అన్నయ్య గురించి అక్కయ్యలు ...

పెద్ద అన్నయ్య, కీర్తిశేషులు భండారు పర్వతాలరావు గారి  ఏడూడికి ఆయన గురించి చిన్న పుస్తకం తెద్దామని అడిగితే, శారదక్కయ్య, సరసక్కయ్య, సావిత్రక్కయ్య, భారతక్కయ్య వెంటనే స్పందించారు. కారణాంతరాలవల్ల  ఆ సంకల్పం నెరవేరలేదు. కానీ పాత కాగితాల్లో వాళ్ళు రాసిన జ్ఞాపకాలు కనిపించాయి. ఆ రాతలకు అక్షర రూపం:  

అన్నయ్య గురించి.... కొలిపాక శారద

బాబు మాట్లాడుతుంటే పెద్దవాళ్ళం కూడా ఆశ్చర్యంతో, ఎవరూ చూడకుండా ముక్కుమీద వేలేసుకునేవాళ్ళం. అంత గొప్పగా ఉండేవి వాడి మాటలు. ఎదుటివారి మనసు గమనించి వారి మనసులోని మాటను మార్దవంగా చెప్పేవాడు. అది నిజానికి ఓ అపూర్వమైన శక్తి. భగవంతుడే పుట్టుకతో ఇచ్చాడు. మా బాబు బయటి వాళ్ళతో ఎలా వుండే వాడో తెలియదు కాని, బావగార్లందరినీ సమానంగా గౌరవిస్తూ, మర్యాద చేస్తూ, పాదాలకు నమస్కారం చేస్తూనే, చురక వేయాల్సిన సందర్భం వస్తే మాత్రం, ముఖ్యంగా బావల మీద వాడు వేసే చమత్కార బాణాలు వింటూ లోలోపల నవ్వుకునే వాళ్ళం. మావారితో మాట్లాడేటప్పుడు, దేశభక్తి, రాజకీయాలు ఏవేవో చర్చించేవాడు. మాట్లాడడంకన్నా ఎక్కువ వినడమే  చిన్నప్పటినుండి నాకలవాటు. నవ్వు వచ్చినప్పుడు దాచుకోవడం తెలియకపోయినా, సభ్యత పాటించాల్సిన సందర్భాల్లో దాన్ని చిరునవ్వుగా మార్చుకునేదాన్ని.

బాబు కుటుంబం పట్ల నెరవేరుస్తున్న బాధ్యతల బరువు చూసి రాధక్కయ్య ఎప్పుడూ అంటూవుండేది, ‘ నేను పెద్ద కొడుకుగా పుట్టి వుంటే మొత్తం కుటుంబానికి ఏ ఇబ్బందీ లేకుండా చూసేదాన్నని. అది దేవుడు విన్నట్టున్నాడు, దాని కడుపున రంగడు పుట్టాడు. బాబుకు కూడా రంగడు అంటే ప్రేమే కాదు, గౌరవం కూడా. తమ చదువూ, తెలివితేటలూ  కుటుంబానికే కాదు, నలుగురికీ ఉపయోగపడాలని వాళ్ళిద్దరూ తపించేవారు.

బాబుకి సాహిత్యంపై తగని ఆసక్తి. మేనమామల పోలికలు వచ్చాయేమో తెలియదు, మా పిల్లలకు కూడా ఆ వరస ఒంటబట్టింది. సాహిత్యపరంగా మా ఇంట్లో బాబుకెప్పుడూ సన్మానమే.

మొత్తం  భండారు బండికి ఇరుసు ఊడిపోయిందా అనిపిస్తుంది బాబు లేకుండా.

వాణ్ణి తీసుకువెళ్ళిన దేవుడు ఇచ్చిన ధైర్యంతో బండి నడుపుతూనే వున్నాం. తప్పదు కదా!

రఘు, రాణి, వేణి, వాణి కుటుంబాలకు ఆశీస్సులు.

కొలిపాక శారద

అన్నయ్య గురించి ..... తుర్లపాటి సరస్వతి

భక్తులకు ఆ భగవంతుడి కరుణ ఒక్కటే సమాదరణగా లభిస్తుంది. అదే మనిషి పుట్టుక పుడితే ఆప్యాయతలు, అనురాగాలు సాటి మనుషులకు సమానంగా  పంచడం అంత సులభం కాదు. ప్రతి మనిషికి సొంత ఇష్టాలు వుంటాయి. తోటి మనిషిని తనదైన రీతిలో అంచనాలు వేయడాలు వుంటాయి. అలాంటి అరలు తెరుచుకోకుండా తలుపులు వేసేసి, స్వచ్చమైన, స్పష్టమైన ఆలోచనలపై దృష్టి నిలపడం మామూలు మాట కాదు. పేగు పంచుకున్న, పేగు తెంచుకున్న బంధాలు వేరే. ఎవరి సంసారాలు వారివనే సంకుచిత దృష్టితో వ్యవహరించడం వల్లనే ఆప్యాయతలు, అనురాగాల్లో ఇన్ని తేడాలు. ఇలాంటివి ఎన్నో విన్నాం. మరెన్నో కన్నాం.

కానీ,

మా అక్కాచెల్లెళ్ళం మెట్టింట్లో అడుగుపెట్టి సంసారవృక్షం ఒక పక్క పెరుగుతున్నా, అత్తింటి సేవలు, మర్యాదలు కాపాడుకుంటూనే, కంభంపాడులో మా చిన్నతనంలో తల్లి చాటు పిల్లలుగా ఉన్నప్పటి తీయదనాలకు మేం ఎప్పుడూ దూరం జరగలేదు. జరగం కూడా.

ఏటా అందరం అప్ప తద్దినానికి కలిసేవాళ్ళం. పెళ్ళిలా వుండేది ఆ హడావిడి. వెంకప్ప ఏం చేస్తున్నాడో మూడో కంటికి తెలియకుండా అన్ని ఏర్పాట్లు చేసేవాడు. అక్కడ వుండేది ఒకటి రెండు రోజులైనా చిన్నప్పటి నుంచీ అక్కడే ఉంటున్న అనుభూతి కలిగేది.

ఇంటికి పెద్దవాడయిన  అప్ప తద్దినం అందరినీ కలిపే సందర్భంగా భావించేవాళ్ళం కానీ, ఇదేమిటి దేవుడు శపించినట్టుగా ఇంటికి పెద్ద కొడుకు బాబు ఏడూడికి కలవడం ఏమిటి? మా పెద్దవాళ్ళ దౌర్భాగ్యం కాకపొతే.

మా పుట్టింటి గౌరవాన్ని నిలిపింది మా బాబే. మా వారంటే బాబుకి అమితమైన గౌరవం. బాబంటే మా వారికి అమితమైన వాత్సల్యం. వయసులో చిన్నవాడయినా వాడి మాటంటే మా వారికి తగని గురి. బాబు జ్ఞాపక శక్తి అమోఘం. ఎదురుగా ఎవరు వుంటే వారి అభిరుచికి తగిన విషయాలు  ఆసక్తిగొలిపేలా చెబుతుండేవాడు. వాడు ముచ్చట్లు చెబుతుంటే మేమందరం ప్రపంచాన్ని మరచిపోయి వింటుండేవాళ్ళం.

బాబు బాబా దగ్గరికి వెళ్లి, అక్కడినుంచి ఆ దేవుడి దగ్గరికి వెళ్లి అప్పుడే ఏడాది గడిచిందా – భగవంతుడా!

తుర్లపాటి సరస్వతి

అన్నయ్య గురించి.... కౌటూరి సావిత్రి

బాబు ఖమ్మం ఎప్పుడు వచ్చినా, సరోజినితో కలిసి నడుచుకుంటూ మామిళ్ళగూడెంలోని మా ఇళ్ళన్నీ వరసగా చుట్టబెట్టేవాడు. వాడు ఖమ్మం వస్తే ముందు ఎవరింటికి వచ్చేవాడని ఎవరూ అనుకుండేవాళ్ళు కాదు, ఎందుకంటె ఓపిగ్గా అందరిండ్లకు వచ్చేవాడు. పెద్దల్నీ, పిల్లల్నీ ఆప్యాయంగా పలకరించేవాడు. వాడు వస్తేచాలు అన్నీ ముచ్చట్లే. రకరకాల కబుర్లు చెప్పేవాడు. అసలు ఖమ్మంతోనే దివ్యమైన అనుబంధం వుంది బాబుకి. అది నరసింహస్వామి గుట్ట. ఆ గుట్ట మీదికి ఎక్కి కలయచూస్తె ఖమ్మం అంతా ఇంతై కనిపిస్తుందని సరదాగా అనేవాడు. వాడి మాటలు నవ్వు తెప్పించేవి. కానీ తరచి చూస్తె అందులో నిగూఢమైన ఆధ్యాత్మిక భావం గోచరించేది.

అమ్మంటే బాబుకు యెనలేని గౌరవం. తల్లుల పట్ల పిల్లలకు అనురాగం వుండడం సహజమే. కానీ బాబుది విలక్షణమైన ప్రేమ. అప్పుడప్పుడూ అమ్మ కొన్నాళ్ళు ఖమ్మంలో మా ఇంట్లో వుండేది. అమ్మ కాళ్ళకు దణ్ణం పెట్టి రైలు స్టేషనుకు వెళ్ళేవాడు. రైలుకు పది నిమిషాలు టైం వుంటే చాలు, గబగబా వచ్చి మళ్ళీ అమ్మను చూసి వెళ్ళేవాడు.

సరోజినీ, విమల, అరుణ, నిర్మల ఈ నలుగురూ  భండారు వారి కోడళ్ళుగా కాదు, మాతో కలిపి పదకొండుమంది ఆడబిడ్డలుగా ఇమిడిపోయారు.

బాబును ఇలా అర్ధాంతరంగా తీసుకు వెళ్ళడం వెనక ఏముందో తెలవదు కానీ ఆ దేవుడికి బాబుతో ఏదో పనిపడే ఈ పని చేసి ఉంటాడు. నిజానికి వాడు ఎక్కడున్నా చేసేది దేవుడి పనేగా. వాడి చివరి రోజుల్లో మాకు బాబా దర్శనం ఏర్పాటు చేసి వాడు దేవుడి దగ్గరికే వెళ్ళిపోయాడు.

దేవుడా! నీకో దండం!

కౌటూరి సావిత్రి   

         

అన్నయ్య  గురించి ... తుర్లపాటి  భారతి

ప్రేమక్కయ్య. నేను దాన్ని ప్రేమనే పిలుస్తాను. ప్రేమకు అన్నయ్య అంటే ప్రేమతో కూడిన గౌరవం. అన్నయ్య ఎదుట నోరు విప్పేది కాదు. సంతోషం నిండిన మొహంతో అన్నయ్య ముందు మౌనంగా వుండేది. కానీ నేనలా కాదు. నోరు మూసుకుని వుండే తత్వం కాదు నాది. నా తరవాత ముగ్గురు తమ్ముళ్ళు వున్నా నేనే అందరికంటే చిన్నదాన్ని అనిపించేది. ఆ ఇది తోనే, అన్నయ్య అంటే కొంత చనువుగా మసిలేదాన్ని. అన్నయ్య తోటి ముఖతః చెప్పలేని విషయాలను ఉత్తరాల్లో కూర్చేదాన్ని. వెంటనే అన్నయ్య నుండి జవాబు వచ్చేది. నాఉత్తరం కొద్దిగా లేటయితే, ఎందుకోలే పోనీ  అని వూరుకునేవాడు కాదు. మళ్ళీ ఆయన నుంచి ఉత్తరం వచ్చేది. అన్నయ్య రాసే ఉత్తరాల్లో ఆయన కనిపిస్తున్నట్టే వుండేది. అదో చిత్రం. అన్నయ్య గురించి ఇలా రాయాల్సి వస్తుందని ఏనాడు అనుకోలేదు. ఆయన్ని ఇలా గుర్తు చేసుకోవాల్సి వస్తుందని కూడా ఊహించలేదు.

అన్నయ్య అన్నదాన్ని, నేను కాదని అన్న సందర్భాల్లో నాది గెలుపు కాదు, ఆయనది ఓటమి కాదు. నిజం చెప్పాలంటే నామీద ప్రేమతోనే ఆయన ఓడిపోయి ఉంటాడు.

బహుశా మా పేర్లు ప్రేమ భారతి అని అన్నయ్యే సూచించి ఉంటాడు. ఆ రెండూ ఆయన గుణానికి, స్వభావానికి సంబంధించినవి.

అదేమిటో అందరం ఒక గొడుగు కింద, ఎండొచ్చినా, వానొచ్చినా కలిసి ఉందామంటే, భగవంతుడు ఆ గొడుగును చిన్నగా చేస్తున్నాడేమో అనిపిస్తున్నది. దేవుడితో పోటీ ఏం పడతాం.

ఇక్కడ అందరం క్షేమంగా వుండాలని అన్నయ్య ఆత్మే పైనుంచి పెద్ద గొడుగు పట్టుకున్నట్టుగా అనిపిస్తోంది.

ప్రేమతో (కలిసి)

-తుర్లపాటి భారతి              

కొత్త రాజధానికి ఖర్చు ఎంత అవుతుందో తెలుసా ? | Latest Updates On Ap 3 Cap...

సుమన్ టీవీ ఛానెల్ లో ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చి చాలా కాలమైంది. ఇన్నాల్టికి కళ్ళపడింది.
కర్టెసి : సుమన్ టీవీ రజని

Political Analyst Bhandaru Srinivas Rao Analysis on Pawan Kalyan Words | ...

ముప్పయి వేలమంది చూశారని అంటూ మిత్రుడు ఒకరు ఈ పాత వీడియో క్లిప్పింగ్ పంపారు. వారికి నా ధన్యవాదాలు

నా గురించి నేను...... భండారు శ్రీనివాసరావు

ఏపీ పాలిటిక్స్ టీడీపీ వర్సెస్ వైసీపీ

రేడియో విన్న రాష్ట్రపతి

కేశవాయనమః

పురుషులలో ఉత్తమ పురుషుల మాదిరిగా జర్నలిష్టులలో హిందూ విలేకరులను అలా పరిగణించే రోజులు నాకు తెలుసు.

అలాంటి ఒకానొక రోజుల్లో హిందూ కరస్పాండెంట్ (ముందు ముందు విలేకరి అంటాను, టైప్ చేయడం ఇబ్బందిగా వుంది) గా పనిచేస్తున్న దాసు కేశవరావు అనే చిన్నగా కనబడే ఈ పెద్దమనిషికి, కొన్ని రోజులపాటు నా చిలిపితనాన్ని భరించాల్సిన పరిస్తితి ఏర్పడింది.  దీనికి కారణం ఆ నాటి రాష్ట్రపతి డాక్టర్ నీలం సంజీవరెడ్డి.

సంజీవరెడ్డి గారు రాష్ట్రపతి అయిన తర్వాత తొలిసారిగా అనంతపురం వచ్చారు. ఆ పట్టణానికి దగ్గరలోనే వారి స్వగ్రామం ఇల్లూరు వుంది. అనంతపురంలో ఉన్న వారి సొంత ఇల్లు తాత్కాలికంగా రాష్ట్రపతి నిలయం అయింది. అంతటి పెద్దాయన మొదటిసారి సొంతూరు వస్తుంటే పత్రికలు ఊరుకుంటాయా! హైదరాబాదు నుంచి విలేకరులను పంపించాయి. ఇక ఆకాశవాణి సంగతి చెప్పేదేముంది. నేనూ వాలిపోయాను.

అనంతపురంలో  మెయిన్ రోడ్డుపైనే ఉన్న హోటల్లో మా బస. చెప్పానుకదా నాకు చిలిపితనం ఓ పాలెక్కువ అని. దాసు కేశవరావు గంగిగోవు లాంటి జర్నలిష్టు. మేమిద్దరం చాలా ఏళ్ళుగా స్నేహితులం. అంచేత నా గోల ఆయన మౌనంగా భరించేవాడు.

ఇద్దరమూ బయటకు పోయేవాళ్ళం. కాసేపు అటూ ఇటూ తిరిగేవాళ్ళం. మధ్యలో ఓ పబ్లిక్ కాల్ ఆఫీసు నుంచి నేను హోటల్ రిసెప్షన్ కు ఫోను చేసేవాడిని.

‘ రాష్ట్రపతి క్యాంప్ ఆఫీసు నుంచి మాట్లాడుతున్నాము. మీ హోటల్లో, కేశవరావు, శ్రీనివాసరావు, హైదరాబాదు జర్నలిష్టులు వుంటే ఒకసారి కనెక్ట్ చేస్తారా! అర్జంటుగా మాట్లాడాలి’ అనే వాడిని.

హోటల్లో అడుగుపెడుతూ ఉండగానే మేనేజర్ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చేవాడు. ‘మీకోసం ప్రెసిడెంటు గారి ఆఫీసు వాళ్ళు ఫోన్ చేసారు’ అని చెప్పేవాళ్ళు ఆదుర్దాగా.

‘వాళ్ళు అలానే చేస్తారు. అవసరం వుంటే మళ్ళీ వాళ్ళే చేస్తారు, ఏం పర్వాలేదు’ అనేవాడిని నిర్లక్యంగా.

ఈ ట్రిక్కు బాగా పనిచేసింది. ఆ రోజు నుంచీ హోటల్లో మాకు మర్యాదలు పెరిగాయి. ఉదయం సాయంత్రం కనుక్కునేవారు. రూమ్ సర్వీసు బాగు పడింది.

‘ఇది అవసరమా’ అనేది కేశవరావుగారిలోని గంగిగోవు. ‘అవసరమే’ అనేది నాలోని పోట్లగిత్త.

ఒక రోజు ఇల్లూరు ప్రయాణం కట్టాము. ఎందుకంటే సంజీవరెడ్డి గారు ఆక్కడికి బయలుదేరారు.

ఇల్లూరులో నీలం వారిల్లు పెళ్లివారిల్లులా హడావిడిగా వుంది. తన ఈడువారిని ఆయన ఆప్యాయంగా ‘ఏమప్పా’ అంటూ పేరుపెట్టి పలకరిస్తున్నారు. చిన్నవారితో ఎప్పటి సంగతులో ముచ్చటిస్తున్నారు. వూరు ఊరంతా అక్కడే వుంది.

సాయంత్రం ఆరవుతోంది. నేను వారింటి నుంచే హైదరాబాదు ఫోన్ చేసి వార్త చెప్పాను. రాష్ట్రపతి మకాం చేస్తున్న సందర్భం కాబట్టి వెంటనే లైను కలిపారు.  అది మొదటి వార్తగా వస్తుందని నాకు తెలుసు. వెంటనే సంజీవరెడ్డి గారిని ( రాష్ట్రపతి కార్యదర్శి పేరు కూడా సంజీవ రెడ్డే. పీ.ఎల్. సంజీవ రెడ్డి. ఐ.ఏ.ఎస్. అధికారి)ని ఒక రేడియో తెప్పించమన్నాను. ఆయన నావైపు అదోలా చూస్తూ రేడియో తెప్పించారు. దాన్ని అక్కడ ఉన్న మైక్ సెట్టుకు కలిపారు.

వార్తలు మొదలయ్యాయి. అంతా నిశ్శబ్దం. రాష్ట్రపతి స్వగ్రామం వచ్చిన వార్తా విశేషాలతో బులెటిన్ మొదలయింది.

ఈ మారుమూల గ్రామంలో వార్త ,అంత త్వరగా రేడియోలో ఎలా వచ్చిందని జనం ఆశ్చర్యంగా గుసగుసలాడుకున్నారు.

నేను గర్వపడే మరో విషయం ఏమిటంటే,  ఆ నాటి శ్రోతల్లో నీలం సంజీవ రెడ్డి గారు కూడా ఒకరు.

ముందు కొంచెం రుసరుసలాడినట్టు కనిపించిన పీ.ఎల్. సంజీవరెడ్డి గారు కూడా ఖుషీ. భుజం తట్టారు, మెచ్చుకోలుగా.         

అధికారాంతం - భండారు శ్రీనివాసరావు

ప్రతి దానికీ ముగింపు వున్నట్టే అధికారానికి కూడా ఏదో ఒకనాడు తెర పడుతుంది. కానీ అధికారం చలాయించేవారు ఈ చేదు నిజాన్ని నమ్మరు, అది అనుభవంలోకి వచ్చేదాకా.

ఒక డైరెక్టర్ గారి కధ చెప్పుకుందాం. ప్రతి రోజూ వారి ఆఫీసులో ఒక దృశ్యం కనబడేది. దాన్ని ఫ్రీజ్ చేస్తే ఇలా వుంటుంది.

పోర్టికో. బయలు దేరడానికి సిద్ధంగా వున్న కారు. డ్రైవర్ తలుపు తెరిచి  ఒక కాలు లోపలే వుంచి, అధికారి వచ్చి కూర్చుని,  కదలమని ఆర్డర్ వేయగానే బయలుదేరదీయడానికి తయారుగా కారు పక్కనే నిలబడి ఉంటాడు. మరో నాలుగో తరగతి ఉద్యోగి కారు వెనుక తలుపు తెరిచి పట్టుకుని, డైరెక్టర్ రాకకోసం ఎదురు చూస్తుంటాడు. మరో ప్యూను  బ్రీఫ్ కేసు పట్టుకుని వెంట నడవగా ఆ ఆఫీసరు, తన కార్యాలయం నుంచి నాలుగు అడుగులు నడిచి  కారు వద్దకు వస్తాడు. అక్కడ అటూ ఇటూ తిరిగే అక్కడి సిబ్బంది ఆ కారు కదిలేవరకు కాసేపు శిలావిగ్రహాల్లా ఎక్కడి వాళ్ళక్కడ  నిలబడి వుంటారు. ఈ దృశ్యం అలా ప్రతి రోజూ సాయంత్రం ఆ అధికారి పదవీవిరమణ చేసేవరకు కనబడుతూనే వచ్చింది.

