మొట్టమొదటి
ప్రపంచ తెలుగు మహాసభలు హైదరాబాదు లాల్ బహదూర్ స్టేడియంలో 1975 ఏప్రిల్ 12 నుంచి 18 వరకు జరిగాయి.
అప్పుడు ముఖ్యమంత్రి జలగం వెంగళరావు, మహాసభల సారధి నాటి విద్యాశాఖ మంత్రి మండలి
వెంకట కృష్ణా రావు. రెండో ప్రపంచ తెలుగు మహాసభలు 1981 ఏప్రిల్ 14 నుంచి 18 వరకు మలేసియాలోని కౌలాలంపూర్ లో జరిగాయి. నాటి
ముఖ్యమంత్రి టి. అంజయ్య. సభల సారధి మంత్రి ఏమ్వీ కృష్ణారావు. అనివార్య కారణాల
వల్ల ఆయన మహాసభల్లో పాల్గొనలేకపోయారు. మూడో ప్రపంచ తెలుగు మహాసభలు 1990 డిసెంబరు 10 నుంచి 13 వరకు మారిషస్ లో జరిగాయి. |
కౌలాలంపూర్ సభల ప్రారంభోత్సవం తరువాత, నేను
అంజయ్య గారితో పాటే సింగపూరు వెళ్లి ఆయనతో పాటే అక్కడి హోటల్లో బస చేశాను. తెలుగు మహాసభల హడావిడిలో ఆయన
సరిగా భోజనం చేసినట్టు లేదు. ఏదో ఒకటి, ఇడ్లీ, దోస లాంటిది తినాలనిపించింది. మా అందరి పరిస్థితి
అదే. అప్పటికే బాగా పొద్దు పోయింది. ఇండియన్ ఎంబసీ తరపున ముఖ్యమంత్రికి ప్రోటోకాల్
చూస్తున్న అధికారి ఒకరు లిటిల్ ఇండియా అనే ప్రాంతంలో ఉన్న ఒక సౌత్ ఇండియన్
రెస్టారెంటుకు తీసుకువెళ్ళారు. టైం అయిపోవడం వల్ల ముందు ద్వారం నుంచి కాకుండా
వెనుక ద్వారం మెట్లు ఎక్కి కిచెన్ లో నుంచి రెస్టారెంట్ లోకి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది.
వెంట వున్న సెక్యూరిటి అధికారి, ఐపి ఎస్ ఆఫీసర్ వామనరావు కొంత ఇబ్బందిపడ్డట్టు కనిపించారు.
ఒక రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రి ఎలాంటి భేషజం లేకుండా అలాంటి చోట్లకు వెళ్ళడం ఈ నాటి పరిస్థితులు, వైభోగాలతో
పోల్చుకుంటే విడ్డూరమే అనిపిస్తుంది. వేడి వేడి ఇడ్లీలు, మసాల
దోశలు చూడగానే అందరం ఆవురావురమని తిన్నాము.
ఉదయం ఎయిర్ పోర్టుకు వెళ్ళాము. అంజయ్య గారి బృందం
బొంబాయి మీదుగా, నా
తిరుగు ప్రయాణం మద్రాసు మీదుగా. సింగపూరు
నుంచి మద్రాసు చేరి, ఎయిర్
పోర్టులోనే కాలక్షేపం చేసి హైదరాబాదు విమానం ఎక్కాను. తీసుకెళ్ళిన పదిహేను డాలర్లు
అలాగే వున్నాయి. కనీసం కొత్త సూటు కేసు
కొనడం కూడా కుదరలేదు. కాకపోతే, తీసుకువెళ్ళిన డబ్బుల్లో ఓ ఆరువందల రూపాయలతో టు ఇన్
వన్ రేడియో/ టేప్ రికార్డర్ కొన్నాను. హైదరాబాదు ఫ్లయిట్లో రాజనరసింహ గారు (ప్రస్తుత
ఆరోగ్యశాఖ మంత్రి దామోదర రాజనరసింహ గారి
తండ్రి) కలిశారు. వారి ఇల్లు బేగంపేట ఎయిర్ పోర్టు పక్కనే. కారులో తాను ముందు దిగి
వారి కారులోనే నన్ను చిక్కడపల్లిలోని మాఇంటికి పంపించారు.
ఈ విధంగా నా మొదటి విదేశీ ప్రయాణం ముగిసింది.
కౌలాలంపూర్ తెలుగు మహాసభలు తెలుగు భాష ఉన్నతికి
ఎంతగా దోహదం చేసాయో తెలియదు కానీ, అంజయ్య గారి మీద మరిన్ని జోకులు రాయడానికి,
కార్టూన్లు వేయడానికి తెలుగు పత్రికలకు పనికి వచ్చింది.
ఇదంతా చూసినప్పుడు కలం కూలీ, ప్రముఖ పాత్రికేయులు,కీర్తిశేషులు జి. కృష్ణ ఒకప్పుడు చెప్పిన తెలుగు ముచ్చట్లు
గుర్తుకు వస్తున్నాయి.
పూర్వపు మద్రాసు రాష్ట్రం నుంచి
వేరుపడి ఏర్పడ్డ ఆంధ్రరాష్ట్రానికి,
ఆంధ్రకేసరి ప్రకాశం పంతులు ముఖ్యమంత్రిగా వున్న
రోజులు. రమేశన్ అనే తెలుగు తెలిసిన తమిళ అధికారి గుంటూరు కలెక్టర్ గా వుండేవారు.
తెలుగు వాడు కాకపోవడం వల్ల కావచ్చు, ఆయనకు తెలుగంటే
వల్లమాలిన అభిమానం. అంచేత, జిల్లా కలెక్టర్ కి పంపుకునే ఆర్జీలను తెలుగులో పంపుకోవచ్చని
ప్రకటించాడు. ఇంగ్లీష్ వచ్చిన వాళ్లకు ఈ నిర్ణయం తలవంపులుగా అనిపించి పోయి ప్రకాశం
గారికి పిర్యాదు చేశారు. ఆంధ్రకేసరికి కోపం వచ్చింది. రమేశన్ ని సంజాయిషీ అడిగారు.
ఆయన ఈనాటి అధికారుల కోవలోని వాడు కాదు కాబట్టి ధైర్యంగా జవాబు చెప్పాడు, ‘ఆంద్ర రాష్ట్రం వచ్చింది కదా. అది ఏర్పడిన సిద్దాంతం ప్రకారం ఇట్లా
ప్రకటించాను’ అంటూ. మరి ఆంద్రకేసరి కూడా ఈనాటి నాయకుల బాపతు కాదుకదా! అధికారి
చెప్పింది విని, సరే అని ఒప్పుకుని, తన చెవులు కొరికిన వాళ్ళను తరువాత
చెడామడా ఉతికేసాడు.
ఆంగ్లంలో పెద్ద చదువులు
చదవకుండానే పెద్ద పెద్ద ఇంగ్లీష్
పత్రికల్లో పనిచేసిన కృష్ణగారికి, రమేశన్ మాదిరిగానే తెలుగు
అంటే మంచి అభిమానం. కాన్వెంటు స్కూళ్ళకు ఆయన పెట్టిన ముద్దు పేరు మమ్మీ డాడీ
బడులు.
ఆయన చెప్పినదే మరో తెలుగు కధ.
1990 లో కాబోలు, హైదరాబాదులోని అంతర్జాతీయ తెలుగు సంస్థ కార్యాలయానికి దక్షిణాఫ్రికా
నుంచి పీ.ఎం. నాయుడు అనే పెద్దమనిషి వచ్చాడు. ఆయన అంత దూరం నుంచి వచ్చి మన
ప్రభుత్వాన్ని అడిగింది ఏమిటో తెలుసా, ‘ఒకరిద్దరు
తెలుగు పండితుల్ని ఇవ్వండి, ఆఫ్రికాలో మా పిల్లలకు తెలుగు నేర్పుకుంటాము’ అని.
స్వతంత్రం వచ్చిన తరువాత ఏర్పడ్డ
భాషాప్రయుక్త రాష్ట్రాలలో మొట్టమొదటిది ఆంధ్రప్రదేశ్. అలాంటి ఆంధ్రప్రదేశ్ లో
ఇంటాబయటా తెలుగు ‘హుష్ కాకి’.
అయితే, తెలుగు భాష పరిస్తితి మునపటంత దయనీయంగా లేదు.
ఇంటర్ నెట్ ఆగమనంతో తెలుగు భాష మరో
మృతభాషగా మారిపోతుందనే భయాలు వట్టివని తొందర్లోనే
తేలిపోయింది. భాష బతకాలంటే కేవలం మాట్లాడితే సరిపోదు, రాయడం, చదవడం వచ్చి తీరాలి అంటారు. ఈరోజు సోషల్ మీడియాలో అలాటి చక్కదనాల తెలుగు సౌరభం
వెల్లివిరుస్తోంది. తెలిసిన వారి నుంచి తెలియని వారు నేర్చుకునే వేదికగా కూడా ఈ
మీడియా ఉపయోగపడుతోంది. తెలుగు భాష ఈ మాత్రం ప్రాణంతో నిలబడి ఉన్నదంటే నిజానికి
బ్లాగర్, ఫేస్ బుక్, వాట్స్ ఆప్ వంటి అధునాతన మీడియాలే కారణం అనడం అతిశయోక్తి కాదు. ఇప్పుడు అనేకమంది ప్రతి రోజూ తెలుగులో
రాస్తున్నారు. తెలుగులో రాసింది చదువుతున్నారు. తెలుగులో అభిప్రాయాలు పరస్పరం
తెలుపుకుంటున్నారు. ఇదొక శుభ పరిణామం.
భాషలను, సంస్కృతులను పరిరక్షించాల్సిన బాధ్యత ఒకనాడు ప్రభువులది, ఈనాడు మాత్రం ప్రజాప్రభుత్వాలది.
ఉపశృతి: 1980 లో కాబోలు మిమిక్రీ వేణుమాధవ్ కొంతమంది కళాకారులతో కలిసి మారిషస్,
దక్షిణాఫ్రికా దేశాల్లో పర్యటించారు. అప్పుడు
వారికి డర్బన్ నగరంలో ‘వరంగల్లు వీధి’ కనిపించింది. వివరం అడిగితే అక్కడివాళ్లు
చెప్పారట. ఆ నగరంలో తెలుగు వాళ్ళు వుండే వీధికి మీ ఇష్టం వచ్చిన పేరు పెట్టుకోండని
నగరపాలక సంస్థ సూచించింది. అంతే! అందరూ కలిసి మరో మాట లేకుండా వరంగల్ పేరు
పెట్టుకున్నారట.
తెలుగుతనం, తెలుగు అభిమానం చూడాలంటే ముందుముందు విదేశాలకు వెళ్ళాలేమో!
కింది ఫోటో:
మిమిక్రీ కళాకారుడు నేరెళ్ళ వేణుమాధవ్
(ఇంకా వుంది)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి