(ఎల్లుండి జనవరి పద్నాలుగు జంధ్యాల జయంతి)
మా పక్కింటి పాపాయి – పది నెలల పాప – నన్ను చూడగానే నోరంతా తెరిచి
పలకరింపుగా నవ్వుతుంది. పుట్టెడు దిగుళ్లను సయితం మటుమాయం చేయగల మహత్తరమయిన
నవ్వది. అలా హాయిగా నవ్వుకుని ఎన్నాళ్లయిందన్న బెంగ వెంటనే మనస్సుని
తొలిచివేస్తుంది.
‘మనిషి ఏడుస్తూ
పుట్టేది నవ్వుతూ చనిపోవడానికి’
ఈ వాక్యం రాసిపెట్టుకున్న
కాగితాన్ని ముప్పయ్ ఏడేళ్ళ క్రితం నేను రేడియోలో ఉద్యోగం మొదలు పెట్టిన
కొత్తల్లో నా ఆఫీసు బల్ల మీది అద్దం కింద హమేషా కనబడేలా పెట్టుకునేవాడిని. దేవుడు ప్రత్యక్షమై
వరం కోరుకొమ్మంటే – ‘చనిపోయినప్పుడు నా మొహం మీద చిరునవ్వు చెరగకుండా
వుందో లేదో చూసి చెబుతావా స్వామీ!’ అని చెప్పుకున్న
రోజులవి.
‘నవ్వగలగడం ఒక
భోగం - నవ్వలేకపోవడం ఒక రోగం’ అని నవ్వు గురించి
నవ్వులరేడు, కాలేజీలో నా క్లాసుమేటు ఆ తరువాత గ్లాసుమేటు
అయిన జంధ్యాల చెప్పిన ఈ సూక్తి సూర్యచంద్రులున్నంతవరకు జనం నోళ్ళలో నానుతూనే
వుంటుంది. ఈ పోటాపోటీ కాటా కుస్తీ యుగంలో, ఉరుకులు పరుగులమీద
సాగుతున్న జీవితాల్లో నవ్వనేది మరింత అపురూపం కాగలదన్న భయం కూడా పట్టుకుంటోంది.
నిజం. హాయిగా
నవ్వలేకపోవడం ఒక రోగం. పైగా ఇది అంటు రోగంలా అందర్నీ అంటుకుంటోంది.
విశ్వనాథవారు
అన్నట్టు ఇదొక విషాదం. 12-01-2014
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి