భండారు శ్రీనివాస రావు – వార్తా వ్యాఖ్య: అయాం ఎ బిగ్ జీరో (177)

5, జూన్ 2025, గురువారం

అయాం ఎ బిగ్ జీరో (177) – భండారు శ్రీనివాసరావు

జోడుగుళ్ళ పిస్తోలు ఠా!

చిన్నప్పుడు దీపావళి సామాన్లు పెద్దవాళ్లు తేగానే, పిల్లల కళ్ళు వాటిల్లో పిస్తోలు, సింహం మార్కు తుపాకీ బిళ్ళల డబ్బాలమీద పడేవి. మతాబులు, కాకరపువ్వొత్తులు, చిచ్చుబుడ్లు అయితే కాల్చుకోవడానికి చీకటి పడిన దాకా ఆగాలి. పిస్తోలు అలా కాదు, ఎప్పుడైనా కాల్చుకోవచ్చు.

సియాటిల్ లో వున్నప్పుడు ఒకరోజు మావాడు తుపాకుల దుకాణానికి తీసుకువెళ్లాడు. తుపాకీ కొనడానికి కాదు, నాకు చూపించడానికి.

ట్రిగ్గర్ నొక్కగానే వాయువేగంతో తూటా దూసుకుపోయే అరచేతిలో ఇమిడే చిన్నసైజు రివాల్వర్ల నుంచి, పేల్చగానే గుళ్ళ వర్షం కురిపించే ఏకే 47 తుపాకుల వరకూ పెద్ద సంఖ్యలో ఆ షాపులో గోడలకు వేలాడుతూ కనిపించాయి.

బెల్ వ్యూలో వున్న అనేక మారణాయుధాల దుకాణాల్లో WADE ఒకటి. కౌంటర్ మీద తుపాకులు అమ్మే షాపే కానీ, వెంటనే డెలివరీ ఇవ్వరు. పోలీసు వెరిఫికేషన్ పూర్తయిన పిదప ఇస్తారు. అంతా ఆన్ లైన్ వ్యవహారమే కాబట్టి ఈ తతంగానికి ఎక్కువ సమయం పట్టదు. ఇంతకు ముందు ఇలా కాదు. ఇతర వస్తువులు కొనుగోలు చేసినట్టే వీటిని కూడా కొనుక్కునే వీలుండేది. ఆయుధాల వాడకాన్ని నియంత్రించడానికి కొన్ని నిబంధనలు అమలు చేస్తున్నారు.

ఈ దుకాణంలోనే ఫైరింగ్ రేంజ్ వుంది. కొంత రుసుము చెల్లిస్తే నిజమైన పిస్తోలుతో/ తుపాకీతో కాసేపు ఢమఢమలాడించి రావచ్చు.

అప్పటికే షాపులో ఇద్దరు ముగ్గురు యువకులు ఆయుధాలు కొనుక్కునే పనిలో ఉన్నారు.

ఓ తండ్రి కుమారుడి పుట్టిన రోజు కానుకగా పిస్తోలు కొని ఇవ్వడం, ఆ పిల్లాడు అది పట్టుకుని స్కూలుకు వెళ్ళి టపటపా నలుగుర్ని కాల్చి చంపడం టకటకా జరిగి పోయింది ఈ దేశంలోనే. అదీ వారం రోజుల క్రితమే!

ఇది స్ఫురణకు రాగానే ఇది మనం మసిలే ప్రదేశం కాదని ఫొటోలు తీసుకుని బయటపడ్డాము.

అయిదే అయిదు నిమిషాలు.

నా విషయంలో ఇంకా తక్కువే. అదీ నా తెలివి తక్కువతనం వల్ల.

ఈసారి అమెరికా వచ్చేముందు ఓ విషయం గట్టిగా అనుకున్నాను. ఏమైనా సరే, ఈ వయస్సులో పిల్లలను ఇబ్బంది పెట్టే ఏ పనీ చేయరాదని.

లాంగ్ వీకెండ్ లో లెవెన్ వర్త్ నగరం వెళ్లి వద్దామని మావాడు అన్నాడు. పదిహేను ఏళ్ళ క్రితం అమెరికా వచ్చినప్పుడు వెళ్ళాము. మా ఆవిడతో అప్పుడు కలిసి తిరిగిన ప్రదేశాలు మళ్ళీ చూసి రావాలని మనసులో కోరిక.

సియాటిల్ నుంచి రెండున్నర గంటలు ప్రయాణం చేసి లెవెన్ వర్త్ చేరుకున్నాము.

జర్మనీ లోని బవేరియన్ సంస్కృతీ మూలాలు ఇక్కడ స్పుటంగా కానవస్తాయి. వేనాచీ నదీ తీరంలోని ఈ లెవెన్ వర్త్ జనాభా రెండువేలు. కానీ దీన్ని సందర్శించే వారి సంఖ్య రోజూ వేలల్లో వుంటుంది. వారాంతపు సెలవు దినాల్లో ఇది కిటకిటలాడిపోతూ వుంటుంది. ప్రతి ఏటా అక్టోబర్ లో నిర్వహించే ఉత్సవాలకు అనేక దేశాలనుంచి టూరిస్టులు రావడం ఆనవాయితీ. ఇక్కడ నిర్మాణాలన్నీ ప్రాచీన బవేరియన్ సంస్కృతిని ప్రతిబింబిస్తుంటాయి. ఒకప్పుడు కలప వ్యాపారంపై ఆధారపడిన ఈ చిన్ని పట్టణం తరువాత ఆర్ధికంగా పూర్తిగా చితికి పోయి, తదనంతర కాలంలో టూరిజాన్ని నమ్ముకుని ఇప్పుడు శోభాయమానంగా విలసిల్లుతోంది. టూరిస్టులను ఉల్లాసపరచడానికి స్తానికులు రోడ్ల పక్కనే పలు రకాల సంగీత నృత్య ప్రదర్శనలు నిర్వహిస్తుంటారు.

రుచికరమయిన వైన్ తయారీకి ప్రసిద్ధి. అలాగే జర్మన్ బీర్. ఎందుకో మేము వెళ్ళిన ఆదివారం రోజున ఎండ మండి పోతోంది. ఎర్రటి ఎండలో బీరు ప్రియులు రోడ్ల మీద క్యూల్లో నిలబడి తమ వంతుకోసం ఎదురు చూస్తూ వుండడం ఆశ్చర్యం కలిగించింది.

స్తానికంగా తయారయ్యే పలు రకాల వైన్ లను, తినుబండారాలను ముఖ్యంగా ‘సాస్’ లను మచ్చుకు రుచి చూపిస్తారు. వైన్ రుచి చూడడం పరవాలేదు. కానీ ఒకరకమైన మిర్చీ సాస్, ఒక్క చుక్క నాలుక మీద వేసుకుంటే చాలు, ఆ ఘాటుకు దిమ్మతిరిగిపోతుంది.

గతంలో తిరిగిన ప్రదేశాలే. అయితే ఈసారి మావాడు అడ్వెంచర్ పార్కు టిక్కెట్లు ముందుగానే బుక్ చేశాడు. ఇలాంటి అడ్వంచర్ లు చేయడం అవసరమా అని మనసులో ఓ మూల పీకుతోంది. భయం కంటే ఏదైనా జరగరానిది జరిగితే అవస్థలు పడేది నేనే కాదు పిల్లలు కూడా.

కొండలు, లోయల మీద సాగే అడ్వెంచర్.

వద్దనుకుంటూనే లోపలకు వెళ్ళాను. సందర్శకులతో కిటకిటలాడుతోంది. పెద్ద క్యూ. చివరికి మా వంతు వచ్చింది. అతడెవరో చెప్పాల్సిన జాగ్రత్తలు చెప్పాడు. సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకున్న తర్వాత అడ్వెంచర్ మొదలయింది. ముందు వాహనంలో మా మనుమరాలు సృష్టి. తర్వాత నేను, ఆ తర్వాత మా అబ్బాయి, కోడలు. కంట్రోల్ మన చేతిలోనే వుంటుంది. ముందుకు నొక్కితే స్పీడ్ పెరుగుతుంది. వెనక్కి లాగితే వేగం తగ్గుతుంది అని ముందే చెప్పారు.

పట్టాలు నిలువుగా పైపైకి కనపడుతున్నాయి. పైకి చేరిన తర్వాత నిటారుగా కిందికి జారిపోతాం. అలాగే గుండ్రంగా మలుపులు తిరుగుతూ అగాధమైన లోయల్లోకి...

మధ్యలో ఓ కంట్రోల్ టవర్ నుంచి పరిశీలిస్తున్న ఓ అమ్మడు నా వైపు చేతులు ఊపుతూ సైగలు చేస్తోంది. దాన్ని పొరపాటుగా అర్థం చేసుకుని వేగం పెంచాను. అపరిమితమైన స్పీడుతో అనేక వంకర్లు తిరుగుతూ లోయలు, కొండల మీదుగా జారి పోతూ ఎట్టకేలకు గమ్యం చేరింది.

ఆ తరువాత కాసేపటికి మా పిల్లలు వచ్చి, ఇంత త్వరగా ఎలా వచ్చావు అని అడిగేవరకూ నేను చేసిన పొరపాటు నాకు అర్ధం కాలేదు. ఆ అమ్మాయి వేగం తగ్గించమని సైగలు చేస్తే నేను పొరబాటుగా అర్ధం చేసుకుని వేగం పెంచాను.

ఈ అడ్వెంచర్ గురించి మన ఫొటో ఒకటి వాళ్ళే తీసి పది డాలర్లకు అమ్ముతున్నారు. ఎండ తగలకుండా పెద్ద టోపీ తగిలించు కోవడం వల్ల గుర్తు పట్టేలా లేదు.

ఈ లోకమే ఒక అద్దె ఇల్లు

ఎప్పటికైనా ఖాళీ చేయాల్సిన ఇల్లే.

హైదరాబాదులో ఎన్ని ఇళ్ళు మారామో మాకే తెలియదు. అశోక్ నగర్, చిక్కడపల్లి మీదుగా మొదలై, పంజాగుట్ట దుర్గానగర్ కాలనీ, అమీర్ పేట, ఎర్రమంజిల్ ఐ ఏ ఎస్ క్వార్టర్స్, ఎల్లారెడ్డి గూడా, కృష్ణానగర్, మాదాపూర్ ఇలా అనేక చోట్లకు మారి చివరికి భూమి గుండ్రం అన్నట్టుగా మళ్ళీ ఎల్లారెడ్డి గూడాకే చేరాము.

78 ఏళ్ల వయసులో హైదరాబాదుకు వేల మైళ్ళ దూరంలో ఎక్కడో అమెరికాలో పశ్చిమ కొసన వున్న సియాటిల్ నగరం బెల్ వ్యూ లో MADRONA PARK కాలనీలో మా పెద్దవాడు కొనుక్కున్న ఇంటిలో విశ్రాంతి తీసుకుంటూ అయిదు వారాలకు పైగా కాలక్షేపం చేశాను. ఒకరకంగా దర్జా జీవితం. ఏది ఎప్పుడు ప్రాప్తమో అప్పుడే దొరుకుతుంది.

అమెరికాలో అందరి ఇళ్లు ఇంచుమించు ఇలాగే అనే కంటే, ఇంతకంటే గొప్పగానే వుంటాయి. ఇండియా మధ్య తరగతి కళ్ళతో చూసే నా బోంట్లకి ఇదే గొప్ప అనేలా వున్న మాట నిజం.

నా పడక గది చాలా విశాలం. ఆనుకునే హోమ్ థియేటర్ హాలు, కాఫీ బార్, దీనికి తోడు అసలు బార్, మసాజు చైర్, బాత్ టబ్ వున్న రెస్ట్ రూమ్, అన్నింటికీ మించి నా మంచం పక్కనే గోడకు నాకు తోడుగా మా ఆవిడ ఫొటో.

ఇంతకంటే ఏం కావాలి?

చివరాఖరులో ఒక చిన్న మాట:

ఒక తరం కొందరు జర్నలిస్టులు, ముఖ్యంగా నా బోటివారు, రిటైర్మెంట్ తర్వాత కొంత ఆర్థికంగా స్థిరపడడానికి కారణం వారి ప్రయోజకత్వం కాదు. వారి పిల్లలు విద్యా బుద్ధులు నేర్చుకుని జీవితంలో పైకి ఎదగడం.

కింది ఫోటోలు:

బెల్ వ్యూ తుపాకుల దుకాణంలో

కొండలు, లోయల మీదుగా అడ్వెంచర్ చేస్తూ

లెవెన్ వర్త్ నగరంలో జర్మన్ బీరు సేవిస్తూ

మా వాడి గృహంలో తాపీగా కాలక్షేపం చేస్తూ

(ఇంకా వుంది)