అయాం ఎ బిగ్ జీరో (54) - భండారు శ్రీనివాసరావు

 నండూరి రామమోహన రావు గారికి నా మీద ఎనలేని కోపం వచ్చింది.

‘వెడతారండీ, వెడతారు. మా ఈ పేపరు, పత్రికల వాళ్లకు ఓ దిక్కుమాలిన మొదటి మెట్టు అయి కూర్చుంది. ముం దు వచ్చి చేరడం, పని నేర్చుకోవడం, తర్వాత రెక్కలు వచ్చిన పక్షుల్లాగా ఎక్కడికో ఎగిరిపోవడం. మేము ఇక్కడ ఏమీ పనిలేనివాళ్ళలాగా మరొకరికి పని నేర్పుతూ కూర్చోవడం.’

రేడియోలో ఉద్యోగం వచ్చింది, ఆ విషయం చెబితే సంతోషిస్తారు, ఆశీర్వదిస్తారు అని వెళ్లి చెబితే, నానెత్తిన పడ్డ అక్షింతలు ఇవి. నేను పని చేసిన నాలుగున్నర సంవత్సరాల కాలంలో నేను ఎన్నడు చూడని ఎరుగని కోపం ఆయన మొహంలో, మాటల్లో కానవచ్చింది.  నిజమే. తప్పు నాదే. ఆంధ్రజ్యోతిని వదిలిపెట్టి వెళ్ళాలని నాకూ లేదు. కానీ తప్పనిసరి పరిస్తితితులు.

ఇల్లు ఖాళీ చేసి, తట్టా బుట్టా సదురుకుని, ఇండియన్ బ్యాంకు రుణంతో కొనుక్కున్న ఇనుప బీరువాని ట్రాన్స్ పోర్టులో వేసి, బస్సులో భార్యాపిల్లలతో హైదరాబాదు చేరాను. అప్పటికి మా రెండో అన్నయ్య రామచంద్రరావు గారు స్టేట్ బ్యాంకులో రీజినల్ మేనేజర్ గా అనుకుంటా పనిచేస్తూ, అశోక నగర్ లో అద్దెకు ఉంటున్నాడు. అందులో ఒక గదిలో చేరిపోయి ఇల్లు వెతుక్కునే కార్యక్రమంలో పడ్డాము.

ఇంటర్వ్యూ తరువాత ఆలిండియా రేడియోలో అడుగుపెట్టడం అది రెండోసారి. బుద్దిగా పదిగంటలకు వెళ్లాను.  

‘ఆకాశవాణి కేంద్రం, హైదరాబాదు’
(నిషిద్ధ ప్రదేశం, అనుమతిలేనిదే లోనికి రాకూడదు)
“ఒక్కసారయినా ఇందులోకి అడుగుపెట్టగలిగితే ఎంత బాగుంటుందో!”
ఇలా మనసులో అనుకుంది ఎవరో కాదు, ప్రస్తుతం తెలంగాణా ప్రభుత్వానికి సాంస్కృతిక సలహాదారుడుగా పదేళ్లు పనిచేసిన మాజీ  సీనియర్  ఐ.ఏ.ఎస్. అధికారి శ్రీ కేవీ. రమణాచారి. ఒక సమావేశంలో ఆయన స్వయంగా ఈ విషయం చెప్పారు.
అలాంటి రేడియో స్టేషన్ లో మూడు దశాబ్దాలకు పైగా కొలువు చేసే అపూర్వ అవకాశం నాకు  లభించింది. ఇది పూర్వ జన్మ సుకృతం.

ఉద్యోగం చేసేవాడికి డ్రెస్ కోడ్ వుండాలనేది మా రెండో అన్నయ్య రామచంద్రరావు గారి నిశ్చితాభిప్రాయం. అంటే  యూనిఫారం అని కాదు. హుందాగా వుండే దుస్తులు వేసుకుంటే అవతలవారికి మనపట్ల సరయిన అభిప్రాయం కలుగుతుందని ఆయన ఉద్దేశ్యం. అయితే, ‘రేపటి మనిషి’ గా నాకు నేను కితాబు ఇచ్చుకునే నాకు మాత్రం  వేసుకునే దుస్తులమీద అంత పట్టింపులు ఏమీ లేవు. ఆంధ్రజ్యోతిలో పనిచేసేటప్పుడు న్యూస్ పేపర్ నమూనాలో ప్రింట్స్ వున్న చొక్కాలు వేసుకుని తిరిగేవాడిని. రేడియోలో చేరిన తరవాత మా అన్నయ్య పట్టుబట్టి నా వేష ధారణలో కొంత మార్పు తీసుకురాగలిగారు. ఒకరోజు ఏదోపనిమీద రేడియో స్టేషనుకు వచ్చిన అయన, మా న్యూస్ ఎడిటర్ పన్యాల రంగనాధరావు గారిని చూసి ఆశ్చర్యపోయారు. ఎందుకంటే ఆయన రంగురంగుల బొమ్మల బుష్కోటు(బుష్ ష ర్ట్) తో ఆఫీసులో కనిపించారు. చూడడానికి చిన్న ఆకారమయినా,  రంగనాధరావు గారిది నిజమయిన రేడియో స్వరం. ఆయన చదివే వార్తల విధానాన్ని  ఈ నాటికీ గుర్తుచేసుకునేవారు వున్నారు.
“ఆకాశవాణి – తెలుగులో వార్తలు చదువుతున్నది – పన్యాల రంగనాధరావు –డిల్లీ నుంచి ప్రసారమవుతున్న ఈ వార్తలను  విజయవాడ, హైదరాబాద్, మద్రాసు  రేడియో  కేంద్రాలు రిలే చేస్తున్నాయి.” అంటూ ఆ వార్తలు మొదలయ్యే తీరు నాకు ఇప్పటికీ బాగా గుర్తు. అలాగే, జగ్గయ్యగారు వార్తలు చదివితే ఆయన కంఠం కంచులా మోగేదని వినడమే కానీ ఎన్నడు ఆ వార్తలు వినలేదు. నాకు వార్తలు వినే వయసు వచ్చేసరికే బహుశా ఆయన సినిమా రంగానికి వెళ్ళిపోయివుంటారు.

రేడియోలో చేరిన మొదటి రోజు బాగా జ్ఞాపకం వుంది. ఆఫీసుకు వెళ్లేసరికి రంగనాధరావుగారు ఏదో పనిచేసుకుంటూ కనిపించారు. పరిచయాలు అయిన తర్వాత  ఏం పని మీద వచ్చావన్నట్టు నా వైపు చూసారు. నా  మొహంలో రంగులు మారడం చూసి,  “ఇక్కడ మీకు పనేమిటి? మీరు రిపోర్టర్. బయట తిరిగితే కదా నాలుగు వార్తలు తెలిసేది?  రోజూ సెక్రెటేరియట్ కు వెళ్ళండి. మంత్రులు చెప్పేది వినండి. నాలుగు ముక్కలు ముక్కున పెట్టుకు వచ్చి, తెచ్చి నా మొహాన కొట్టండి. అంతే! సింపుల్” అని తేల్చేసారు. అలా అంటూనే, “ఇంతకీ ఆఫీసుకు ఎలా వచ్చారు?” అని మరో అర్ధం కాని ప్రశ్న సంధించారు. “ఆటోలో వచ్చుంటారు. అవునా! అలా అయితే మీ జీతం డబ్బులన్నీ ఈ రిపోర్టర్ తిరుగుళ్ల కోసం ఆటోలకే తగలెయ్యాల్సి వుంటుంది. వార్తల సంగతి తరవాత. ముందు నేనో ఉత్తరం ఇస్తాను. దాన్ని తీసుకువెళ్ళి సమాచార శాఖలో ఇవ్వండి. అక్కడ అక్రిడిటేషన్ కార్డు తీసుకుని  ఆర్టీసీ ఆఫీసుకు వెళ్ళండి. వాళ్ళు ఇచ్చే బస్  పాసు తీసుకున్న తరవాతే, మిగిలిన ఏ పనులయినా!  తెలిసిందా!” అన్నారు. తెలియకపోవడానికి ఏముంది. కానీ ఇలాటి పై అధికారులు కూడా వుంటారా అన్నదే అంతవరకూ తెలియని విషయం.

 

కింది ఫోటో:

పన్యాల రంగనాధరావు గారు.

 

(ఇంకా వుంది)