1, మార్చి 2020, ఆదివారం

ఇది నా జీవితం. కధకాదు.



అంచేత సాఫీగా ఎలాంటి ముడులు లేకుండా చెబుతాను.
నా భార్య చనిపోయి ఏడో నెల నడుస్తోంది. పెద్దవాడు సందీప్ అమెరికాలో తల్లి మాసికాలు భార్య భావనతో కలిసి ప్రతినెలా శ్రద్ధగా పెడుతున్నాడు. రెండోవాడు సంతోష్ బెంగళూరులో ఓ మల్టి నేషనల్ కంపెనీలో పనిచేస్తాడు. రెండో కోడలు నిశ నాకు తోడుగా ఉంటోంది. తనదీ విసుగూ విరామంలేని మల్టీ నేషనల్ ఉద్యోగమే. కాకపొతే వర్క్ ఫ్రం హోం వెసులుబాటు వుంది. ఇన్నాళ్ళుగా సంతోష్ ప్రతి శుక్రవారం సాయంత్రం వచ్చి ఆదివారం సాయంత్రం తిరిగి వెడుతుండేవాడు. ఈ నెలలో ఆ ఉద్యోగం హైదరాబాదుకే మారింది. వాళ్ళ సామాను సదిరే కార్యక్రమంలో ఓ కపిలకట్ట బయట పడింది. అందులో ఏముంటాయో నాకు తెలుసు కాని వాళ్లకు తెలియదు. దాన్ని నేను పదిలంగా తీసుకుని భద్రపరచుకున్నాను. మా ఆవిడకు అదంటే ప్రాణ సమానం. మేము మాస్కో వెళ్ళినా మాతోటే వచ్చింది. తిరిగి మాతోటే ఇండియా వచ్చింది. హైదరాబాదులో ఎన్నో ఇళ్ళు మారినా అది మాత్రం తను మరచిపోకుండా వెంట తెచ్చుకునేది. అందులో బంగారం ఏమీ లేదు. బంగారం లాంటి ఉత్తరాలు ఉన్నాయి. యాభయ్ రెండేళ్ళ క్రితం మా పెళ్ళికి పూర్వం రెండు మూడేళ్ళ పాటు మా మధ్య ఉత్తరాయణం నడిచింది. నేను రాసినవన్నీ ఆవిడ దగ్గర భద్రంగా వున్నాయి. తను రాసిన వాటిలో కొన్నే నా దగ్గర మిగిలాయి.
మిమ్మల్ని ఇలాంటి వ్యక్తిగత విషయాలతో విసిగించడం నా ఉద్దేశ్యం కాదు. ప్రేమించిన ఆడదాని హృదయం ఎంత గొప్పదో, అది ఎంతటి ఉదాత్త ప్రేమో చెప్పడం కోసమే ఈ ప్రయత్నం.
ఆమె రాసిన వాటిల్లో అణువణువూ ప్రేమమయం. నా ఉత్తరాలు అన్నీ డాబుదర్పం. పెళ్ళయిన తర్వాత ఎలా మెలగాలి, అత్తగారు, ఆడబిడ్డలతో ఎలా వుండాలి ఇలా అన్నమాట. నిజానికి అలా నిర్బంధించే అధికారం నాకేమి వుంది. ఆమె నన్ను ప్రేమిస్తోంది. నేను ఆమెను ప్రేమిస్తున్నాను. అంతే! అలాంటప్పుడు నా ఈ పేను పెత్తనం ఏమిటి? అవి చదివి ఎంత నొచ్చుకుని వుంటుంది. అయినా నన్ను పెళ్ళాడింది అంటే అది ఆమె గొప్పతనమే. ఇప్పుడు తలచుకుంటే చాలా చిన్నతనం అనిపిస్తుంది.
నన్ను మన్నించు! నన్ను క్షమించు ! అని ఎంతగా గొంతు చించుకున్నా నా మాటలు వినబడనంత దూరానికి వెళ్ళిపోయింది.


(భండారు నిర్మలాదేవి)

2 కామెంట్‌లు:

Zilebi చెప్పారు...


సోహం ! హంసో!

భండారు శ్రీనివాసరావు చెప్పారు...

@ Zilebi : లుదావాన్యధ