వీలుంది.

 పై అంతస్తులో పర్యాటకులకోసం విశాలమయిన లాంజ్ లు వున్నాయి. అన్ని వైపులా నిలువెత్తు అద్దాలు బిగించడం వల్ల వెచ్చగా, హాయిగా చుట్టూ పరిసరాలను గమనిస్తూ సముద్రయానాన్ని ఎంజాయ్ చేయవచ్చు. ఫెర్రీలో బార్, రెష్టారెంట్ తొ సహా అన్నిరకాల వసతులు వున్నాయి. పిల్లలు ఆడుకోవడానికి ఏర్పాట్లు వున్నాయి.

 

 గంటన్నర పాటు సముద్రంలో ప్రయాణించి సాన్ జువాన్ (అమెరికన్లు ‘సాన్ వాన్’ అని పలుకుతారు) దీవుల్లోని ఫ్రైడే హార్బర్ కు చేరుకున్నాము. బోటు నుంచి కారు కిందకు దింపుకుని,  విశాలమయిన దీవిలో సన్నటి రోడ్లపై కలయ తిరిగాము. దీవికి అన్నివైపులా పసిఫిక్ మహాసముద్రం. ఎక్కడో సుదూరంగా నీలి సముద్రాన్ని నీలాకాశం తాకుతున్న ఫీలింగ్.

 పేరుకు దీవి కానీ ఫ్రైడే హార్బర్ అన్ని వసతులు కలిగిన చిన్నపాటి నగరమనే చెప్పాలి. రెష్టారెంట్లు, సినిమా హాళ్ళు, హోటళ్ళు, మ్యూజియం, చిన్న సైజు విమానాలు దిగడానికి ఎయిర్ స్ట్రిప్, సంపన్నులయినవారు విడిది గృహాలుగా కొనుగోలు చేసుకున్న ఖరీదయిన ఇళ్లు,  హాలీవుడ్ చిత్రంలో సెట్ మాదిరిగా చూడచక్కగా వుంది. ఇంటి నుంచి తెచ్చుకున్న పెరుగన్నం,  పులిహార లాగించి చూడాల్సినవి అన్నీ చూసి వస్తుంటే వర్షం మొదలయింది. సాయంత్రం అయిదు గంటలకే చిమ్మ చీకట్లు కమ్మే వాతావరణం. బోటు లంగరు వేసిన ప్రదేశం కనుక్కునే సరికి తాతలు దిగివచ్చారు. మొత్తానికి ఎలాగయితేనేం, కారుతో సహా తిరిగి బోట్లో పడ్డాం.

జీవితమంటేనే జ్ఞాపకాలు.

కింది ఫోటోలు :

మా ఆవిడ ఫోటోతో మాటామంతీ

ఫ్రైడే హార్బర్

(ఇంకావుంది)