ఒకటే హడావిడి. ఒక్క నిమిషం టైం లేదన్నట్టు రోజులు గడిచిపోయాయి. ఆఖరికి భార్యతో ఒక మాటా లేదు, ముచ్చటి లేదు.
జర్నలిస్టుల జీవితాలే అంతా. లేక నా బతుకే అంతా.
కరోనా అంటే ఏమిటో తెలియకుండా తను దాటి పోయింది. ఒక రకంగా అదృష్టవంతురాలు అన్నారు. అందరు చుట్టపక్కాలు, బంధు మిత్రుల నడుమ ఆమె అంత్యక్రియలు జరిగాయి. అదే ఇప్పుడయితే!
అంతవరకూ ఆమె అదృష్టవంతురాలే. అసలు దురదృష్టవంతుడిని నేను. కాలికి బలపం కట్టుకుని తిరిగిన నేను గత రెండేళ్లకు పైగా ఇంటిపట్టునే పడి ఉంటున్నాను. ఆమె ఎప్పుడూ కోరుకుని, పైకి చెప్పని కోరిక అది.
ఒకప్పుడు అది అసాధ్యం. ఎప్పుడూ ఎవరో ఒకరు. ఏదో ఒక ఫోను. పగలు లేదు, రాత్రి లేదు. ఎక్కడో ఒక చోట గంటలు గంటలు వుండిపోవడం. ఇంటికి వస్తే వెంట నలుగురు. కాఫీలు, టీలు, భోజనాలు. నాకు తీరిక లేదు. అంచేత ఆమెకు తీరిక వుండేది కాదు.
అంతా అయిన తర్వాత, అందర్నీ పంపించిన తర్వాత ఏమిటి ఈరోజు విశేషాలు అని అడిగేది. చంద్రబాబు నాయుడు, రాజశేఖరరెడ్డి, రాజకీయాలు ... ఈ సంగతుల మీద ఆమెకు ఏమి ఆసక్తి.
రిటైర్ అయిన తర్వాత కూడా ఇదే తీరు. ఉదయం ఆరింటికి లేస్తే ఏదో ఒక టీవీ. తను నాకంటే ముందే లేచి కాఫీ పెట్టి ఇస్తే తాగి బయట పడితే మళ్ళీ ఎప్పుడో.
‘అత్తయ్య! చూస్తున్నావా మామయ్య టీవీలో మాట్లాడుతున్నాడు’
ఫోన్లో నా మేనకోడళ్ళు ఎవరో అడిగేవాళ్ళు.
‘ఏఛానల్లో’ అనేది తను నిరాసక్తంగా.
నేను ఏ ఛానల్ కు వెడుతున్నానో తనకి తెలియదు. తెలిసినా చూసేది కాదు.
‘ఏమిటండీ ఆ పోట్లాటలు. అంతోటి వాటిని పనికట్టుకుని చూడాలా’ అనేది.
ఈ కరోనా కాలంలో తను ఉన్నట్టయితే ఎంత బాగుండేదో. హాయిగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ వుండేవాళ్ళం.
అది కూడా నేను బయటకు పోయే ఛాన్స్ లేదు కాబట్టి.
(16-07-2021)
1 కామెంట్‌:
"Medium " లంటూ వున్నారని విన్నా. ఆచూకి చేసి ఓ సారి ప్రయత్నించండి మాట్లాడే వీలు కలగవచ్చు.
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి