మేరా నాం జోకర్ సినిమాలో రాజ్ కపూర్ పాత్ర చెప్పినట్టు జీవితం ఆగదు, సాగిపోతూనే వుంటుంది.
‘నేను లేకుండా ఈయన ఎట్లా బతుకుతారో ఏమిటో’ అని,
తాను చనిపోయే ముందు ఆఖరు క్షణంలో మా ఆవిడ
అనుకునేవుంటుంది. ఏదో రాసుకోవడం, స్నేహితులతో పిచ్చాపాటీ కాలక్షేపాలు చేయడం
తప్పిస్తే నా మటుకు నాకు బతకగల తెలివితేటలు ఆ భగవంతుడు ఇవ్వలేదు. నా బనియన్ సైజ్
ఏమిటో కూడా నాకు తెలియదని ఆమెకు బాగా తెలుసు. ఇప్పుడు ఈ సొద ఎందుకంటే-
కారు సర్వీసింగ్ చేయించడం, కార్
వాష్ చేయించడం,
ఇన్వర్టర్ లో వాడే అదేదో డిస్టిల్డ్ వాటర్ బాటిల్ కొనడం,
కారుకు పొల్యూషన్ ఫ్రీ సర్టిఫికేట్ తీసుకోవడం, బకాయి ఉన్న ట్రాఫిక్ చలానాలు పే చేయడం,
వెహికిల్ ఇన్స్యూ రెన్స్ రెన్యూ చేయడం, నిజానికి ఈ కాలం వారికి ఇవన్నీ చిన్నపనులే కావచ్చు. కాకపోతే బద్దకమే స్టిరాస్తిగా
కలిగిన నా వంటి వారికి పెద్ద పనులే. ఇవన్నీ, ఇవన్నే కాదు, ఇంకా
చాలా పనులు, నేను
నిశ్చింతగా కాలుమీద కాలు వేసుకుని హాయిగా రోజులు దొర్లించే విధంగా అన్ని ఏర్పాట్లు
చేసి ఎల్లుండి మనుమరాలు జీవికతో కలిసి పుట్టింటికి వెడుతున్న కోడలు నిషాకు ధన్యవాదాలు. (Gratitude
can be expressed in many ways. This is one)
ఇది సరే! అన్నీ వుంటే నిశ్చింతగా వుంటుందా! ఏమో
నాకు డౌటే!
ప్రపంచంలో అతి భయంకరమైనది ఒంటరితనం!
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి