కాన్పుకయినా, కాటికయినా...

అమెరికాలో వుంటున్న ఫేస్ బుక్ మిత్రులు శ్రీనివాస్ సత్తిరాజు గారు, తమ అత్తగారి మరణం గురించి రాస్తూ, ఆమె పిల్లలు తల్లి చనిపోవడానికి ఆరేళ్ల ముందే అంత్యక్రియల కోసం అడ్వాన్సు గా పన్నెండు వేల డాలర్లు సంబంధిత సంస్థకు చెల్లించి వుంచారని, అదే ఇప్పుడయితే ఇరవై వేలు అయ్యేదని రాసుకొచ్చారు. ఇది చదివిన తర్వాత 

నా చిన్నతనం జ్ఞాపకం వచ్చింది.

 

మా బామ్మ దిండు కింద ఓ రోజు చిన్న మూట కనబడింది. అందులో ఏముంది?

తెలుసుకోవాలని ఆత్రుత. 

ఒకరోజు ఆమెనే  అడిగేశాను ‘ఈ ముల్లెలో ఏముంది బామ్మా’ అని.

‘దానిమీదపడ్డాయి ఏమిట్రా నీ కళ్ళు. అందులో ఏముందిరా అప్పుడప్పుడూ పోగేసుకున్న నాలుగు రాళ్ళుతప్ప’

‘రాళ్ళా! రాళ్ళను దిండు కింద ఎందుకు  పెట్టుకున్నట్టు’

నా మనసులో మాట కనుక్కున్నట్టు౦ది. 

‘రాళ్లంటే గులక రాళ్ళు కాదురా సన్నాసీ. డబ్బులు’

‘డబ్బులా నీకెందుకు? సినిమాకు పోతావా షికార్లు పోతావా. చాక్లెట్లు బిస్కెట్లు నీకక్కరలేదు కదా!’

‘ఇవి  వాటికి కాదు లేరా! కాటికి పోవడానికి’

‘కాటికా! అంటే ఏదైనా గుడా”

‘గుడిలాంటిదే. చివరికి ఎవరైనా ఆ గుడికి వెళ్ళాల్సిందే’

‘గుడికి ఇన్ని డబ్బులెందుకే’

‘నీకెలాచెబితే అర్ధం అవుతుందిరా ఈ వయసులో. కాటికి పోవడం అంటే చనిపోయిన తర్వాత తీసుకువెళ్ళే చోటు. బతికుండగా మనం ఎవరినైనా అడిగితే డబ్బులు ఇస్తారు, వాళ్ళ దగ్గర వుంటే. అదే ఇంట్లో ఎవరైనా  చనిపోయిన తర్వాత అడిగితే, వాళ్ళ దగ్గర  వున్నా ఇవ్వరు.  దహన సంస్కారాలకు ఎవ్వరూ డబ్బు సర్దరు. అలా చేస్తే కీడు అని నమ్మకం. అందుకని ముందుగానే  ఈ ముల్లెలో ఆ డబ్బులు దాచుకున్నాను’

బామ్మ మాటలు అప్పుడు అర్ధం కాలేదు.

ఇప్పుడు అర్ధం బోధపడింది. కానీ బామ్మ ఆరోజుల్లో  ముల్లెలో దాచుకున్న డబ్బులు ఈరోజుల్లో ఆ కార్యక్రమాలకు ఏ మూలకూ సరిపోవు అని కూడా అర్ధం అయింది. 

ఇప్పుడు పుట్టినా, గిట్టినా అన్నీ లక్షల్లోనే.

ప్రతిఫలాపేక్ష లేని పనివారు

ఆడవాళ్ళ శ్రమకు ఖరీదు కట్టే షరాబు వున్నాడా! - భండారు శ్రీనివాసరావు 

(నవంబరు 3, జాతీయ గృహిణుల దినోత్సవం)

 

దేశంలోనే కాదు, యావత్ ప్రపంచంలో అత్యధికంగా పనిచేసేవారు వున్నది ఇళ్ళల్లో, అదీ ఆడవాళ్ళు. నిజానికి ఆడవారివి దశావతారాలు. పని మనుషులు, వంటమనుషులు, పిల్లల్ని కనిపెట్టి చూసే ఆయాలు అన్నీ ఆడవాళ్లే. ఆడవారి శ్రమ కారణంగా మొత్తం ప్రపంచానికి సమకూరుతున్న సంపద వేల లక్షల కోట్లల్లో వుంటుంది. కానీ వారి శ్రమకు ప్రతిఫలం ఎక్కడ! ఏమాత్రం దక్కుతోంది!!

https://www.facebook.com/share/v/1EwCpPS6gH/

ఆరు ఆటంబాంబులతో కాపురం

ఆరు ఆటంబాంబులతో కాపురం – భండారు శ్రీనివాసరావు 

1975 లో హైదరాబాదుకు వచ్చినప్పుడు కొత్త కాపురం ఇబ్బందులు  ఎలా ఉంటాయో ఏమిటో తెలియకుండా, అశోక్ నగర్ చమన్ దగ్గర  మా రెండో  అన్నయ్య రామచంద్రరావు గారింట్లో కొన్నాళ్ళు హాయిగా కాలక్షేపం చేశాము. తర్వాత వాళ్ళ పక్కనే ఉన్న  ఇంట్లో చిన్న వాటా దొరికితే అక్కడకు మారాము. ఇల్లుగలవాళ్ళు ఆ ఇంటిని ఎవరికో అమ్మివేయడంతో వాళ్ళకీ, మాకూ ఆ ఇంటితో రుణం తీరిపోయింది. మళ్ళీ ఇల్లు వెతుక్కోవాల్సిన పరిస్థితి. సరే! ఎక్కువ వెతుకులాట, ప్రయాస లేకుండానే చిక్కడపల్లి త్యాగరాయ గానసభ సమీపంలో ఒక పోర్షన్ దొరికింది. మాస్కో వెళ్ళే దాకా అక్కడే మా ఆల్ మకాం.  ఆ ఇంటి వాస్తు మహిమ ఏమోకానీ ఎప్పుడూ నలుగురు వచ్చేపోయేవాళ్ళతో కళకళలాడుతూ వుండేది. పగలల్లా మా ఆవిడ నడిపే అమ్మవొడి, సాయంత్రం అయ్యేసరికి రచయితలు, కవులు, ఉన్నతాధికారులతో కూడిన  ఆస్థానంగా మారిపోయేది. ఆఫీసునుంచి నా రాకతో నిమిత్తం లేకుండా జనం జమ అయ్యేవారు. వాళ్లకు, కాఫీలు, ఉప్మాలు, కొండొకచో అర్ధరాత్రి భోజనాలతో మా ఆవిడ నిర్మల అన్నీ అమర్చిపెట్టేది. ఇవన్నీ చూసి రేడియోలో నా సహచరులు, న్యూస్ రీడర్,  ప్రముఖ రచయిత డి. వెంకట్రామయ్య గారు, “వండ నలయదు వేవురు వచ్చిరేని నన్నపూర్ణకు నుద్దియౌ నతనిగృహిణి” అనేవారు, మనుచరిత్రలో అల్లసాని పెద్దన గారి పద్యాన్ని ఉటంకిస్తూ. అనడమే కాదు తన జీవిత చరిత్ర గ్రంథంలో  పేర్కొన్నారు కూడా.  

ఇదలా ఉంచుదాం. 

‘పొయ్యి పైనా, పొయ్యి లోపలా’ వున్నవాడే కలవాడు అనేది మా బామ్మగారు. అంటే నలుగురికి సమృద్ధిగా  వండి పెట్టే సరుకులు, పొయ్యి వెలిగించడానికి ఎండు కట్టెలు ఎల్లప్పుడూ ఇంట్లో వుండాలి అనేది ఆవిడగారి మన్ కి బాత్.

ఆ రోజుల్లో లాగా కట్టెల బాధ ఇప్పుడు లేదు. వచ్చిన బాధల్లా  గ్యాస్  సిలిండర్ ఖాళీ అయితేనే. సింగిల్ సిలిండర్ సిస్టం కావడం వల్ల గ్యాస్ అయిపోతే ప్రత్యామ్నాయం వుండేది కాదు. ఆ కాలంలో సామాన్య గృహస్తుకు డబ్బుతో పాటు బాగా కటకటగా ఉండేవి  మరో మూడు. కరెంటు, నల్లా నీళ్ళు, గ్యాస్ సిలిండరు.    

ఇంట్లో నిత్యం జరిగే సంతర్పణలు, సమారాధనలు, సంభారాల భారంతో  నిమిత్తం పెట్టుకోకుండా అవన్నీ అంతా మా ఆవిడ భుజాల మీదకు వదిలేసి, కొరతలుగా ఉన్న ఈ మూడింటి సంగతి చూడడానికి, అధికార దుర్వినియోగం ఆనండి, ఏదైనా అనండి ఎంతదూరం అయినా వెళ్ళేవాడిని. నీళ్ళు రాని రోజున ఏకంగా మంచినీళ్ళ మంత్రి, ఆయన్ని అలానే పిలిచేవాడిని,  మునిసిపల్ శాఖ మంత్రి, బండారు సత్యనారాయణ మూర్తిగారికి పొద్దున్నే ఫోన్ కొట్టేవాడిని. ఆయన విసుక్కోకుండా ‘ట్యాంకర్ కావాలి కదా పంపిస్తాను అనేవారు. అన్నట్టే అరగంటలో మంచి నీళ్ళ ట్యాంకర్ వచ్చి సంపులో  నీళ్ళు నింపి పోయేది మా  ఇరుగు పొరుగుకు కూడా సరిపోయేలా.   

అలాగే కరెంటు. పోవడం ఆలస్యం, విద్యుత్ బోర్డుచైర్మన్ నార్ల తాతారావు గారికి ఫోన్. ఆయన నా బాధ పడలేక మా ఇంటి దగ్గరలోనే ఓ ట్రాన్స్ ఫార్మర్ వేయించారు.

పొతే మూడోది మరీ ముఖ్యమైనది గ్యాస్ సిలిండర్. ఖాళీ అయిందని మా ఆవిడ ఫోన్ చేసి చెప్పడం ఆలస్యం అన్ని పనులు వదిలిపెట్టి ఆ పనిమీదనే  కూర్చొనే వాడిని.        

ఇండియన్ ఆయిల్ కార్పొరేషన్ లో తెలిసిన జనరల్ మేనేజర్లకు ఫోన్ చేసేవాడిని. అరగంటలో సిలిండర్ డెలివరీ అయిన సంగతి తెలిసిన  తర్వాతనే ఆఫీసు పనయినా  ఏదైనా. నా బాధ ప్రపంచం బాధ అన్నట్టు సాగేది నా వ్యవహారం. అదేమిటో ఆ రోజుల్లో ఒక సిలిండర్ ఇరవై రోజులు కూడా వచ్చేది  కాదు. ఇప్పుడు రెండు నెలలు వస్తోంది. ఈ ఖర్చులు అయితే తగ్గాయి. కానీ మరో రూపంలో పెరిగాయి. పక్షి పిల్లలు రెక్కలు వచ్చి ఎగిరి పోయిన తర్వాత గూడు విశాలమైనట్టు ఇప్పుడు  ఇళ్లు కూడా ఖాళీగా, విశాలంగా  కనిపిస్తున్నాయి.

ఆ తర్వాత అయిదేళ్లు ఇలాంటి ఏ కొరతలు లేని సోవియట్ యూనియన్ లో కాలుమీద కాలేసుకుని దర్జాగా బతికాము. దేనికీ కొరతలేదు, చివరాఖరుకి డబ్బుకు కూడా. పైగా పైపు గ్యాసు, కరెంటు, ఫోను, మూడు పడక గదుల ఇల్లు ఉచితం. దాంతో వారానికి రెండు మార్లు, వారాంతపు రోజుల్లో  మాస్కోలోని తెలుగు విద్యార్ధులతో, తెలుగు కుటుంబాలతో  మా ఇల్లు నిత్య కల్యాణం పచ్చ తోరణం.

ఇక అయిదేళ్ళ ప్రవాస జీవితం తర్వాత తిరిగి వస్తే, హైదరాబాదు ఎయిర్ పోర్టులోనే నాటి కమ్యూనికేషన్ల మంత్రి రంగయ్య నాయుడు గారు కలిసి ఫోన్ లేకపోతె ఎల్లా అంటూ ఆయనే చొరవ తీసుకుని  ఫోన్  కనెక్షన్  మంజూరు చేశారు. డిపార్ట్ మెంటు వాళ్ళు మర్నాడు  ఫోను, లాంగ్ కార్డు పట్టుకుని రేడియో స్టేషన్ కు వచ్చారు, ఇల్లెక్కడ అడ్రసు చెప్పండని అంటూ. అప్పటికి రెంటుకు ఇల్లే దొరకలేదు. మా పెద్దన్నయ్య పర్వతాలరావుగారింట్లో ఉంటున్నాము. 

ఆకస్మికంగా వచ్చి పడ్డ ఫోన్ కోసం ఇంటి వేట ముమ్మరం చేశాము. చివరికి పంజాగుట్టలోని మా అన్నయ్య ఇంటికి దగ్గరలోనే దుర్గానగర్ కాలనీలో ఓ ఇల్లు దొరికింది. ఇంట్లో ఏ సామాను లేదు కానీ ఫోను మాత్రం మాతో పాటే కుడి కాలు ఇంట్లో పెట్టింది. అంత తొందరగా కనెక్షన్ ఎలా వచ్చిందని ఇరుగుపొరుగు ఆరాలు. ఓడలో మాస్కో సామాను చెన్నై మీదుగా రోడ్డు మార్గంలో హైదరాబాద్ వచ్చేలోగా  దగ్గరలో ఉన్న మరో పెద్ద ఇంటికి మారాము. అద్దె రెండు వేలు. లంకంత కొంప. ఇంటివాళ్ళు ముస్లిమ్స్. ఎక్కడో ఏదో దేశంలో వుంటారు. ఆ ఇల్లు కట్టిన తాపీ మేస్త్రీకి  చిన్న చిన్న గదులు కట్టడం తెలియదల్లె వుంది. అన్నీపెద్ద పెద్ద  హాల్సే. ఇల్లంతా కట్టిన తర్వాత చూసుకుంటే వంటిల్లు కనబడనట్టుంది. ఏదో చిన్న జాగా చూసి వంట గది అనిపించాడు. ఆ ఇంట్లో మా మాస్కో సామాను భేషుగ్గా సరిపోయింది కానీ సిలిండర్లకు ఆ చిన్న కిచెన్ లో  జాగా దొరకలేదు. దాంతో వున్న ఆరు సిలిండర్లలో  ఒకటి స్టవ్ కు బిగించి, మిగిలిన అయిదింటినీ బయట హాల్లో దసరా బొమ్మల కొలువులా వరసగా పెట్టేవాళ్ళం.

ఆరు సిలిండర్లు కధ ఏమిటంటారా! 

నేను మాస్కోనుంచి వచ్చిన తర్వాత కొద్ది రోజులకే అప్పటి పెట్రోలియం మంత్రి చింతా మోహన్ గారు ఓ రెండు,  ఎంపీలు డాక్టర్ మల్లు రవి, రాయపాటి సాంబశివరావు గార్లు చెరి రెండు సిలిండర్లు నోరు తెరిచి అడగకుండానే తమ కోటాలో ఇప్పించారు. దాంతో ఆరు సిలిండర్లు గృహ ప్రవేశం చేసాయి. నట్టింట్లో బాంబులు పెట్టుకుని శ్రీనివాసరావు మళ్ళీ కొత్త కాపురం మొదలు పెట్టాడని ఫ్రెండ్స్ సరదాగా అనేవారు. అయితే మా ఆవిడ పబ్లిక్ రిలేషన్స్ కు అవి బాగా ఉపయోగపడ్డాయి. ఎవరికి ఎప్పుడు సిలిండర్ అవసరమైనా వాళ్ళు గ్యాస్ కంపెనీకి కాకుండా మా ఆవిడకు  ఫోన్ చేసేవాళ్ళు. అలా కొన్నాల్టికి ఎవరికి ఇచ్చామో తెలియని పరిస్థితుల్లో చివరికి మా ఇంట్లో అయిదే మిగిలాయి. 

ఈలోగా రూల్స్ మారి ఒక పేరు మీద ఒకే కనెక్షన్ అన్నారు. శాపవిమోచనం అయిన గంధర్వుల మాదిరిగా ఓ మూడు సిలిండర్లు  రెక్కలు కట్టుకుని తమ దేవలోకానికి తరలి పోయాయి. ఆచూకీ దొరక్కుండా పోయిన సిలిండర్ల డిపాజిట్ డబ్బు మా చేత కట్టించుకున్నారు.

 అలా ఆరు సిలిండర్ల కధ కంచికి చేరింది.

ఇక ఇప్పుడు దేనికీ కొరత లేదు, ఒక్క మా ఆవిడ లేదనే చింత తప్ప. అనుభవించే దశలో దాటిపోయింది

Photo courtesy: My journalist friend G.S.Radha Krishna

నడిచి వచ్చిన దారి – భండారు శ్రీనివాసరావు

ఇక్కడి నా మిత్రులలో అన్ని వయసులవాళ్ళు ఉన్నప్పటికీ చాలామంది కొంచెం అటూఇటూగా నా ఈడువాళ్ళే. నా తరం వాళ్ళే. కాబట్టి మా పెంపకాల్లో, జీవన విధానాల్లో కొంచెం పోలికలు కనిపిస్తాయి. మొదటి మెట్టు మీద కాలు మోపిన దగ్గరినుంచి పడిన కష్టాలు, ఇబ్బందులు ఇప్పుడు పై మెట్టు మీద నిలబడి చూసుకుంటూ వుంటే చాలా వింతగా వుంటుంది. నడిచి వచ్చినదారి ఇలాంటిదా అని ఆశ్చర్యం వేస్తుంది. 

తెలంగాణా సీ ఎం  కేసీఆ ర్ వద్ద సీ పీ ఆర్వో గా పనిచేసిన    వనం జ్వాలా నరసింహారావు, మా అన్నయ్య భండారు రామచంద్ర రావు గారు (స్టేట్ బ్యాంక్  చీఫ్ జనరల్ మేనేజర్, రిటైర్డ్)  నేను కొద్ది సంవత్సరాల తేడాతో హైదరాబాదులో కాపురాలు పెట్టాము. ఈ విషయంలో జ్వాలా సీనియర్. ఆయన భార్య అయిన మా మేనకోడలు విజయలక్ష్మి, మా వదిన గారు విమల, మా ఆవిడ నిర్మల కలిసి చిక్కడపల్లిని కాలినడకన చుట్టబెట్టేవారు. మా అన్నయ్య అప్పటికే స్టేట్ బ్యాంకులో రీజినల్ మేనేజర్. . ఉద్యోగ రీత్యా ఎన్నో వ్యాపార సంస్థలకు రుణాలు ఇచ్చి వుంటారు.  కానీ ఆయన అశోక్ నగర్ లో తన ఇంటికి దగ్గరలో వున్న కిరాణా దుకాణంలో రెండు వందలు ఖాతా పెట్టాల్సి వస్తే, తెలిసిన వాళ్ళు ఎవరైనా చెబితే ఇస్తాను అన్నాడు ఆ దుకాణదారు. చివరికి  అదే ఏరియాలో ఉంటున్న  మా  పెద్ద  మేనకోడలు కూతురు చిన్నపాప   సిఫార్స్ మీద ఆ రెండు వందలు అప్పు పుట్టిందట.

మా మేనకోడలు , మా వదిన గారు అశోక్ నగర్ నుంచి నడుచుకుంటూ త్యాగరాయ గానసభ దగ్గర వున్న మా ఇంటి (అమ్మవొడి)కి వచ్చి మా ఆవిడను తీసుకుని సరుకులు కొనడానికి చిక్కడపల్లి మెయిన్ రోడ్డుకు వెళ్ళేవాళ్ళు. 

ఎండ బాగా వుంటే ముగ్గురూ కలిసి ఒక రిక్షా మాట్లాడుకుని మధ్యలో మా ఆవిడను దింపేసి వాళ్ళిద్దరూ అశోక్ నగర్ వెళ్ళేవాళ్ళు. 

లక్ష్మీ షో రూములో వాయిదాల మీద చీరెలు కొనుక్కునే వాళ్ళు.

ఆ రోజుల్లో లోటస్ స్టీల్ షాపులో నెలకు పది రూపాయలు చొప్పున పది నెలలు కడితే నెలకోసారి లాటరీ తీసి వంద రూపాయల స్టీలు వస్తువు ఇచ్చేవాడు. ప్రతినెలా ఆ షాపు దగ్గరికి పోవడం, బోర్డు మీద చాక్ పీసుతో రాసిన విజేతల జాబితాలో తమ నెంబరు లేకపోవడం, ఉసూరుమంటూ తిరిగివస్తూ సుధా హోటల్లో టు బై త్రీ కాఫీ తాగడం నెలనెలా ఓ తంతుగా మారింది.

ఇంట్లో అందరి పేరు మీద కట్టినా, లాటరీ ఎప్పుడూ తగలకపోవడంతో, మా వదిన గారు ఓ నెల, మా రెండో పిల్లవాడు సంతోష్ పేరు మీద కడితే మూడో నెలలోనే లాటరీ తగిలిందట. వంద రూపాయల వస్తువు తీసుకుంటూ, మా వాడికి కూడా, పాలు పట్టడానికి ఓ స్టీలు గ్లాసు కొనిచ్చింది. 

ఆ రోజుల్లో ఇలా ఇబ్బందులు అందరికీ ఉండేవి కానీ, అవి ఇబ్బందులుగా అనిపించక పోవడానికి కారణం అందరూ ఒకే బోటులో ప్రయాణీకులు కావడమేమో మరి!

న్యూ ఇయర్ గిఫ్ట్ ల కింద జర్బలిష్టులకు యెంత ఖరీదయిన డైరీలు వచ్చినా వాటిల్లో చాలామంది (వారి భార్యలు) రాసుకునేవి కిరాణా పద్దులే. ఎందుకంటే రాసేదంతా ఆఫీసులోనే రాసి వస్తారు కాబట్టి ఇక సొంత గోల రాసుకోవడానికి ఓపికా వుండదు. రాయడానికి విషయాలు వుండవు.

అలా 1973 లో మార్చి నెల 31 వ తేదీన మా ఆవిడ డైరీలో రాసిన ఒక రోజు ఖర్చు చిట్టా ఇది. (అంటే   యాభయ్ ఏళ్ళ కిందటి మాట అన్నమాట)

నూనె : Rs.3-25

నెయ్యి: Rs. 2-75

పెరుగు: Rs.0-20

టమాటాలు: Rs. 0.55

అగ్గిపెట్టె: Rs. 0.10

సబ్బు: Rs.1-00

రిక్షా: Rs. 0-50

వక్కపొడి పొట్లం: Rs. 0-10

(NOTE: నూనె, నెయ్యి కూడా రోజువారీగా కొని సంసారం నడిపిందేమో తెలవదు. ఎందుకంటే జర్నలిష్టులకు ఇల్లు పట్టదు. అంతా ఐ నో సీ ఎం - ఐ నో పీఎం బాపతు)

కన్నకూతురు కాదు, కానీ కన్న బిడ్డే

కన్న కూతురు కాదు కానీ కన్న బిడ్డే! - భండారు శ్రీనివాసరావు 

జీవనయానంలో ఎంతో మంది తారసపడుతుంటారు. అయితే కొద్ది మందే యాదిలో వుంటారు.

ఈ అమ్మాయి అంకిత మా ఇంటికి వచ్చి ఏడాది అవుతోంది.

అప్పటికి నా కొడుకు కోడలు ఉద్యోగస్తులు. మనుమరాలిని చూసుకోవడానికి మా ఆవిడ లేదు.

అంచేత ఏదో కంపెనీని సంప్రదించి ఓ కేర్ టేకర్ అమ్మాయిని పెట్టారు. ఆ అమ్మాయి పేరు తప్ప వాలకం నాకు ఏమాత్రం నచ్చలేదు.  గాంధీ గారి కళ్ళజోడులాంటి గుండ్రటి పెద్ద కళ్లద్దాలు. ఆధార్ కార్డు ప్రకారం వయసు 22. కానీ ఆ పిల్ల పీలగా పద్నాలుగేళ్ళ అమ్మాయిలా వుంది. 

అయినా ఛాయిస్ నాది కాదు. 

మనుమరాలు జీవికని కనిపెట్టి చూసుకోవడమే ఆ అమ్మాయి పని. 

ఇంట్లోనే వుంటుంది కాబట్టి ఎప్పుడో ఒకప్పుడు నా కంట్లో పడేది. చీదరించుకున్నట్టు చూసేవాడిని.

ఈలోగా ఘోరం జరిగిపోయి మా వాడు ఆకస్మిక గుండె పోటుతో చనిపోయాడు. 

నాకు ప్రపంచం యావత్తూ శూన్యంగా మారింది. ఆరోగ్యం దెబ్బ తిన్నది. కనుచూపు మందగించింది. మా కోడలు నిషా శ్రద్ధ తీసుకుని కంటి ఆపరేషన్ చేయించింది.

కొన్ని రోజులు గంటగంటకీ కంట్లో చుక్కలు వేయాలి. ఆ పని అంకిత చూసింది. అలారం పెట్టుకుని కరక్టు టైముకి వేసింది.

ఆ తర్వాత బీపీ షుగర్ సమస్యలు. ఎప్పటికప్పుడు మిషన్ల మీద రీడింగ్ తీసుకుని ఒక పుస్తకంలో నోట్ చేసుకుని డాక్టర్లు అడగగానే చెప్పే బాధ్యత స్వచ్చందంగా తీసుకుంది. వేళకు గుర్తు పెట్టుకొని మందులు ఇచ్చేది.

ఈ నర్సింగ్ సర్వీసుతో ఆ అమ్మాయి పట్ల నా అభిప్రాయం పూర్తిగా మారిపోయింది.

ఆడపిల్లలు లేని నాకు ఈ అమ్మాయిని ఆ దేవుడే పంపాడు అని నిర్ధారణకు వచ్చాను.

అయితే ఒక విషయం చెప్పాలి. 

ఇంత మొండిపిల్లను నా జీవితంలో చూడలేదు. 

పాలవాడో, పేపరు వాడో వచ్చి డబ్బులు అడుగుతాడు. 

అమ్మా అంకితా వెళ్లి నా ప్యాంటు జేబులో పర్స్ తీసుకురా అంటే ససేమిరా వినదు. హైదరాబాద్ లో ఉద్యోగానికి వచ్చేటప్పుడే మా అమ్మ  ఇతరుల డబ్బు తాకవద్దు అని చెప్పి పంపింది అంటుంది.

నేనే చెబుతున్నా కదా అన్నా వినదు. తాబట్టిన కుందేటికి  మూడే కాళ్ళు బాపతు.

ఈ కాలంలో ఇంత నిజాయితీ అరుదు.

సంక్రాంతి, దసరా వంటి పండుగలు, చీరలో డ్రెస్సులో కొనుక్కోమని వంటమనిషి వలలికి, (అసలు పేరు వనిత) పనిమనిషి అనితలతో పాటు డబ్బు ఇస్తే అంకిత తీసుకోదు. 'మీరు ప్రతినెలా ఒకటో తేదీన ఠంచనుగా జీతం పదిహేను వేలు లెక్క కట్టి ఇస్తున్నారు కదా! నా సంపాదనతోనే ఏదైనా కొనుక్కుంటాను, ఇక్కడ నాకు విడిగా పెట్టే ఖర్చు లేదు, నా ఆన్ని అవసరాలు మీరే చూసుకుంటున్నారు. ఓక వేయి నేను వుంచుకుని మిగిలింది మా అమ్మకు జీపే చేస్తాను' అంటుంది ధీమాగా, ఎంతో బాధ్యతగా. 

అందుకే ఆ అమ్మాయి ముట్టె పొగరుని సహిస్తూ, భరిస్తూ వచ్చాను. ఆమెకున్న ఆత్మాభిమానాన్ని గౌరవిస్తూ వచ్చాను.

 

ఈ నెలాఖరుతో కాంట్రాక్ట్ ముగుస్తోంది. నవంబరులో వాళ్ళ కులదేవత పూజలు అవీ వున్నాయి. నెల రోజులు వుండను, వూరికి పోతాను అని ఏడాది కిందట పనిలో చేరేటప్పుడే చెప్పింది. 

చంటి పిల్ల కోసం పెట్టుకున్న అమ్మాయి నా అవసరంలో నన్ను కంటికి రెప్పలా చూసుకుంది.

వెళ్ళిపోతోంది అంటే బాధగా వుంది. 

ఆ అమ్మాయి దిగే స్టేషన్ వచ్చింది. దిగిపోతోంది. మంచి జ్ఞాపకాలు మిగిల్చి పోతోంది. అంతే అనుకోవాలి.

పనివాళ్ళు దొరుకుతారేమో కానీ పనిమంతులు దొరకడం కష్టం.

ఈ పోస్టు అంకితకే అంకితం.

తోకటపా:

మా పిల్లలలాగే అంకితకు కూడా తన ఫొటో సాంఘిక మాధ్యమాలలో పోస్టు చేయడం అస్సలు ఇష్టం వుండదు. మా మనుమరాలు జీవికతో వున్న ఫోటోల్లో  తాను వుంటే, అది ఎడిట్ చేసేదాకా వూరుకోదు. అంత మొండిఘటం.

నా స్నేహ బృందంలో ఒక్క Rajani Puccha గారు మాత్రమే ఈ అమ్మాయిని చూసారు.

కాకపోతే అంకిత INSTA లో వుంది.

అదీ ఎవరికోసం

మహేష్ బాబు కోసం.

తాను ఆ నటుడికి dhfm అంటే Die hard fan for Mahesh Babu ట.

అత్యాశ కాదంటారా

31-12-2005

నేను కేంద్ర ప్రభుత్వ సర్వీసు నుంచి రిటైర్ అయిన తేదీ ఇది.

అవీ ఇవీ అన్నీ కలిపి కొంత సొమ్ము రిటైర్ మెంట్ బెనిఫిట్స్ కింద నా బ్యాంకు ఖాతాలో అదే రోజున జమచేసారు. అదే రిటైర్మెంట్ మర్నాడు జనవరి ఒకటిన అయివుంటే ఈ మొత్తం, నా పెన్షన్ రెండూ రెట్టింపు అయ్యేవేమో. ఎందుకంటే కేంద్ర ప్రభుత్వ ఉద్యోగుల వేతనాలను కనీవినీ ఎరుగని విధంగా  అప్పటి పే కమిషన్ పెంచిన సిఫారసులు 2006 జనవరి ఒకటి నుంచి అమల్లోకి వచ్చాయి. పన్నెండు గంటల తేడాతో అంత గొప్ప శాశ్వత ఆర్థిక ప్రయోజనాన్ని నేను కోల్పోయాను. 

దీనికి ఎవరినీ తప్పుపట్ట లేము. ప్రాప్తం అంటారు. గోదావరిలో ఎన్ని నీళ్ళు వున్నా, బిందె తీసుకువెళ్ళిన వాడికి బిందెడు నీళ్ళు, గిన్నె తీసుకువెళ్ళిన వాడికి గిన్నెడు నీళ్ళు. ఎంత ప్రాప్తం వుంటే అంతే.

ఉద్యోగం చేసినన్నాళ్ళు ప్రతినెలా ఇంటి ఖర్చుల కోసం ప్రావిడెంట్ ఫండ్ నుంచి ఎంతో కొంత తీసుకునేవాడిని. అవన్నీ లెక్కకట్టి నీకు ఇవ్వాల్సింది ఇంతే అని లెక్క తేల్చారు. చివరి పదేళ్లు స్టేట్ గవర్నమెంట్ క్వార్టర్ లో వున్నా కనుక ఆ పదేళ్ల అద్దె బకాయిలు, మంచి నీళ్ళ సరఫరా బకాయిలు ఒకే మారు మినహాయించారు. అలాగే ఉద్యోగ పర్వంలో కేంద్ర ప్రభుత్వ గెజిటెడ్ అధికారిని అనే గర్వంతో తెలిసీ తెలియకుండా ఇతరులకు పూచీకత్తు సంతకాలు పెట్టి  ఇప్పించిన అప్పు బకాయిలు ఇవన్నీ పోను రెండు లక్షలు తేల్చారు . నాకయితే అంత పెద్ద మొత్తం కళ్ళ చూడడం జీవితంలో అదే మొదటిసారి. రిటైర్ అవడంలో ఇంత ఆనందం వున్నదా అని తొలిసారి అనిపించింది కూడా అప్పుడే.

ఇంటికి రాగానే ముందు మా ఆవిడకు చెప్పాను. రేపు రెడీగా వుండు బయటకు పోదాం అని. మర్నాడు ఆటోలో పంజాగుట్ట సర్కిల్ లోని ఓ నగల దుకాణానికి తీసుకువెళ్లాను. వెళ్లి చాలా గొప్పగా, పదిహేను నిమిషాలు టైం ఇస్తున్నాను. లక్ష రూపాయలు ఖరీదు చేసే ఏ నగ అయినా కొనుక్కో అన్నాను.

ఆమె పది నిమిషాల్లో పదివేలు ఖరీదు చేసే ఒక ఉంగరం కొని నా చేతికి తొడిగింది. 

నీకు ఏమీ అక్కరలేదా అన్నాను.

" మీకొక ఉంగరం కొనాలి అనేది నా చిరకాల కోరిక. ఒకసారి కొంటే మీరు రైల్లో పారేసుకున్నారు. అందుకే ఈ ఉంగరం. మీ చేతికి వుంటే నాకు వున్నట్టే."

బుర్ర తిరగడం అంటే ఏమిటో నాకు అప్పుడు అనుభవంలోకి వచ్చింది.

మా ఆవిడ అమ్మగారి తాలూకు బంగారం అంతా ఇన్నేళ్ల కాపురంలో నేను హారతి కర్పూరం చేసాను. అయినా అదేమీ పట్టించుకోకుండా నాకు ఉంగరం కొన్నది.

బుర్ర తిరక్క ఏమవుతుంది.

ఇప్పటికీ ఆ ఉంగరం వుంది. నా వేలుకి లేదు. మనసులో వుంది. 

ఆమె పోయినప్పటినుంచి దాన్ని వేలుకి పెట్టుకోవాలి అంటే మనస్సు చివుక్కుమంటుంది.

అలా కాకపోతే నేను మనిషినే కాదు.

తోకటపా :

నాకు ముగ్గురు మనుమరాళ్ళు. ఎవరో ఒకరి వేలికి ఆ బామ్మ ఉంగరం సరిపోయేదాకా నేను వుండాలని మరో కోరిక.

ఇప్పుడే 79 లో పడ్డాను.

మరీ అంత అత్యాశా!

అతి వర్జయేత్!

పొద్దున సాక్షిలో చదివాను. నేను చదివే మరో రెండు ప్రధాన పత్రికల్లో  కనపడలేదు. 

చాలా కాలంగా నేను చెబుతోంది ఇదే. పదవిలోకి రాగానే తమ చుట్టూ వలయంలా ఏర్పడే భద్రతా సిబ్బంది వల్ల ఎంతటి రక్షణ లభిస్తుందో తెలియదు కానీ, వారివల్ల నాయకులకు చెడ్డ పేరు రావడానికి అవకాశాలు ఎక్కువ.

పాత తరం వయోధిక పాత్రికేయులు ఇటువంటి వేడుకలకు  ఆహ్వానం లేకుండా వెళ్ళరు. ఈ తరం పోలీసులకు వారెవ్వరూ తెలియదు. పిలిచిన వాళ్ళే బాధ్యత తీసుకోవడం సముచితంగా ఉంటుంది.

 గతంలో పత్రికల వారిపట్ల దురుసుగా ప్రవర్తించిన వారిపై చర్యలు తీసుకున్న సందర్భాలు మా కాలంలో నేను ఎరుగుదును.

కానీ ఆ మంచి కాలానికి కాలం చెల్లింది.

వారిద్దరూ, మాడభూషి శ్రీధర్, పాశం యాదగిరి వయసు రీత్యానే కాకుండా వృత్తి రీత్యా కూడా ఈ పాత్రికేయ రంగంలో పెద్దవారు. భౌతిక గాయాల నుంచి కోలుకోవచ్చు కానీ, ఇలాంటి సందర్భాలలో  మానసిక గాయాల నుంచి కోలుకోవడం కష్టం.

ఈ ఘటనను ఖండిస్తున్నాం అనేది చిన్న మాట.

పునరావృతం కానివ్వం అనేది ఏలికల షరా మామూలు మాట.

ఇంతకంటే ఏం చెప్పను?