నేను రేడియోలో చేరిన ఓ ఇరవై ఏళ్ళ తర్వాత ఢిల్లీ నుంచి బదిలీపై శైలజ అనే అమ్మాయి మా యూనిట్లో చేరింది. బుద్ధిగా తలవంచుకుని పనిచేసుకు పోవడం తప్ప వేరే ప్రపంచం ఎరుగని ఆ అమ్మాయి, న్యూస్ యూనిట్లో వాతావరణం చూసి మొదట్లో బెదిరిపోయింది. వచ్చేవాళ్ళు, పోయేవాళ్ళు, రాజకీయ నాయకులు, జర్నలిష్టులు ఇలా ఎంతో మందితో అది ఒక ప్రభుత్వ కార్యాలయంలా కాకుండా రైల్వే స్టేషన్ ప్లాటు ఫారం మాదిరిగిగా రణగొణధ్వనులతో గడబిడగా వుండేది. చాలా కొద్ది సమయంలోనే శైలజ సర్దుకుంది. ఇంకా అతికొద్ది సమయంలోనే పనిలో వేగం, చురుకూ చూపి, మొత్తం యూనిట్ కే తలలో నాలుకలా మారింది. పేరుకు ఇంగ్లీష్ స్టెనో ఉద్యోగం అయినా యూనిట్ కు అవసరమైన అన్ని పనులను నెత్తికెత్తుకునేది. మొత్తం యూనిట్ లో పనిచేసేవారందరికీ ఒక చిట్టి చెల్లెలు అయింది.
మా
ఆవిడ అంటే శైలజకు ప్రాణం. శైలజ అంటే మా ఆవిడకు ఆరో ప్రాణం. పండుగలు, వ్రతాలు, నోములు, వాయినాలు, ముత్తయిదువు పేరంటాళ్ళు ఇలా అన్ని
సందర్భాలలో కలిసేవాళ్ళు. ఆఫేసులో కొద్ది వ్యవధానం దొరికితే చాలు, చటుక్కున ఆటోలో మా ఇంటికి వెళ్లి
ముచ్చట్లు చెప్పి వచ్చేది. ‘శైలజ లాంటి ఆడపిల్ల ఒక్కళ్ళు వుంటే చాలు, వేరే దీపాలు అక్కరలేదు ఇంటికి’
అనేది మాఆవిడ. ఇద్దరి నడుమా అంతటి అన్యోన్యం.ఆప్యాయత.
నా
భార్య చనిపోయిన షాకు నుంచి నేను కొంత తేరుకున్నాను కాని, తను ఇంకా కుదుటపడ్డట్టు లేదు.
నిన్న
ఫిబ్రవరి తొమ్మిది పుట్టిన రోజున, ఎక్కడ ఎలా సంపాదించిందో తెలియదు, ఏదో ఫంక్షన్ లో హడావిడిగా
తిరుగుతున్న మా ఆవిడ నిర్మల ఫోటో సంపాదించి ఫ్రేము కట్టించి ఆమె పుట్టిన రోజు కానుకగా నాకు ఇచ్చింది.
ఇలాంటి
బహుమతులకు వెలలు, ధరలు
వుండవు. వున్నా ఖరీదు కట్టే వాళ్ళు వుండరు.
థాంక్స్
శైలజా!
(10-02-2022)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి