అతి వర్జయేత్!

పొద్దున సాక్షిలో చదివాను. నేను చదివే మరో రెండు ప్రధాన పత్రికల్లో  కనపడలేదు. 

చాలా కాలంగా నేను చెబుతోంది ఇదే. పదవిలోకి రాగానే తమ చుట్టూ వలయంలా ఏర్పడే భద్రతా సిబ్బంది వల్ల ఎంతటి రక్షణ లభిస్తుందో తెలియదు కానీ, వారివల్ల నాయకులకు చెడ్డ పేరు రావడానికి అవకాశాలు ఎక్కువ.

పాత తరం వయోధిక పాత్రికేయులు ఇటువంటి వేడుకలకు  ఆహ్వానం లేకుండా వెళ్ళరు. ఈ తరం పోలీసులకు వారెవ్వరూ తెలియదు. పిలిచిన వాళ్ళే బాధ్యత తీసుకోవడం సముచితంగా ఉంటుంది.

 గతంలో పత్రికల వారిపట్ల దురుసుగా ప్రవర్తించిన వారిపై చర్యలు తీసుకున్న సందర్భాలు మా కాలంలో నేను ఎరుగుదును.

కానీ ఆ మంచి కాలానికి కాలం చెల్లింది.

వారిద్దరూ, మాడభూషి శ్రీధర్, పాశం యాదగిరి వయసు రీత్యానే కాకుండా వృత్తి రీత్యా కూడా ఈ పాత్రికేయ రంగంలో పెద్దవారు. భౌతిక గాయాల నుంచి కోలుకోవచ్చు కానీ, ఇలాంటి సందర్భాలలో  మానసిక గాయాల నుంచి కోలుకోవడం కష్టం.

ఈ ఘటనను ఖండిస్తున్నాం అనేది చిన్న మాట.

పునరావృతం కానివ్వం అనేది ఏలికల షరా మామూలు మాట.

ఇంతకంటే ఏం చెప్పను?

డ్రైవర్ పక్క ఫ్రంటు సీటు

ఈ కాలంలో సీటుకోసం వెంపర్లాడని వెర్రివాళ్ళెవ్వరుంటారు?

రాజకీయాలు తీసుకుంటే సర్పంచ్ సీటుతో ప్రారంభించి  సీఎం సీటు వరకు ఎగబాకాలనుకుంటారు.

సినిమాల్లో అయితే ఎగస్ట్రా పాత్రనుంచి మొదలుపెట్టి, సెట్లో  వెనుక ‘హీరో’ అనో ‘హీరోయిన్’ అనో రాసున్న సీటు సొంతం చేసుకోవాలని కలలు కంటారు.

మహాసభల్లో స్టేజీ మీద మొదటి వరస సీటు దక్కించుకోవాలనుకునేవారు కోకొల్లలు.

ప్రేక్షకుల్లో కూర్చోవాల్సిన పరిస్తితే వస్తే అక్కడా మళ్ళీ ముందు వరస కోసం వెతుకులాటే!

చిన్న చిన్న సాంస్కృతిక సమావేశాలనుంచి పెద్ద పెద్ద సభలవరకూ ఈ సీట్ల గోల తప్పదు.

కెమెరా యాంగిల్ దృష్టిలో పెట్టుకొని, ముందు చూపుతో వీ.వీ.ఐ.పీ. పక్క సీటు కోసం ఆత్రపడేవాళ్ళు తక్కువేమీ కాదు.

యాభై అరవై ఏళ్ళక్రితం పల్లెటూళ్ళకు వచ్చే బస్సుల్లో డ్రైవర్ పక్కన వుండే ఫ్రంటు సీటు కోసం వూళ్ళో మోతుబరులు పోటీపడేవారు. ఆ రోజుల్లో ఆ సీట్లో కూర్చుని ప్రయాణం చేయడం ఒక హోదాగా భావించేవారు.

ఎనభయ్యవ దశకం మొదట్లో ముఖ్యమంత్రి  శ్రీ టంగుటూరి అంజయ్య అధికారిక వాహనం అయిన అంబాసిడర్ కార్లో డ్రైవర్ పక్కన ముందు సీట్లో ఆసీనులయ్యేవారు.  ‘అమ్మ’   (శ్రీమతి ఇందిరాగాంధి)  కూడా ఫ్రంటు సీటే సుమా!’ అని అమాయకంగా అనేవారు.  ఆవిడ కూడా ప్రధాని హోదాలో అంబాసిడర్ కార్లో ముందు సీట్లోనే కూర్చునేవారు.

 అంజయ్య గారు  ముందు సీటు ఎంపిక చేసుకోవడంలో నాకు మరో కోణం కనిపించేది.  ప్రజల మనిషి అయిన అంజయ్య గారికి జనం తాకిడి ఎక్కువ.  ‘లైఫ్ బాయ్ ఎక్కడవుంటే  ఆరోగ్యం అక్కడ వుంటుంది’  అనే వాణిజ్య ప్రకటన తరహాలో అంజయ్య గారు ఎక్కడ వుంటే అక్కడ జనమే జనం.  బాత్రూం, బెడ్ రూముల్లో  కూడా ఆయనకు ఈ తాకిడి తప్పేది కాదని చెప్పుకునేవారు. సెక్యూరిటీని కూడా తోసుకువచ్చి కారెక్కాలని చూసే అనుయాయుల వల్ల కలిగే తొడతొక్కిడిని తప్పించుకోవడానికి ఆయన హాయిగా ముందు సీటుకు మారిపోయారని అప్పట్లో ముఖ్యమంత్రికి భద్రతాధికారిగా పనిచేసిన బాలాజీ చెబుతుండేవారు.

ఒకప్పుడు కారులో వెనుక సీటులో కూర్చునేవారే ఆ  కారుకు  యజమాని అని జనం భావించేవారు. ఇప్పుడా అభిప్రాయం  పూర్తిగా మారిపోయింది. మంత్రులు, ముఖ్యమంత్రులు, శాసన సభ్యులు ఒకరేమిటి అంతా ఫ్రంటు సీటుకు అతుక్కుపోతున్నారు. టీవీ కెమెరా  యాంగిళ్లకి కూడా ఈ సీటే అనువుగా వుండడం ఒక కారణం అయితే, దారివెంట ప్రజలకు చేతులు ఊపుతూ అభివాదం చెయ్యడానికి  ఫ్రంటు సీటే బెటరన్న నమ్మకం కుదరడం  మరో కారణం.

అటు నేనే ఇటు నేనే

హాలీవుడ్ చిత్రాలను తలదన్నే రీతిలో గతంలో ఎప్పుడో కెమెరా పనితనం ప్రదర్శించే చిత్రాలను తెలుగులో తీశారు అనే మాటను ఈ నెట్ యుగపు పిల్లలు నమ్ముతారా! 

అలా నమ్మని పిల్లలకు మాయా బజార్ సినిమాని బలవంతంగా అయినా చూపించాలి.

ఈటీవీ లో వస్తున్న ఈ సినిమాను ఒంటరిగా చూస్తున్నాను. చూడాల్సిన వాళ్ళు మొబైల్ లో వీడియోలు చూస్తున్నట్టున్నారు!

ఇదో విషాదం!

గుడ్డుగారికో రోజు

ఏ దేశమేగినా, ఎందుకాలిడినా పాలూ, నీళ్ళతో పాటు తప్పకుండా దొరికేది మరోటివుంది. అదే కోడి గుడ్డు.

అక్టోబర్ నెలలో రెండో శుక్రవారం అంతర్జాతీయ కోడిగుడ్డు దినం అంటున్నారు. 

1975 వరకు ఎగ్గూ పెగ్గూ రెండూ మా ఇంటావంటా లేవు. వెనకొచ్చిన కొమ్ములు వాడి అన్నట్టుగా రెండోది ముందుగా వచ్చి చాలా కుటుంబాలలో తిష్ట వేసింది. మొదట్లో నిరసన ధ్వనులు వినపడ్డా మొత్తం మీద దానికి పసుపు నీళ్ళు చల్లి ఇళ్ళల్లోకి రానిచ్చారు. దాంతో పాటే మొదటిది కూడా తగుదునమ్మా అని గృహప్రవేశం చేసి ఓటరు కార్డు, ఆధార్ కార్డు లేకుండానే ఇంట్లో సభ్యురాలు అయిపోయింది. మంచి ఎండాకాలంలో కూడా చలి దుప్పటి కప్పుకుని ఫ్రిజ్ లో పడుకునేది ఆ కోడిగుడ్డే. మేము  తిన్నా తినకపోయినా, ఇంటికి వచ్చిన (నా) నాన్ వెజ్ ఫ్రెండ్స్ ఎవరికయినా అవసరం పడుతుందో ఏమో అని మా ఆవిడ ముందు జాగ్రత్తగా వాటిని కొని ఫ్రిజ్ లో దాచి వుంచేది. 

ఎప్పుడో మా చిన్నప్పుడు మా చుట్టాల అమ్మాయికి టైఫాయిడ్ వచ్చి నిమ్మలించిన తర్వాత త్వరగా కోలుకోవడానికి డాక్టర్ ఉడక పెట్టిన కోడి గుడ్డు రోజూ ఒకటి తినమన్నారు. అసలే నిప్పులు కడిగే ఆచారం. గుడ్డు తినమనగానే ఇంట్లో వాళ్లకి నిలువు గుడ్లు పడడం చూసిన డాక్టరు గారు, పేషెంటు ముక్కూ, కళ్ళూ మూసి, నోరు తెరిపించి పటేల్ మని గుడ్డు పగల గొట్టి తటాలున నోట్లో పోసి మింగించాడు. అటువంటి భీకర భీభత్స దృశ్యాలు చూసిన తరువాతే వ్యాధి కంటే చికిత్స ప్రమాదకరం అనే సామెత పుట్టి వుండాలి.

అసలు కోడి గుడ్డు అనగానే గుర్తుకు రావాల్సిన వ్యక్తి ఒకరు వున్నారు. ఆయనే  బీ.వీ. రావు (బి.వాసుదేవరావు, ఇప్పుడు లేరనుకోండి). తెలంగాణాకు చెందిన ఈ పెద్దమనిషి వెంకటేశ్వరా హేచరీస్ అనే పరిశ్రమను స్థాపించి కోడిగుడ్డుకు ఎనలేని ప్రాముఖ్యాన్ని కట్టబెట్టారు. మేము మాస్కోలో ఉన్నరోజుల్లో నాటి సోవియట్ ప్రభుత్వ అతిథి హోదాలో ఆయన  రష్యా వచ్చారు. ఓరోజు మా ఇంటికి వచ్చి మా ఆవిడ చేతి భోజనం చేసి వెళ్ళారు. తర్వాత మేము ఇండియాకు తిరిగి వచ్చిన తరవాత కూడా గుర్తు  పెట్టుకుని మా పిల్లలు ఇద్దర్నీ పూనాలో వున్న తమ స్టడ్ ఫాం కు తీసుకువెళ్ళారు. అదో సంగతి.   

ఏది ఏమైనా పిడికెట్లో నాలుగోవంతు లేని కోడిగుడ్డుకు అంతర్జాతీయ ఖ్యాతి వచ్చి, దాని పేరిట ఒక దినం ఏర్పాటు కావడం, ఆ సందర్భాన్ని పురస్కరించుకుని గుడ్డు ప్రాముఖ్యతను ప్రస్తుతిస్తూ రేడియో ప్రసంగాలు, టీవీ కార్యక్రమాలు జరగడం కోడిగుడ్డు చేసుకున్న పూర్వజన్మ  సుకృతం.

గుడ్డుగా వున్నప్పుడూ, గుడ్డు నుంచి కోడిగా మారిన కొత్త అవతారంలో కూడా మానవులకు ఆహారంగా సేవలందిస్తూ  త్యాగంలో బలి, శిబి చక్రవర్తులను మించిన ఆ త్యాగశీలికి ఏమిచ్చి ఋణం తీర్చుకోగలం, ఆమ్లెట్ గా వేసుకుని నోరారా తినడం తప్ప అంటారు కొందరు ఎగ్గేరియన్లు.

డ్రైవర్ లేని కారు

 

కొత్త ఏదైనా కొంత కాలం వింతే! - భండారు శ్రీనివాసరావు

 

మొన్న అమెరికా వెళ్ళినప్పుడు మా మూడో అన్నయ్య కనిష్ట కుమారుడు సత్యసాయి ఇంట్లో కొన్నాళ్ళు వున్నాను.  వాడి కొడుకు శైలేష్ అక్కడ వున్నన్ని రోజులు నన్ను వాళ్ళ కారులో తిప్పాడు.

ఆ కారుకు డ్రైవర్ అవసరం వుండదు. అన్నీ కంప్యూటరే చూసుకుంటుంది. కారెక్కి ఎక్కడికి వెళ్ళాలో సంకేతాలు ఇస్తే చాలు, అదే నిర్దేశిత ప్రదేశానికి తీసుకువెడుతుంది. ప్రపంచం మొత్తంలో అత్యధిక సంపన్నుడు  ఎలాన్ మస్క్ కంపెనీ టెస్లా తయారు చేసిన కారు ఇది. స్టీరింగ్ పట్టుకుని, క్లచ్ లు మారుస్తూ, బ్రేకులు వేస్తూ నడపాల్సిన అవసరం వుండదు. అవన్నీ కారులో అమర్చిన  కంప్యూటర్ బాధ్యతలు. కారుకు  అన్ని వైపులా అమర్చిన సెన్సార్లు, కెమెరాలు  అన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకుంటాయి. ముందు వెళ్ళే కారు ఎంత వేగంలో వెడుతున్నది, వెనక వచ్చే కారు ఎంత దూరంలో, ఎంత వేగంతో వస్తున్నది,  ఇరుపక్కల నుంచి ఏయే వాహనాలు ఎంత వేగంగా దూసుకు వస్తున్నది అదే గమనించి, తదనుగుణంగా తన గమనాన్ని,  వేగాన్ని  సర్దుబాటు చేసుకుంటుంది. సాధారణంగా మనకు ముందు వెళ్ళే కారు మాత్రమే కనిపిస్తుంది. అయితే ఈ కారుకు వున్న కెమెరా కళ్ళు, ముందు కారునే కాకుండా దాని ముందున్న వాహనాల వేగాన్ని, రోడ్డు పరిస్థితులను ఒక కంట కనిపెడుతుంటాయి.  స్పీడ్ పరిమితులకు తగ్గట్టుగా  కారే తనకు తానుగా వేగాన్ని పెంచుకుంటుంది. అవసరం అయితే తగ్గించుకుంటుంది. వేగ పరిమితులను మించి వాహనం నడుపుతున్నారని పోలీసులు చలానాలు విధించే ఆస్కారం ఉండదు.  ఇంజిన్ వుండదు కాబట్టి ముందూ వెనకా రెండు డిక్కీలు. పెట్రోలు అవసరం లేదు. పూర్తిగా ఎలక్ట్రిక్ కారు. ఇంధనం పొదుపు కాబట్టి కారు ఖరీదులో  ప్రభుత్వ రాయితీ కూడా లభిస్తుంది.

అయితే నేను విన్నదాన్ని బట్టి,  అమెరికాలో చాలామంది ఈ కారును వాడుతున్నప్పటికీ ఈ కారు ఇంకా  ప్రయోగాత్మక దశలోనే వుంది. లైసెన్స్ వున్న వ్యక్తి కారులో వుండడం తప్పనిసరి.

ఈ కార్ల కంపెనీ అధినేత ఎలాన్ మస్క్ సామాన్యుడు కాదు. ప్రపంచ కుబేరుడు. అమెరికా మాజీ అధ్యక్షుడు, ప్రస్తుతం  ప్రెసిడెంట్ పదవికి మరోసారి పోటీపడుతున్న డొనాల్డ్ ట్రంప్ కు అత్యంత సన్నిహితుడు. ఆయన ఇటీవల పాల్గొన్న ఎన్నికల సభలో వేదిక మీద నృత్యం చేసిన ఘనుడు.

ఈ టెస్లా కారు విషయంలో ఆయనకు ఎన్నో విప్లవాత్మక ఆలోచనలు వున్నట్టు చెబుతారు.

అవన్నీ సాకారం అయితే ప్రస్తుత మోటారు కార్ల పరిశ్రమ స్థితిగతులు సంపూర్ణంగా మారిపోతాయి. ఎవరికీ డ్రైవర్ అవసరం వుండదు. అసలు కారు అవసరమే వుండక పోవచ్చు. ఉబెర్ ఓలా వంటి సంస్థలకు స్వర్ణ యుగం రావచ్చు. ఫోను చేయగానే రమ్మన్న చోటుకు కారు దానంతట అదే చెప్పిన సమయానికి  వస్తుంది. పోవాలని అనుకున్న చోటుకు అదే తీసుకు వెడుతుంది. పార్కింగ్ ఇబ్బందులు ఉండవు. ఎక్కడ పార్కింగ్ ఖాలీ వుందో అక్కడికి వెళ్లి పక్క వాహనాలను తాకకుండా అదే పార్క్ చేసుకుంటుంది. మందు బాబులను పట్టుకోవడానికి  నోట్లో గొట్టాలు పెట్టి ఊదాల్సిన శ్రమ ట్రాఫిక్ పోలీసులకు తప్పుతుంది.  రోడ్డు ప్రమాదాలు చాలావరకు తగ్గిపోతాయి. ఇంధనం కొరత సమస్యకు పరిష్కారం లభిస్తుంది. ఇన్ని లాభాలు, ప్రయోజనాలు వున్నాయి కనుకే, అందరి కళ్ళు ఈ కార్ల మీదే వుంది. అయితే పోటాపోటీ కాటా కుస్తీలకి దిగే మోటారు కార్ల తయారీ రంగం పెద్దల లాబీ చేతులు కట్టుకు కూర్చ్గుంటుందా ! ఈ రంగంలోని పెత్తందారులు అందరూ,  సంపదలో ఎలాన్ మస్క్ తో పోటీ పడలేకపోయినా, అంతో ఇంతో కుబేరులే. ప్రభుత్వాలను తమ ప్రయోజనాలకు అనుగుణంగా శాసించగల ధీరులే!

ప్రపంచ కుబేరుడు కనుక మస్క్ మాటే  చెల్లుబాటు అవుతుందేమో!

కార్పొరేట్ ప్రపంచంలో రాజకీయాలు, అసలు రాజకీయరంగంలోని రాజకీయాల కన్నా దారుణమైనవి, తమ ఎత్తులతో ప్రత్యర్థి కుత్తుకలను కత్తిరించే నిర్దాక్షిణ్యం ఆ రంగంలో సర్వసాధారణం.  అమెరికాలో అయితే మరీ.

Below photo:

Tesla Driverless Car, Courtesy Image Owner 

 

08-10-2024

సాయంత్రం కలుద్దామా

సాయంత్రం కలుద్దామా!

"మీరు అమెరికా నుంచి వచ్చినట్టు ఫేస్ బుక్ లో మీ పోస్టు ద్వారా తెలిసింది. మీకు వీలుంటే కలుద్దాం. కారు పంపుతాను"

కాదనడానికి కారణం కనపడలేదు, ఒకటి తప్ప. అదే చెప్పాను. చాలా కాలంగా రాజకీయ చర్చల జోలికి వెళ్ళడం లేదు. దాదాపుగా అస్త్ర సన్యాసం చేసాను. సొంత గొడవలు రాసుకుంటూ కాలక్షేపం చేస్తున్నాను. గతంలో ఏళ్ల తరబడి వ్యాసాలు రాస్తూ వస్తున్న పత్రికా సంపాదకులకు కూడా ఇదే విషయం చెప్పి సెలవు తీసుకున్నాను.

రాజకీయాలతో ప్రత్యక్ష ప్రమేయం లేకపోయినా రాజకీయంతో ఎంతోకొంత ముడిపడిన వారిని కలుసుకోవడం, వారితో కొంత సేపు గడపడం అంటే కొంచెం ఇబ్బందే. కానీ పిలిచిన వాళ్ళు అనేక ఏళ్లుగా పరిచితులు. గతంలో అనేక మార్లు కలుసుకుని ముచ్చట్లు చెప్పుకున్న ఆత్మీయులు. అంచేత కాదనలేక సరే అని వెళ్ళాను.

నిజంగా ఈ సాయంత్రం అద్భుతంగా గడిచింది. రాజకీయాలే కాదు, పరస్పరం విభేదించుకునే ఏ ఒక్క అంశం ప్రస్తావనకు రాలేదు. హాయిగా మనసారా కబుర్లు చెప్పుకున్న సాయంత్రంగా గుర్తుండి పోయింది.

ఇద్దరిలో ఒకరు సీతయ్య. ఎవ్వరి మాటా వినని సీతయ్య. ఏపీ హక్కుల పరిరక్షణ అనే ఏకైక అంశం తీసుకుని అవిశ్రాంత పోరాటం చేస్తున్న చలసాని శ్రీనివాస్.

రెండో వ్యక్తి తెలంగాణ ప్రయోజనాలు ప్రధానం అని మనసారా నమ్మే పద్మారెడ్డి గారు. నమ్మిన సిద్ధాంతాల దృష్ట్యా ఒకరికొకరు చుక్కెదురు.

అందుకే సంక్షేపించింది.

ఒకప్పుడు నేను పని చేసిన రేడియో ఎవరి కనుసన్నల్లో అయితే పనిచేసేదో, ఆ మంత్రిత్వ శాఖకు సాక్షాత్తూ క్యాబినెట్ మంత్రి, కీర్తిశేషులు ఎస్. జైపాల్ రెడ్డి గారికి స్వయంగా సోదరుడు  పద్మారెడ్డి గారు. వీరిద్దరూ నాకు చిరకాలంగా పరిచితులు.

అందుకే రాజకీయాలు వద్దు అనే నిబంధనతో వెళ్ళాను.

ఇద్దరూ పెద్ద మనుషులు. పెద్ద మనసు చేసుకుని నా అభ్యర్థన మన్నించారు.

వెళ్ళగానే ఒక విషయం నన్ను ఆకర్షించింది. మరో విషయాన్ని గుర్తుకు తెచ్చింది.

పీవీ నరసింహారావు గారు భారత ప్రధాన మంత్రిగా ఉన్న కాలంలో, ఆయన సమీప బంధువులకు ఒక మేరకు భద్రత కల్పించారు. ఇదేమీ కొత్త విషయం కాదు. ప్రధాని, ముఖ్యమంత్రితో ప్రమేయం లేకుండా భద్రతా విభాగం ఈ ఏర్పాట్లు చేస్తుంది.

ఆ రోజుల్లో ప్రధాని సమీప బంధువు నాతో ఒక మాట చెప్పారు. గతంలో హాయిగా రిక్షాలో ఎక్కడికి అంటే అక్కడికి వెళ్ళేవాడిని. అదే ఇప్పుడు ఈ తుపాకీ వాడిని వెంటబెట్టుకుని ఆటోలో వెళ్లాల్సి వస్తోంది అని.

అది గుర్తుకు వచ్చి పద్మారెడ్డి గారి వెనుక ఎవరైనా సాయుధ పోలీసులు ఉన్నారేమో అని ఆసక్తిగా చూసాను. ఎవ్వరూ కనపడలేదు. ఎప్పటి మాదిరిగానే, వారి అన్నగారు జైపాల్ రెడ్డి గారిలాగా మందహాసంతో కానవచ్చారు. ఆశ్చర్యం అనిపించింది.

ఆశ్చర్యం ఎందుకంటే, పద్మా రెడ్డి గారు ఎవ్వరో కాదు, ప్రస్తుత తెలంగాణ ముఖ్యమంత్రి రేవంత్ రెడ్డి గారికి స్వయానా పిల్లనిచ్చిన మామగారు.

7-10-2024

ఓ ఫొటో ముచ్చట

ఫోటో ఏముంది? తీసినవాళ్ళ పనితనాన్ని బట్టి దాని గొప్పతనం. 

ఈ ఫొటో తీసింది ఆషామాషీ ఫోటోగ్రాఫర్ కాదు. ఆకాశవాణిలో తన స్వరంతో, ఫేస్ బుక్ లో తన కలంతో ఆకట్టుకుంటున్న ప్రముఖ రేడియో న్యూస్ రీడర్ తురగా ఉషారమణి. 

ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం నేను నా పుట్టిల్లు రేడియో స్టేషన్ కు వెళ్ళినప్పుడు తన మొబైల్ తో క్లిక్ అనిపించింది. బాగా తీసావమ్మా అంటే జీవితాంతం గుర్తు పెట్టుకునే ఓ సర్టిఫికెట్, నాకు మరో గుర్తుగా ఇచ్చింది. పోలికలో ఉత్ప్రేక్ష అనిపిస్తే మన్నించండి. శ్రీ శ్రీకి చలం యోగ్యతాపత్రం లాగా భావిస్తా. అదే ఇది.

"సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి:

నాకు శ్రీనివాస రావు గారు నేను చిన్న పిల్లగా ఉన్నప్పటి నుంచి తెలుసు. తెలియడమే కాకుండా నేను ఆయనని తరచూ చూస్తూ వచ్చాను. కనీసం వారానికి ఒక సారి అన్నంత తరచుగా. ఆయన 35 ఏళ్ళ క్రితం ఎలా ఉన్నారో అలాగే ఉన్నారు. అది అందరికీ కనిపిస్తున్నదే. 

ఆయన చాలా ఫొటోజెనిక్. ఫొటోజెనిక్ అంటే కెమెరాకి సరిపడే లుక్స్ అనే కాదు. పోర్ట్రయిట్ ఫొటోస్ తీయడం ఎక్కువగా  ఇష్టపడే నాకు ఆయనలో రెండు మూడు విలక్షణమైన అంశాలు కనిపిస్తాయి. ఒకటి, స్పాంటేనిటీ. అంటే చటుక్కున ముఖంలోకి నవ్వు వచ్చేస్తుంది. కళ్ళల్లో కూడా ఆ నవ్వు reflect అవుతుంది. రెండు comfort. అంటే ఏ ఒక్క క్షణంలోనూ, పరధ్యానంగా ఉన్నా, అలెర్ట్ గా ఉన్నా ఆయన అంతే relaxed గా ఉంటారు. మనసులో ఆలోచనల్లో అలజడి లేదన్న విషయం ఆయన face లో ప్రతిఫలిస్తుంది. మూడోది involvement. శ్రీనివాస రావు గారు జనాలతో ఉన్నప్పుడు తన సొంత గోల కాక అవతలి వాళ్ళ మీద దృష్టిపెట్టి, వాళ్ళ మాటలు ఆసక్తితో వింటూ, participate చేస్తుంటారు. దానితో అసలు ఈ కెమెరా గొడవ ఆయనకీ పట్టదు. These are the traits which make him a great subject for portraits any time and in any light. ఫోటో తీసే వాళ్ళు కూడా 'ఆహా, భలే తీసానే' అనుకునేట్లు. :)  

నా observations. కాదంటే చెప్పండి."

అని సవాలు విసురుతోంది పైగా. 

ఎంతయినా నా గురుపత్ని తురగా జానకీరాణి గారి అమ్మాయి కదా!

థాంక్స్ ఉషా!

తోకటపా:

చిన్నప్పుడు స్కూల్లో చదువుకునే రోజుల్లో రామప్ప గుడికి ఎక్స్ కర్షన్ కు తీసుకు వెళ్ళారు. ఆ రోజుల్లో కెమెరా అంటే ఎంతో అపురూపం. ఒక్క ఫొటో దిగితే చాలు జీవితం ధన్యం అనుకునే కాలం. 

కొందరు ఫారెన్ టూరిస్టులు అక్కడ ఫోటోలు దిగుతున్నారు. అందులో ఒక దాంట్లో నేను పడ్డాను అని నా నమ్మకం. ఆ ఫొటో చూసుకునే అవకాశం ఈ జన్మకు వుండదు అని తెలిసికూడా, జన్మకు సరిపడా మురిసిపోయాను.

చిన్నతనపు అజ్ఞానంలో కూడా ఎంతో మధురిమ వుంటుంది.