నడిచి వచ్చిన దారి - 1

నాకు తెలిసిన మా వూరు ఒకనాటి పల్లెటూరు. ఈ నాటిది కాదు. ఎదుగూ బొదుగూ లేని పల్లెకు మా వూరు నిలువెత్తు దర్పణం. వాగులు వంకలు దాటుకుంటూ వెళ్ళాలి. పుట్టానన్న మాటే కాని వూళ్ళో వున్నది తక్కువ. చదువులకోసం చిన్నప్పటి నుంచీ మా అక్కా బావల దగ్గరే పెరిగాను. సెలవులు ఇస్తే చాలు ఎగురుకుంటూ వెళ్లి వూళ్ళో వాలిపోయేవాడిని. బెజవాడనుంచి ఉదయం ఓ బస్సు. మళ్ళీ సాయంత్రం ఇంకో నైట్ హాల్ట్ బస్సూ. పెనుగంచి ప్రోలుకు రూపాయికి అర టిక్కెట్టు. అక్కడ మా అన్నపూర్ణక్కయ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్లి అక్కయ్య పెట్టిన చిరుతిండ్లు తిని చలో రంగా అంటూ మా వూరుబాట పట్టేవాడిని. యేరు దాటగానే వరుసగా మూడు కాలువలు. మోకాలు లోతు నీళ్ళు. నీటి  పాములు వుంటాయేమో అని భయం. గబగబా కళ్ళు మూసుకుని దాటి కాలువ గట్టెక్కితే పరుగు లాటి నడక. మాయాబజారులో వివాహ భోజనం పాట ఎత్తుకుంటే అలుపు తెలియకుండా వూరు చేరేవాడిని. మధ్యలో ఎదురయిన వాళ్ళు గుర్తు పట్టి చిన్నబ్బాయి గారు అని పలకరిస్తుంటే అదోరకం పులకరింత. మా వూరు మా వాళ్ళు అన్న భావన. 

(మా స్వగ్రామం కంభంపాడులో మా ఇల్లు)

       

ఊళ్ళోకి రాగానే మొదట్లోనే మా ఇల్లు. దొడ్లో చింతచెట్టు. వెనక గుమ్మంలో నిలుచుని మా అమ్మ ఎదురు చూపులు. వసారాలోనే 'సీనాయ్  వచ్చాడు చూడూ' అంటూ మా బామ్మ పలకరింపులు. మట్టికొట్టుకుపోయిన కాళ్ళు కడుక్కుని అమ్మ ఇచ్చిన నీళ్ళు తాగుతుంటే 'అమ్మయ్య వూరికి వచ్చాన'న్న ఆనందం. సొంతూరు అంటే ఎందుకో  అంత మమకారం.   (ఇంకా వుంది)