చిత్రమైనది జీవితం

బుధవారం సాయంత్రం ఎటూ పోవాలని అనుకోలేదు. కానీ సాయంత్రం అవుతుండగానే సూర్య నుంచి ఫోను ‘ జింఖానాలో కలుద్దామా’ అని. ఇంటికి పంపేసిన డ్రైవర్ ని మళ్ళీ పిలిపించుకుని వెళ్లాను.

అక్కడ కూర్చుని అవీ ఇవీ మాట్లాడుకుంటూ వుంటే ఒకాయన వచ్చి ‘నేను శేఖర్ రెడ్డినండీ’ అన్నాడు. ఎక్కడో చూసినట్టు వుంది కానీ చప్పున గుర్తుకు రాలేదు.  పైకి మర్యాదకు ‘బాగున్నారా రెడ్డి గారూ’ అని అన్నానే కాని, మనిషిని పోల్చుకోలేక పోయాను. నాకున్న బలహీనతల్లో ఇదొకటి. ఎప్పటివో యాభయ్ అరవై ఏళ్ళక్రితం సంగతులు, ఊళ్లూ, పేర్లూ నా వ్యాసాల్లో రాస్తుండడం చూసి, నాకు జ్ఞాపక శక్తి ఎక్కువ అని పొరబడుతుంటారు.  రాత్రి అన్నంలో ఏ కూర తిన్నానో మరునాటికి నాకు గుర్తుండదని వాళ్లకు తెలియదు. ఈ  మతిమరపు  పలు  సందర్భాలలో నాకు తలనొప్పులు తేవడమే కాకుండా ‘గర్విష్టి’ అనే బిరుదును కూడా కట్టబెట్టింది.

ఇదలా వుంచితే.....

నేను గుర్తు పట్టలేదన్న సంగతి తెలిసి కూడా  శేఖర రెడ్డి గారు నొచ్చుకోలేదు. అది ఆయన గొప్పతనం.

తిరిగి వెళ్లి మళ్ళీ నాదగ్గరకు వచ్చారు. ఈసారి వారి చేతిలో ముద్దులు మూటగట్టే ఒక బాబు వున్నాడు. ‘నా మనుమడు. మా అమ్మాయి, అల్లుడు కాలిఫోర్నియాలో వుంటారు. ఒక సెల్ఫీ తీసుకుంటాను’ అన్నారాయన.

అప్పటికి కానీ నాకు లైట్ వెలగలేదు. ఆయన వంద్యాల ఫణి శేఖర రెడ్డి గారు. ఫేస్ బుక్ లో, వాట్స్ ఆప్ లో సుపరిచితులు. ఇన్నాళ్ళుగా ఆయన అమెరికాలో వుంటారని అనుకుంటూ వచ్చాను. శ్రీనగర్ కాలనీలోనే  ఉంటారుట.

ఎవరో అన్నట్టు వరల్డ్ ఈజ్ వెరీ స్మాల్.