ఇంకో అధికారి కధ చెప్పుకుందాం. అంతకు చాలా ఏళ్ళ క్రితం అదే హోదాలో మరో అధికారి అదే ఆఫీసులో  పనిచేశారు. ఆయన ఆఫీసు టైముకల్లా ఇంట్లో బయలుదేరి, ఏదో సిటీ బస్సు పట్టుకుని ఆఫీసుకు వచ్చేవారు. ఆయన వచ్చిందీ, పోయిందీ ఎవరికీ తెలిసేది కాదు.

తమిళనాట ద్రవిడ మున్నేట్ర కజగం (డీఎంకే) సంస్థాపకుడు అన్నాదొరై మహాశయులు చాలా నాటకాలు రాశారు. అనేక సినిమాలకు రచనలు చేశారు. ఆయన రాసిన నాటకంలో ఒక అంకం ఇలా మొదలవుతుంది.

హాల్లో ఓ మోతుబరి కుర్చీలో కాలు మీద కాలు వేసుకుని విలాసంగా కాలక్షేపం చేస్తుంటాడు. దగ్గరలో ఆ ఇంటి నౌకరు ఏదో పనిచేసుకుంటుంటాడు. అలా కూర్చుని కూర్చుని  ఆ మోతుబరి దొరవారికి విసుగనిపిస్తుంది. నౌకరు పిలిచి చెబుతాడు. ‘ఇదిగో ఇలా వచ్చి నా కాలు తీసి కిందపెట్టు.’

ఆకాశవాణి మాజీ సంచాలకులు డాక్టర్ పి.ఎస్. గోపాలకృష్ణ ఈ నాటకం  సంగతి నాకు మాటల మధ్యలో చెబితే నాకు ఆ ఇద్దరు డైరెక్టర్ల ఉదంతం జ్ఞాపకం వచ్చింది.

అన్నట్టు గోపాలకృష్ణ ఇప్పుడు మాజీ డైరెక్టర్ కాదు, అయన చెబితేనే  తెలిసింది. కొన్నేళ్ళ క్రితమే, అంటే రిటైర్ అయిన తర్వాత,  ఆయనకు డిప్యూటీ డైరెక్టర్ జనరల్ గా ప్రమోట్ చేస్తూ సర్కారు వారు ఓ కాగితపు ఉత్తర్వు పంపారట. ఆయన ఓ పదం వాడితే అందులో ఏదో అర్ధం వుండితీరాలి. నిజంగా అది కాగితపు ఉత్తర్వే. కానీ  ఉత్తుత్తి ఆర్డరు కాదు. ఇదేమి మతలబు అంటారా. అక్కడే వుంది.  ప్రమోషన్ అయితే  ఇచ్చారు కానీ ఆర్ధికపరమైన ప్రయోజనాలు ఏవీ దానివల్ల ఒనగూరవు. ‘పలానా అధికారి పలానా హోదాలో కాకుండా పలానా పై హోదాలో రిటైర్ అయినారు కావున తెలియ పరచడమైనది’ అంటూ ఇచ్చిన ఆర్డరు. అలా అందరికీ చెప్పుకున్నా, ఎక్కడైనా  రాసుకున్నా  ఏలినవారికి ఏమీ అభ్యంతరం వుండదు.

“ఈ మాత్రం దానికి డీడీజీ అనే ఎందుకు? ఏకంగా  డీజీ అనే ప్రమోషన్ ఇవ్వొచ్చు కదా!” అనేది  నా ముక్తాయింపు. ఎప్పటిమాదిరిగానే ఓ చిరునవ్వే ఆయన సమాధానం.

ఆయన ఇంకో సంగతి కూడా చెప్పారు. ఎప్పుడో నూట యాభయ్ ఏళ్ళ క్రితం సీపీ బ్రౌన్ అనే ఇంగ్లీష్ దొరవారు ఒక మాట అన్నారట.

“ప్రభుత్వ ఉద్యోగం చేసేటప్పుడు పై అధికారి అనేవాడు, జీఓడీ-  ‘GOD’. రిటైర్ అయిన తర్వాత డీఓజీ - ‘DOG’.”