నమ్మలేని నిజం

నమ్మలేని నిజం

కంప్యూటర్ యుగంలో చదవడం బాగా తగ్గిపోయిందనేవాళ్లున్నారు. కానీ నాకెందుకో ఈ మధ్యనే  చాలా ఎక్కువగా చదివేస్తున్నానని అనిపిస్తోంది. నెట్ ప్రపంచంలో విహరిస్తుంటే కాలం ఇట్టే గడిచిపోతోంది. నా ముందు తరం వాళ్ళు ఎన్నో విషయాల్లో నాకంటే అదృష్టవంతులని ఒప్పుకుంటాను కానీ ఈ ఒక్క విషయంలో మాత్రం దురదృష్టవంతులని  చెప్పాలి. అయితే, నెట్లో కంటికి కనబడ్డ రచనలన్నీ  గొప్పవి కాకపోవచ్చు. వాటిల్లో నిజానిజాలేంటో తెలియకపోవచ్చు. కానీ కొన్నింటిని మాత్రం వెంటనే ఇతరులతో పంచుకోవాలనిపిస్తుంది. పరాయి భాషల్లో వాటిని కాస్త వీలు చేసుకుని తెనిగించి తెలుగువాళ్ళకు తెలియచెప్పాలనిపిస్తుంది. ఇదిగో అలాటిదే ఒకటి ఈనాటి ఈ రచనకు ప్రేరణ.

ఇక చదవండి.  వీలయితే, చదివించండి.

“జర్మనీ చిన్న దేశమయినా పారిశ్రామికంగా బాగా అభివృద్ధి చెందిన దేశం. బెంజ్, బి ఎం డబ్ల్యు వంటి ఖరీదయిన మోటారు వాహనాలన్నీ అక్కడే తయారవుతాయి.   సంపన్నులు మాత్రమే వాడే ఇలాటి వాహనాలు  తయారుచేసే దేశం అంటే దాని గురించి జనం అంచనాలు కూడా ఎక్కువగానే వుండడం సహజం.  అక్కడి ప్రజలు  విలాసవంతమయిన జీవితాలను గడుపుతుంటారని భావించడం అంతే  సహజం.  ఈ మధ్య ఆఫీసు పని మీద    ఆ దేశానికి వెళ్లే  సందర్భం తటస్థ పడేవరకూ నాకు కూడా అలాటి అభిప్రాయమే వుండేది.

“ నేను జర్మనీలోని హాంబర్గ్ నగరానికి చేరుకున్న రోజు మా కంపెనీ లోని భారతీయ  సహోద్యోగులు కొందరు కలసి ఒక హోటల్లో విందు భోజనం ఏర్పాటు చేశారు. మేము వెళ్లేసరికి చాలా టేబుళ్లు  ఖాళీగా కానవచ్చాయి. భారత దేశం నుంచి వెళ్ళిన నాకు ఇది కొంత విచిత్రంగా అనిపించింది. శనాదివారాల్లో  ఖరీదయిన రెస్టారెంట్లలో టేబులు దొరకడానికి చాలాసేపు వేచివుండిన సందర్భాలు అనేకం.మేము కూర్చున్న టేబుల్ దగ్గర్లో ఓ యువ జంట మినహా దాదాపు అంతా ఖాళీ. నేను గమనించిన మరో విషయం మరింత విచిత్రంగా  అనిపించింది. అదేమిటంటే  మాకు దగ్గర్లో కూర్చుని వున్న ఓ యువజంట తీరు. ఆ యువతీ యువకులిరువురూ మంచి పరువంలో వున్నారు.  సాధారణంగా స్నేహితురాలిని హోటలుకు తీసుకువచ్చే యువకులు  ఆహార పానీయాలను ఆర్డర్ చేయడంలో అతి ఉత్సాహం ప్రదర్శిస్తూ వుంటారు.  ‘గాళ్ ఫ్రెండ్’ ని మెప్పించడానికి, మురిపించడానికి  లేని పోని  భేషజాలకు పోయి   అవసరం వున్నా లేకపోయినా   అనేక ఐటంలు  ఆర్దరిస్తుంటారు. ఇలాటి అనుభవాల నేపధ్యంలో చూసినప్పుడు  అక్కడి దృశ్యం నాకు వింతగా అనిపించింది. వాళ్ళిద్దరూ  చాలా మితంగా భోజన పదార్ధాలు ఆర్డర్ చేసినట్టు ఆ టేబుల్ చూస్తేనే తెలుస్తోంది.  ఆ యువకుడి పిసినారి తనాన్ని ఆ అమ్మడు ఎంతో కాలం భరించలేదనీ,  రెండు చేతులతో ధారాళంగా ఖర్చుపెట్టే  మరో శాల్తీని  వెతుక్కుని త్వరలోనే  అతడితో స్నేహానికి స్వస్తి చెబుతుందనీ   అప్పటికప్పుడే మనసులో ఏదేదో వూహించుకున్నాను.

ఇంతలో మరో ఇద్దరు వృద్ధ వనితలు ఆ రెస్టారెంటులో ప్రవేశించి  ఇంకో టేబుల్ దగ్గర కూర్చున్నారు. వాళ్లు కూడా తమకు కావాల్సిన భోజన పదార్ధాలను మితంగా ఆర్డర్ చేసుకున్నారు. వెయిటర్  వడ్డించే పద్దతి  కూడా అలాగే వుంది. ప్లేటులో పదార్ధాలు వాళ్లు తిన్నదాకా ఆగి మరీ మారు వడ్డన చేస్తున్నాడు.

ఇక వాళ్ల మానాన వాళ్ళను వొదిలేసి మేము మాకు కావాల్సినవి ఆర్డర్ చేసే ప్రయత్నంలో పడ్డాము. మా అందరికీ బాగా ఆకలిగా వున్న మాట నిజమే.  కానీ మేము మెన్యూ ఆర్డర్ చేస్తున్న  విధానం  చూసి వెయిటరే  కొంత కంగారు పడుతున్నట్టు అనిపించింది. అలవాటు ప్రకారం  మెన్యూ కార్డులో వున్న వాటన్నిటినీ  పట్టుకు రమ్మన్నాము, రుచిగా వున్నవి తిని మిగిలినవి వొదిలేయొచ్చనే ఉద్దేశ్యంతో.

కస్టమర్లు అంతగా లేకపోవడం వల్లనో యేమో మేము ఆర్దర్ చేసినవన్నీ వెంటనే  సర్వ్ చేశారు. వాటన్నిటినీ బల్ల మీద సర్డుతున్నప్పుడు వెయిటర్ కళ్ళల్లో అనుమానంతో కూడిన ఆశ్చర్యం లీలగా కనిపించింది. వీటన్నిటికీ బిల్లు యెంత అవుతుందో తెలిసి ఆర్డర్ ఇచ్చారా లేక తెలియక  చెప్పారా అని అతడి భావానికి మేము భాష్యం చెప్పుకున్నాము. కానీ, అతగాడి ఆశ్చర్యంతో కూడిన అనుమానానికి అసలు కారణం త్వరలోనే మాకు తెలిసిపోయింది.

మొత్తం  మీద మా భోజనం పూర్తయింది. వడ్డించే ‘పోర్షన్ల’  పరిమాణం యెంత వుంటుందో ఒక అవగాహన లేక ఆర్డర్ ఇచ్చినట్టున్నాము.  తినుబండారాలు చాలా మిగిలిపోయాయి. వాటిని అలాగే వొదిలేసి బిల్లు పట్టుకురమ్మని బేరర్ ను కోరాము.

లేచివస్తుండగా వెనుకనుంచి  ఏవో గుసగుసలు వినిపించాయి.  మాకు దగ్గర్లో కూర్చుని భోజనం చేస్తున్న ఆ ఇద్దరు ముసలి ముదితలు మమ్మల్ని చూపిస్తూ రెస్టారెంట్ మేనేజర్ తో ఏదో చెబుతున్నారు. అంతటితో ఆగిపోకుండా మా వద్దకు వచ్చి, టేబుల్ మీద మేము తినకుండా  వొదిలిపెట్టిన పదార్ధాలను చూపిస్తూ తమ మనసులోని మాటను బయట పెట్టారు. వచ్చీరాని ఇంగ్లీష్ లో వాళ్లు చెబుతున్నది మాకు బాగానే అర్ధం అయింది.  మేము ఆ విధంగా ఆహారాన్ని వృధా చేయడాన్ని వారు ఇష్టపడడం లేదని తెలిసిపోయింది. అయినా  ‘మా డబ్బు , మాయిష్టం . తింటాం, పారేస్తాం. బిల్లు మీరేమీ కట్టడం లేదుగా’ అనేది మా ధీమా.  దాన్నే కొద్దిగా మార్చి వాదనగా కూర్చి వాళ్ళను వొప్పించాలని చూసాం.

అప్పుడు  చూడాలి ఆ ముసలి వాళ్ల కళ్ళల్లో కోపం. ఒకావిడ ఆగ్రహాన్ని అదుపుచేసుకుంటూ  సెల్ ఫోన్ తీసింది.  ఎవరితోనో  మాట్లాడింది. మాకు ఏమి జరిగిందో అర్ధం కాలేదు కానీ ఏదో జరగబోతోందన్న విషయం బోధపడింది. జర్మనీలో వుంటున్న మా భారతీయ సహచరుడు ఒకడికి  అప్పటికి  మత్తు దిగిపోయినట్టుంది. ‘ప్రమాదంలో పడ్డాం గురూ’  అని సైగలతో హెచ్చరించాడు.

మేము బిత్తరపోయి చూస్తుండగానే  యూనిఫారం వేసుకున్న అధికారుల బృందం అక్కడికి చేరుకుంది. అందులో ఒకతను తన గుర్తింపు కార్డు చూపించి పరిచయం చేసుకున్నాడు.  ఆహారం వృధా చేసినందుకు యాభయ్ మార్కులు (కొంచెం అటూ ఇటుగా  రెండు వేల     రూపాయలు)  జరిమానా విధించాడు. మాకు నోట మాట రాలేదు.

కట్టిన జరిమానా మొత్తానికి రసీదు ఇస్తూ అతడన్నాడు.

‘జెంటిల్మన్ – హోటల్లో యెంత  తినగలరో అంతే ఆర్డర్ చేయండి. అంతే కాని డబ్బు మీది కదా అని ఇష్టం వొచ్చినట్టు  ఆర్డర్ చేసే అధికారం, వృధా చేసే హక్కు మీకు లేవు. డబ్బు మీది కావచ్చు కానీ వనరులు సమాజానివి. అవి మీ సొత్తు కాదు.’                                    

ఆ దెబ్బతో మా మొహాలు తెల్లగా పాలిపోయాయో, అవమానంతో ఎర్రగా కందిపోయాయో తెలియదు. తెలిసిందల్లా ఒకటే!  ఇంత ధనిక దేశానికి చెందిన పౌరుల  ఆలోచనావిధానంలోని ఓ కొత్త కోణం.

మనకన్నా జర్మనీ  ఎంతో సంపన్న దేశం. కానీ వృధాను ఏమాత్రం  సహించలేని  దేశం. మరి మనం. అంత సంపన్నులం కాదు.  వృధాను అరికట్టడం మాత్రం  మన రక్తంలో లేదు.”

గమనిక : ఇది యెంత వాస్తవమో తెలియదు. నెట్లో ఇంగ్లీష్ లో తిరుగాడుతున్న వ్యాసం ఇది. నిజమయినా కాకపోయినా ఒక వాస్తవాన్ని అర్ధం చేసుకోవడానికి, ఆచరించడానికి ఓ ‘నీతి కధ’ మాదిరిగా ఉపయోగపడగలదన్న ఉద్దేశ్యంతో అనువదించి బ్లాగులో పెడుతున్నాను. – భండారు శ్రీనివాసరావు  (06-09-2012)