అరవై ఏళ్ళ క్రితం సంగతి ఒకటి ఇక్కడ చెప్పుకోవాలి.
నాకు చదువు మీద శ్రద్ధ తగ్గిపోతోందని గ్రహించిన మా పెద్దన్నయ్య పర్వతాలరావు గారు, నాకా విషయం గ్రహింపుకి రావడానికి తనదయిన పద్దతి ఎంచుకున్నాడు. అతి సామాన్యమైన చదువు మాత్రమే చదువుకున్న మా వదినెగారి చేత వైద్య విద్వాన్ ఆయుర్వేద పరీక్షకు కట్టించి ఫస్టున పాసయ్యేలా చేసి ‘శ్రద్ధ వుంటే చాలు లక్ష్యం సాధించడానికి ఆట్టే కష్టపడనక్కరలేద’ని నాకు పరోక్షంగా చెప్పాడు.
ఆయన పద్దతి ఆయనకుంటే ఆయన తమ్ముడిని, నా పద్దతి నాకూ వుంటుంది కదా! అంచేత అవేవీ చెవికి ఎక్కించుకోకుండా నా చదువును అధ్వాన్నపు బాటలోనే సాగించాను, ‘ఏమి చదివి పక్షులు పైకెగురగలిగెను’ అనే పాట పాడుకుంటూ. పైగా ‘పెళ్ళొద్దు! పెళ్ళాం కావాలి! ఉద్యోగం వద్దు ఉపాధి కావాలి’ అనే స్లోగన్లు. అంటే పెళ్లి పేరుతొ ఖర్చులు వద్దు, ఉద్యోగాల కోసం వెంపర్లాడకుండా, నలుగురికి ఉపాధి కల్పించే సొంత ఉపాధి ఏర్పాటు చేసుకోవాలి అని ప్రతిపదార్ధం చెప్పుకోవాలి. ఉడుకు రక్తం కదా! చల్లారడానికి కొంచెం ఎక్కువ సమయం పట్టింది.
ఫలితం ఎనభయ్యవ ఏట ఇదిగో ఇలా మిగిలాను. నో రిగ్రెట్స్! ఇపుడు చింతించి వగచిన ఏమి ఫలము?
మా రెండోవాడు సంతోష్ నా బాటే పట్టాడు. అంటే నా తోవన నడిచాడు అని కాదు. తనకు తోచిన విధంగా తానూ నడిచాడు అని చెప్పడం. పుష్కరం క్రితమే నెలకు లక్ష రూపాయల జీతం ఇచ్చే ఉద్యోగం వదిలిపెట్టి, యేవో ‘యాప్’ లు తయారు చేసే సొంత ఉపాధి ఎంచుకుని కుస్తీ పట్టడం మొదలెట్టాడు. జాతీయ రహదారులపై ప్రమాదాలకు సంబంధించి వాడు ఒక యాప్ తయారు చేసిన సంగతి, హిందూ పేపర్ లో వేసిన ఆ వార్త క్లిప్పింగ్ ఎవరో నాకు ఫార్వార్డ్ చేసేవరకు తెలియదు. అదే విషయంలో ఢిల్లీ వెళ్లి కేంద్ర రహదారుల శాఖ మంత్రి గడ్కరీ గారికి పవర్ పాయింటు ప్రెజెంటేషన్ ఇచ్చి వచ్చిన విషయం కూడా నాకు వాడి స్నేహితుల ద్వారానే తెలిసింది. గతంలో ఎంతోమందికి నేను మాట సాయం చేసి వుంటాను. డబ్బు సాయం చేసే శక్తి ఎలాగూ లేదు. కనీసం సొంత కుమారుడి విషయంలో మాట సాయం కూడా చేయలేకపోయాను. ఒక మాట ఎవరితో అయినా చెప్పొచ్చుకదా అని మా ఆవిడ అనేది. కానీ నేను ఎప్పటిమాదిరిగానే ఉలుకు పలుకు లేకుండా వుండిపోయాను. ‘నాన్నకు చెప్పవద్దమ్మా! నా తిప్పలు ఏవో నేను పడతాను’ అనే వాడని తర్వాత ఎప్పుడో తెలిసింది.
ఇంతకీ చెప్పొచ్చేదేమిటంటే....
మా అన్నయ్య కష్టజీవి. తాను కష్టపడ్డాడు. ఇంట్లోవాళ్ళని మరీ సుఖాల పల్లకీలో ఊరేగించక పోయినా కష్టాల పాలు చేయలేదు.
ఇక నా తరం. నేను కష్టపడలేదు, అలా అని మరీ సుఖపడ్డదీలేదు. మా ఇంట్లోవాళ్ళని మరీ కష్టపెట్టలేదు. అలా అని బాగా సుఖపెట్టిందీ లేదు. సో సో.... అందుకే మరోసారి, నో రిగ్రెట్స్.
ఇక మా వాడిది, మరీ కష్టపడకుండా బాగా సుఖపడాలని, తమ వారిని మరింత సుఖపెట్టాలని కోరుకునే తరం.
ముందే చెప్పాకదా!
మా వాడిది కూడా నా టైపే అని. బంగారం లాంటి ఉద్యోగం వదులుకుని సొంత కాళ్ళపై నిలబడే ప్రయత్నాలు చేయడం గురించి నాతో సహా ఇంట్లో బయటా జనాలు గొణుక్కోవడం గమనించినట్టున్నాడు. ఆరేళ్ల క్రితం ఒక రోజు తనకు వచ్చిన ఓ మెయిల్ ని నాకు ఫార్వార్డ్ చేసాడు. బెంగళూరులోని DEL (EMC) వాళ్ళు పంపిన ఆఫర్ లెటర్ అది. కాంపెంసేషన్ బ్రహ్మాండంగా వుంది.
ఎప్పుడు చేరాలి అంటే ఎందుకు చేరాలి అనే విధంగా జవాబు. ఈ పోటీ యుగంలో ఇంటర్వ్యూలకు వెడితే ఉద్యోగం వస్తుందా రాదా అనే సందేహాలు ఉన్న నా బోటివాళ్ళ అనుమానాలు తీర్చడానికి ఒక టెస్ట్ కింద ఈ ప్రయత్నం చేశానని వివరణ.
ఏం జరిగినా, అసలు ఏం జరగకున్నా నో రిగ్రెట్స్!
ఎందుకంటే పెద్దగా కష్టపడకుండా, పెద్ద పెద్ద ఆశలు లేకుండా బతుకు బండి నడిపే జీవితం నాది.
చివరికి మా వాడు ఒక మంచి ఉద్యోగంలోనే చేరాడు. ఇష్టంలేని ఉద్యోగం ఎందుకు అని పైవాడు అనుకున్నాడేమో, కొద్ది నెలలు కూడా ఉద్యోగ వైభవం అనుభవించకుండా ఆ పైవాడి దగ్గరికే వెళ్ళిపోయాడు.
కింది ఫోటోలు:
మా వాడు సంతోష్,
హిందూ పేపరు క్లిప్పింగ్
(ఇంకావుంది)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి