అయాం ఎ బిగ్ జీరో (181) - భండారు శ్రీనివాస రావు

 

'ఇలా ఎలా చిక్కిపోయారు పాపా' అంది నా పెద్దకోడలు భావన సియాటిల్ లో ఇంట్లో అడుగుపెడుతున్న నన్ను చూసి.

2025 జూన్ 12 తెల్లవారు ఝామున హైదరాబాద్ నుంచి ఖతార్ ఎయిర్ లైన్స్ విమానంలో బయలుదేరి మళ్ళీ అదే తేదీన అమెరికా చేరాను, ఒంటరి ప్రయాణం ఈ వయసులో ఎలాగా అనే మా వాళ్ళ సందేహాలు తీరుస్తూ.

కిందటి ఏడాది ఇదే రోజుల్లో ఇక్కడే వున్నాను. డిసెంబరులో హైదరాబాద్ లో జరిగిన మా రెండో అన్నయ్య రామచంద్ర రావు గారి మనుమరాలు శిఖిర పెళ్ళికి అమెరికా నుంచి మా పిల్లలు వచ్చారు. అందరం కలిసి ఎంతో కాలం కూడా కాలేదు. అయినా చిక్కిపోయాను అంటోంది, కోడలు. ఏదో మాట వరసకి అన్నది అని అనుకోవడానికి వీలు లేకుండా కారణం కూడా చెప్పింది.

హైదరాబాద్ వచ్చినప్పుడు, రెడీ మేడ్ కాకుండా టైలర్ దగ్గర కొలతలు ఇచ్చి కుట్టించారు. ఆ ప్యాంటు వదులుగా కనపడడం చూసి భావన అలా అనుకుంది.

అసలు కారణం ప్యాంటుకు బెల్ట్ పెట్టుకోకపోవడం.

అమెరికా ప్రయాణం పెట్టుకునే నా బోటి బద్ధకస్తులు బెల్ట్ అస్సలు పెట్టుకోకూడదు. లాప్ టాప్ తెచ్చుకోకూడదు. ప్రతిచోటా తనిఖీలే. ముందు హైదరాబాద్ ఎయిర్ పోర్టులో. తిరిగి దోహాలో దిగినప్పుడు. మళ్ళీ అక్కడ విమానం ఎక్కే ముందు. బెల్ట్ విప్పాలి. మళ్ళీ పెట్టుకోవాలి. చివరకు విసుగు పుట్టి దోహాలో బెల్ట్ వదిలేసాను. లాప్ టాప్ తో మరో యాతన. దాన్ని చెక్ ఇన్ లో వేయడం కుదరదు. క్యాబిన్ బ్యాగేజీ లోనే వేయాలి. దీనికోసం హ్యాండ్ లగేజీ. లేకపోతే సామాను లోపల వేసి హాయిగా చేతులు ఊపుకుంటూ వెళ్ళవచ్చు. కానీ అది లేనిపక్షంలో అమెరికాలో కాలక్షేపం ఎలా. అంచేత నెసిసరీ ఈవిల్ అని ఈ యాతన భరించక తప్పదు.

దోహా నుంచి ఏకధాటిగా ఇరవై గంటలు విమాన ప్రయాణం నాకేమీ ఇబ్బంది కలిగించలేదు కానీ ఈ తనిఖీలే ఇబ్బంది పెట్టాయి. ప్రతి దగ్గర పుష్కర స్నానాల ఘాట్ దృశ్యాలే. తనిఖీ కాగానే ప్రతి ఒక్కరూ సామాను కలెక్ట్ చేసుకోవడం, బెల్టులు పెట్టుకోవడం. ఆడవాళ్ళ తనిఖీ మరీ ఇబ్బంది పెట్టేదిగా వుంది. అక్కడ సరైన జాగా కూడా వుండదు. అన్నీ వెతుక్కోవడమే. ఈ హడావిడిలో ఏమి మరచిపోతామో తెలవదు. నిజం చెప్పొద్దూ,

బెల్ట్ వదిలేసిన తర్వాత ప్రాణం తెరిపిన పడింది.

సియాటిల్ వచ్చిన మరునాడే ఆరెగాన్ ప్రయాణం. దూరం చూస్తే హైదరాబాద్ నుంచి విశాఖపట్నం. కానీ సరైన కార్లు, రోడ్లు కారణంగా అయిదు గంటల్లో వెళ్లిపోవచ్చు.

నా మనుమరాలు సృష్టి అరెగాన్ యూనివర్సిటీలో నాలుగేళ్లు చదివింది.

అమెరికాలో గ్రాడ్యుయేషన్ కు చాలా ప్రాముఖ్యత ఇస్తారు. దీనితో పాటు కమెన్స్ మెంట్ అనే మరో వేడుక నిర్వహిస్తారు. అంటే, అక్కడికి నుంచి అసలు సిసలు జీవితంలో ప్రవేశించడం అనే అర్ధం ఏమోమరి!

ఇలాంటి వేడుకలకు విద్యార్థులు, వారి తలితండ్రులు, బామ్మలు, తాతలు, చుట్ట పక్కాలు, స్నేహితులు తరలి వెడతారు. దాంతో ఈ యూనివర్సిటీ వున్న చిన్న పట్టణం యూ జీన్ (Eugene) లో వసతి పెద్ద సమస్య. అందుకే చాలా ముందుగా హోటళ్ళు బుక్ చేసుకుంటారు. నాది నాన్చుడు వ్యవహారం కనుక మూల్యం మా వాడు చెల్లించాల్సి వచ్చింది. అమెరికా ప్రయాణం విషయంలో చివరి ఘడియ వరకూ నేను తేల్చి చెప్పకపోవడం వల్ల విమానం ఛార్జీలు అధికంగా చెల్లించడమే కాకుండా, వేడుక జరిగే వూళ్ళో హోటళ్ళు అన్నీ మూడు రెట్లు ధరలు పెంచేసాయి. అయినా, గదులు అన్నీ బుక్ అయిపోయాయి. దాంతో వంద మైళ్ళ దూరంలో వున్న ఆరెగాన్ రాష్ట్ర రాజధాని సేలం (Salem) లో హిల్టన్ హోటల్ డబల్ ట్రీ లో మూడు రోజులు గదులు బుక్ చేశారు. ఇందువల్ల ప్రతిరోజూ ఉదయం బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేసి వంద మైళ్లు ప్రయాణం చేసి, మళ్ళీ రాత్రికి అంత దూరం ప్రయాణం చేసి బసకు చేరాల్సిన పరిస్థితి.

సరే! నాదేముంది. హాయిగా ఖరీదైన ఆడి కారులో ఒళ్ళు అదరకుండా సుఖమైన ప్రయాణం. డ్రైవింగ్ అవస్థ మా వాడిది. నా భోజనానికి ఇబ్బంది లేకుండా భావన రైసు కుక్కరుతో తయారు. ఇటాలియన్, థాయ్, చైనీస్ ఇలా పూటకో హోటలు. భావన తెలివిగా వాళ్ళతో మాట్లాడి నా భోజనం అందరితో పాటు అక్కడే చేసేలా చేసింది.

వేడుక జరిగే యాభై వేల కెపాసిట్ కలిగిన స్పోర్ట్స్ స్టేడియం Autzen మూడు వంతులు నిండి పోయింది. కొన్ని వేల కార్లు రావడంతో ట్రాఫిక్ రద్దీని కంట్రోల్ చేయడానికి పోలీసులు బాగా శ్రమ పడ్డారు.

దాదాపు అయిదు వేలకు పైగా విద్యార్థులు, సుమారు ముప్పై వేల మంది వాళ్ళ తాలూకు జనంతో Autzen స్టేడియం కళకళలాడింది. ఉత్సాహం పరవళ్లు తొక్కింది. మానవ సంబంధాలకు ఆట్టే ప్రాముఖ్యం ఇవ్వరు అనే అపోహ తొలగిపోయేలా తలితండ్రులు, బామ్మలు, తాతయ్యలు పెద్ద సంఖ్యలో తరలి వచ్చారు. వాళ్ళ పిల్లల ఫోటోలు వున్న ప్ల కార్డులు ప్రత్యేకంగా తయారు చేయించి వాటిని సంబరంగా ఊపుతూ కానవచ్చారు.

ఈ యూనివర్సిటి సింబల్ బాతు ( DUCK). నగరంలో ఎక్కడ చూసినా నిలువెత్తు బాతు బొమ్మలే.

Once a duck is always a duck అనే బ్యానర్లు.

బాతు బొమ్మలు వున్న టీ షర్థులు, కీ చైన్లు.

యూనివర్సిటీ ప్రెసిడెంట్ గ్రాడ్యుయేట్ విద్యార్థులను ఉద్దేశించి బాగా మాట్లాడారు. ఆయన ప్రతి మాటకు స్టేడియం చప్పట్లతో మారుమోగింది.

తోక టపా:

అమెరికా ప్రయాణం అంటే నా వయసు వాళ్ళు గుర్తు పెట్టుకోవాల్సినవి మూడు ముక్కలు.

విమానాలు, కార్లు, కాళ్ళు.

విమానాల్లో వేల మైళ్లు ప్రయాణాలు, వందల మైళ్లు కారు జర్నీలు, మైళ్ళ కొద్దీ కాళ్ళు ఈడ్చుకుంటూ నడకలు.

ఈ మూడో దాంతో నాకు అస్సలు పడదు. బెడ్ రూమ్ టు బాత్ రూమ్ మాణింగ్ వాక్ చేసే నాకు ఇక్కడ నడకలు ఇబ్బంది పెట్టాయి.

ఆలస్యంగా వెళ్లడం వల్ల దగ్గరలో పార్కింగ్ దొరక్క చాలా దూరం నడవాల్సి వచ్చింది. డస్సిపోయి, ఒకచోట దారిపక్కన పచ్చటి గడ్డి తివాసీ మీద నడుం వాల్చాను కూడా. పక్క వాళ్ళను పట్టించుకునే దేశం కాదు కనుక, ఎవరూ పట్టించుకోలేదు.

కాకపొతే ఈ సమయంలో మా కళ్ళ ముందే రెండు కార్లు ఢీ కొట్టుకుని బాగా దెబ్బతిన్నాయి. అయితే ఎవరికీ గాయాలు కాలేదు. పోలీసులు నిమిషాల్లో వచ్చి ట్రాఫిక్ సర్దుబాటు చేశారు.

సాయంత్రానికల్లా మళ్ళీ సియాటిల్.

కింది ఫోటోలు :

గ్రాడ్యుయేషన్ వేడుక దృశ్యాలు.

మా కుటుంబ సభ్యులు ఎవరూ కనపడరు. వందల ఫోటోలు తీస్తారు కానీ సోషల్ మీడియాలో పోస్టు చేయకూడదు. అది వాళ్ళ పాలసీ.

రెండు కార్ల ఢీ

అలసి సొలసి దారిపక్కన పచ్చగడ్డిపై నేను.

(ఇంకా వుంది)

+3

All reactions: