29, మే 2010, శనివారం

TRS violence ‘eclipse’ Mahanadu coverage! - Bhandaru Srinivas Rao


TRS violence ‘eclipse’ Mahanadu coverage!




Has the trouble that rocked the state following Kadapa MP Y S Jaganmohan Reddy’s “Odarpu Yatra” ‘eclipsed’ the deserved coverage to the two-day Mahanadu of Telugu Desam party?
It looks like so!  Telugu Desam party, which is considered as one of the major regional parties in India, and had a ‘major’ role to play in Indian politics, suffered worst due to media deviation on two incidents – Jagan’s arrest following trouble at Mahbubabad railway station and the Maoist blasting a train in West  Bengal  killing 80 persons.  Almost all the news channels of regional and national gave priority to these two incidents' coverage simultaneously, ignoring the importance that the TDP annual conclave indeed deserves.
Does the entire media in the country taken for a ride by a well-knit conspiracy hatched by the Congress and the separatist Telangana Rashtra Samiti (TRS)?  As far as the state Congress unit is concerned, it is a war like situation within the party as pro and anti-YSR groups clashes come in open.  Those who opposed to YSR had no courage to challenge him while he was alive.  Although, they used to air dissent note quite often, they were not taken seriously by the party high command as YSR enjoyed maximum support.  In fact, even the Opposition which hitherto used to blame a Congress-led government in the past of being ruled (read controlled) by Delhi leadership, had begun to accuse it was YSR who dictating terms to the party high command.  In other words, not only the main Opposition Telugu Desam, but also other parties in the state realized that YSR had become all powerful and worked towards his defeat ganging up in one form or the other during the last assembly elections held in 2009.
But, YSR, who established himself as ‘mass leader’ (may be after NTR) in Andhra politics could accept the Opposition parties united ‘platform’ to ensure his Congress party win second term in the state.  The TRS, which was born to fight for separate statehood, hobnobbed with the Congress in 2004 elections and later with the Opposition Telugu Desam Party under the banner of “Mahakutami” in 2009 elections, in a bid to improve its numerical strength in the state assembly. Ironically, it failed on both occasions.

But, the tragic death of a strong leader like YSR in chopper crash had come handy to the party which is fighting for separate statehood as well to the Opposition Telugu Desam, which is  ambitious to stage a come back.  But, the death of a strong leader like YSR had benefited the TRS more than the TDP as regional passions rocked almost all the major political parties.  Those, who stood like a rock in support of YSR, nip the separate statehood demand in the bud, slowly but steadily, came out in its support.  So has happened even in Telugu Desam and the party leadership had its compulsions in encouraging such a demand by its own members belonging to the region.
What has happened in the recent past to strengthen the cause is for every one of us to see.  The fast-unto death agitation by the TRS chief, the Centre’s initiative to begin the process for bifurcation with the Union Home Minister’s mid-night statement leading to KCR giving up his fast, and Chidambaram’s statement igniting fire in two other parts of the state – coastal Andhra and Rayalaseema – by integrationists, the unabated violence in the campuses of Osmania University (Hyderabad) and Kakatiya University (Warangal), all these developments helped to the advantage of TRS.  And, the Congress central leadership had to take the place for the continuance of political unrest in the state due to its short-sighted political initiatives. 
Since then the TRS spearheaded its violent movement, but restrained as the Congress constituted Justice BN Srikrishna Committee, giving an impression that it  had fulfilled its promises of beginning the process for state bifurcation by asking the panel to elicit view points of all stakeholders and submit its recommendations.  But, it would not like to leave an opportunity to create scare among the Central leadership on state bifurcation.  As part of that exercise, the TRS and its supportive organizations like T-JAC of Prof Kodandaram and the students JAC of OU and Kakatiya Universities, decided to derive maximum advantage of the Kadapa MP Y S Jaganmohan Reddy’s ‘Odarpu yatra’, in spite of his appeals not to see his visit to Warangal in political angle.

But, for TRS, the fear of the by-elections, which are scheduled to be held in next couple of months, become major concern and remain to be in news for some reason or the other.  The past experiences of ‘major set backs’ to that party in by-polls haunting TRS leadership like a shadow.  The party had no great hopes on getting a positive report from the ongoing Srikrishna panel.  This was evident from KCR’s veil threats of ‘civil war’  if the Committee submits negative report in December.  The recent Prime Minister Dr Manmohan Singh’s reported remarks on new states’ formation also become a major worrying factor to KCR and his party. The Prime Minister made it clear on the occasion of his government’s first anniversary that creation of smaller states is not in his party-led UPA coalition government's priorities.

Well, for whatever reasons, the TRS and its supporters might have chosen the path of confrontationist to prevent the Kadapa MP’s ‘Odarpu yatra’; it served their purpose for being in news yet again.  They proved that they indeed capable of creating a ‘civil war’ like situations.  At the same time, by knowingly or unknowingly also scored a ‘bonus’ point of pushing the main Opposition Telugu Desam from getting its due coverage on an important day like the party’s foundation day and its founder president N T Rama Rao’s birth day.
The same yard stick may be applied even in case of Y S Jaganmohan Reddy, who like his father, determined to build his career as strong ‘mass leader’ rather than count as one among many politicians sons.  Like his father, he understood that ‘credibility’ is the major factor in today’s politics to get people’s acceptance.  If his father chose the path and accomplished as ‘madama tippani neta’ (A man who will not go back on his promise), the young scion too appears gaining that acceptance.  His determination to go ahead with the “Odarpu Yatra’ in spite of the alleged party high command’s flat ‘no’ indeed helped the party more than it expected. 
If the state bifurcation issue has attained national importance with almost all major national channels running debates in their ‘prime time’ slots, so was Jaganmohan Reddy’s image. He now, has  become a national ‘hero’ for his dare-devil attempt as yesterday's incident let rest of the country’s population know how a committed leader he is to pay back the gratitude.(29-05-2010)

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.



27, మే 2010, గురువారం

మౌంట్ అబూ గురించిన జ్ఞాపకాలు - భండారు శ్రీనివాసరావు

మౌంట్ అబూ గురించిన జ్ఞాపకాలు - భండారు శ్రీనివాసరావు


2003 లో ఒక రోజు.
అబూ రోడ్ చేరేసరికి ఉదయం ఏడున్నర.
బ్రహ్మ కుమారీలు ఏర్పాటు చేసిన సుమోలో మా ఆరుగురిని సామానుతో సహా మౌంట్ అబూ కి చేర్చారు. సుమారు యిరవై కిలోమీటర్లకు పైగా ఘాట్ రోడ్.  ఆరావళీ పర్వత పంక్తుల్లో మౌంట్ అబూ ఎత్తయిన శిఖరం అంటారు. శిఖరం అన్న మాటే గాని పైన అన్ని వసతులతో కూడిన ఒక చిన్నపాటి పట్టణమే వుంది. మాకు ఇచ్చిన గెస్ట్ హౌస్ చాలా బాగుంది. స్నానాలు ముగించుకుని బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేయడానికి కేంటీన్ కి బయలుదేరాము. నిటారుగా నిర్మించిన సిమెంట్ రోడ్ పై నుంచి కిందికి దిగి మళ్ళీ పైకి ఎక్కాలి. డైనింగ్ హాల్ ఎంతో నీటుగా వుంది. పుంగనూర్ కి చెందిన శ్రీనివాస్ అనే కార్యకర్త స్వచ్చందంగా అంత దూరం నుంచి వచ్చి అక్కడ బ్రేక్ ఫాస్ట్ సర్వ్ చేసే విధులను నిర్వహిస్తున్నాడు. బ్రహ్మ కుమారీల ప్రధాన కార్య స్థానంలో పనిచేసేవారందరూ అలాటి వారే. ఎవరూ జీతాలు తీసుకోరు. బ్రేక్ ఫాస్ట్ లో దక్షిణాది వంటకాలు కూడా వుండడంతో మాకు ఎలాటి ఇబ్బంది ఎదురు కాలేదు. తరువాత మెల్లగా నడుచుకుంటూ ఆ కొండల మీద కలయ తిరిగాము. మబ్బులు తాకుతూ వెడుతున్న అనుభూతి. పురాణ సినిమాలలో నారదుడు గుర్తుకువచ్చాడు.
కాసేపు గదిలో సేదతీరామో లేదో మళ్ళీ భోజనాలకు పిలుపు. ఈసారి నార్త్ ఇండియా వంటకాలు. కాకపొతే పులిహార వడ్డించారు. తెలుగు వాళ్లమని పెరుగు స్పెషల్.
భోజనం ముగించుకుని మెట్లెక్కి శిఖరం అంచున ఫోటోలు దిగాము.
మధ్యాహ్నం నుంచి బ్రహ్మ కుమారీల సెషన్స్ మొదలయ్యాయి. బ్రదర్ శాంత కృష్ణ మెడిటేషన్ గురించీ, బ్రహ్మకుమారీల గురించీ వివరంగా చెప్పారు. మాలో కొంతమంది జర్నలిష్టులకు సహజసిద్దమయిన రీతిలో రెచ్చగొట్టే విధంగా ప్రశ్నలు వేసినా, ఆయన నిగ్రహం కోల్పోకుండా జవాబులు చెప్పారు.
మధ్యాహ్నం నుంచి ఎడతెరిపి లేకుండా వాన.
హైదరాబాదుకు చెందిన బ్రహ్మకుమారీల ప్రతినిధి సరళ, ఐఏఎస్ అధికారి శ్రీ మంగపతిరావు, రెవెన్యూశాఖలో పనిచేసిన శ్రీమతి నైనాదేవి, మా ఆవిడ నిర్మల   హైదరాబాదు నుంచి వచ్చిన బృందం లో వున్నారు. మా పని తరలి వచ్చిన మగ పెళ్లివాళ్ళ మాదిరిగావుంది.
శుక్రవారం


అంబర చుంబిత అన్న అల్లసానివారి పద్యం గుర్తుకు వచ్చింది.
మేము వుంటున్న జ్ఞాన సరోవర్ నుంచి సుమారు యిరవై కిలోమీటర్లు ఘాట్ రోడ్ లో పైకి వెడితే వచ్చే గురు  శిఖిరం మీద నిలబడ్డపుడు ఎవరికయినా ఈ పద్యపాదం స్ఫురించకమానదు.
ఆకాశం అంచుల్లో నిలబడ్డ అనుభూతి కలిగించే ఆ సుందర దృశ్యం అనిర్వచనీయం. ఎటుచూసినా తెల్లని పొగ మంచు. అడుగు దూరం అవతల వున్నది కూడా కనిపించని స్తితి. ఎదురుగా వున్న మనుషులను కూడా పోల్చుకోలేని పరిస్తితి.
అక్కడికి వెడుతున్నప్పుడు మా డ్రయివర్ బాబు ఆ పొగమంచులో ముందుకు వెళ్లడం కుదరదని వాహనాన్ని రోడ్డు పక్కన నిలిపేశాడు. ఉసూరుమనిపించింది. కానీ ఇంతలో హెడ్ లైట్లు వేసుకుని ఒక కారు ఎదుటినుంచి రావడంతో ఏమనుకున్నాడో కానీ ముందుకే నడిపించాడు. ముందు సీట్లో కూర్చున్న నాకు అడుగు ముందు ఏమివుందో కనిపించడం లేదు. అయినా డ్రయివరు బాబు మాత్రం ఎంతో చాకచక్యంగా నడుపుతూ మమ్మల్ని  పైకి చేర్చాడు. అప్పటికే అక్కడ చాలామంది వున్నారు. ఏదో మాట్లాడుకుంటూ పోకపోతే ఎదురుగా వచ్చేవారు డీకొట్టే ప్రమాదం వుంది. అందుకే అవసరం వున్నా లేకపోయినా గలగలా మాట్లాడుకుంటూ, నూట యాభయి రూపాయలుపెట్టి కొనుక్కున్న కాల్చిన మొక్కజొన్న కంకులు తింటూ   దాదాపు మూడువందల మెట్లెక్కి, గురు శిఖరం చేరుకున్నాము. అంత పొగమంచులో కూడా చిరుచెమట పట్టింది. ఆ శిఖరం మీద దత్తాత్రేయ ఆలయం వుంది. చాలా చిన్న గుడి. గుడి కంటే అక్కడ వేళ్ళాడదీసిన గంట పెద్దదిగా అనిపించింది.  ఆ గంట మోగిస్తే దాని ధ్వని లోయలో ప్రతిధ్వనించడం ఒక అనుభూతి. అక్కడ కొన్ని ఫోటోలు దిగాము కానీ ఆ దట్టమయిన పొగమంచులో ఆ ఫోటోలు ఎలావస్తాయో తెలియదు. అన్ని మెట్లు ఎక్కలేని వాళ్ళ కోసం డోలీలు వున్నాయి. నూటయిరవై రూపాయలు ఇస్తే పైకి తీసుకువెళ్ళి కిందకు తీసుకువస్తారు. దోవలో డ్రైవర్ బాబుని అడిగాము, చంద్రబాబునాయుడు ఎవరో తెలుసా అని. ఆంధ్రా సీఎం అని చటుక్కున జవాబిచ్చాడు. అదే గుజరాత్ సీఎం ఎవరంటే ఉప రాష్ట్రపతి పేరు చెప్పాడు.
మేము వెళ్ళిన దోవలో రెండు లోయల నడుమ కట్టిన ఒక డాం కనిపించింది. మౌంట్ అబూ లో కొన్ని ప్రాంతాలు మాత్రమే బ్రహ్మకుమారీల అధీనంలో వున్నాయి. మిగిలిన ప్రాంతాల్లో ఆకాశవాణి, దూరదర్శన్, ఎయిర్ ఫోర్స్ స్టేషన్, రాజస్తాన్ టూరిజం కార్యాలయం వున్నాయి. గురు శిఖరానికి వెళ్ళే దారిలో పడి పన్నెండు చిన్న చిన్న ఊళ్లు, ఆవుల మందలూ వాటి కాపరులూ కానవచ్చారు. విచిత్రమేమిటంటే  వాళ్ళు మేమూ కూడా చలిదుస్తులు వేసుకోలేదు. పొగమంచులో చలిగా అనిపించదు. వెంట తీసుకువెళ్ళిన షాల్స్ కారులోనే వొదిలేసి తిరిగాము. కాకపొతే, గొడుగు తప్పనిసరి. ఎప్పుడు వాన పడుతుందో తెలవదు. వాన వచ్చిందో పొగమంచు పరార్.
కిందికి వచ్చి కేంటీన్ లో భోజనాలు చేశాము. పులిహార, రోటీలు, రసం, పెరుగు, మామిడి పండ్లు. శుక్రవారం కదా. మా ఆవిడకు పులుపు నిషిద్దం. అన్నంలో పాలూ పంచదార కలుపుకుని భోజనం ముగించింది.అక్కడ మాకు హైదరాబాదు
నుంచి వచ్చిన సత్యనారాయణ రెడ్డి, రాజేశ్వరరెడ్డి, శర్మ, సుబ్బారావు, ఆయన భార్య పరిచయం అయ్యారు.
మధ్యాహ్నం నాలుగ్గంటల సమయంలో కాస్తంత ఎండ పొడ. కానీ అది వేడిగా వుందో చల్లగా వుందో అనుమానమే.
గమ్మత్తుగా సాయంత్రానికి వాతావరణం హైదరాబాదులో మాదిరిగా మారిపోయింది.            
ఆరు గంటలకు అసలు సెషన్ మొదలు. మా అందరికీ బాడ్జీలు, ఇతర సమాచారం వున్న ఫోల్డర్లు ఇచ్చారు. విశాలంగా వున్న ఒక పచ్చిక బయలులో సమావేశం మొదలయింది. దేశంలోని అనేక ప్రాంతాల నుంచి వచ్చిన వాళ్లందరూ అక్కడ జమయ్యారు. ఆ ప్రదేశం ఎంతో అందంగా వుంది. తివాచీ పరచినట్టుగా పచ్చని పచ్చిక. ఎత్తయిన చెట్లు. ఎటుచూసినా రంగురంగుల పూలమొక్కలు. అకాడమీ ఆఫ్ బెటర్ వరల్డ్ కు చెందిన బ్రదర్ మోహన్ సింగ్హన్ ఒక విషయం చెప్పారు. కొన్నేళ్ళకు పూర్వం ఆ ప్రదేశం రాళ్ళు రప్పలతో, రక్కసి పొదలతో నిండి వుండేదట. నీటి సౌకర్యం ఏమాత్రం లేని ఆ రోజుల్లో నంజుడప్ప అనే ఆయన స్వచ్చందంగా ముందుకు వచ్చి ఆ ప్రాంతాన్ని సుందరంగా తీర్చిదిద్దే బాధ్యతను నెత్తికెత్తుకున్నాడు. చిన్న చిన్న మట్టి పాత్రలకు చిల్లులు పెట్టి, వాటికి దూది పెట్టి, నీళ్ళను నింపి ఒక్కొక్క మొక్కని తడుపుతూ, వాటినన్నిటినీ పసిపాపలమాదిరిగా సాకుతూ పోషించి పెంచాడట. అలా నాలుగయిదేళ్ళలోనే ఆయన ఆ ప్రాంతం రూపురేఖలను  మార్చివేశాడట. ఇది విన్న తరవాత పని పట్ల నంజుడప్ప అంకిత భావానికి జోహారు అర్పించకుండా వుండలేకపోయాము.
బ్రహ్మ కుమారీ సంస్త అధినేత్రులందరూ , రాజయోగి డాదీ మనోహర్ ఇంద్రాజీ తో సహా  ఆ సమావేశానికి వచ్చారు. ఆధ్యాత్మిక ప్రసంగాలు చేసారు. తరువాత మెడిటేషన్ హాలులో జ్యోతి ప్రజ్వలన కార్యక్రమం జరిగింది. మంగపతిరావు గారూ నేనూ కూడా జ్యోతులను వెలిగించాము. మీడియా ఇంచార్జి కరుణ ఆధ్వర్యంలో ఇది జరిగింది.
మధ్యాహ్నం వరకు కన్ను పొడుచుకున్నా కానరాని పొగమంచు. సాయంత్రం  ఏడవుతున్నా సూర్యాస్తమయం కాని స్తితి.మౌంట్ అబూలోని ఈ ప్రకృతి వైరుధ్యాన్ని మనస్సులో పదిల పరచుకుంటూ, మెడిటేషన్ హాలులో దాదీ రతన్ మొహినీజీ  హిందీలో చేసిన అనుగ్రహ భాషణాన్ని ఆలకించాము.
కర్మ బంధాలలో చిక్కుపోయిన ఆత్మ తన తండ్రి అయిన పరమాత్మను  గుర్తించలేదన్నారు. దానికి ధ్యానం ఒక్కటే మార్గం అన్నారు. ఆధ్యాత్మిక మార్గం హేతువుని తిరస్కరిస్తుంది, అయితే అది హేతువుని అధిగమించి వెళ్ళగలదన్నారు దాదీజీ.
శనివారం ఉదయం
తెల్లవారుజామున నాలుగు గంటలకే లేచి- ధ్యాన మందిరానికి వెళ్ళాము. స్నానాలు చేసి శుచిగా రావాలని కానీ, పాద రక్షలు ధరించకూడదని కానీ నిబంధనలేమీ లేవు. మందిరంలో ఒక బ్రహ్మ కుమారి తెల్లని దుస్తుల్లో సోఫా మీద ధ్యాన ముద్రలో వుంది. ప్రశాంతమయిన వాతావరణంలో ఎక్కడ అమర్చారో తెలియని స్పీకర్ల నుంచి మెల్లగా ఒక పాట వినబడుతోంది. పాట పూర్తీ కాగానే బ్రహ్మ కుమారి సమ్మోహన స్వరంతో మాట్లాడడం మొదలుపెట్టారు. మధుర ఘడి యలుగా వారు పేర్కొనే ఆ సుప్రభాత వేళలో మెడిటేషన్ చేయడం కొత్త అనుభూతి. కానీ మనస్సు కోతి కదా. దాని వాసనలు దానివి. అందరూ కళ్ళు మూసుకుని ధ్యానం చేస్తుంటే నేను మాత్రం ఆ వాతావరణాన్నీ అక్కడి మనుషులనూ పరిశీలించడంలో మునిగిపోయాను. అరగంటలో ఆ కార్యక్రమం ముగిసింది. అంతా నిశ్శబ్దంగా బయటకు వచ్చారు. అందరిలో ఒక రకమయిన ప్రశాంతత. నిజంగా ధ్యానం లో ఏదయినా వుందా?
మరునాడు మౌంట్ అబూ నుంచి కిందికి దిగాము. అక్కడ బ్రహ్మ కుమారీలకు ఒక బ్రహ్మాండమయిన సమావేస మందిరం వుంది. దాదాపు లక్షమంది సౌకర్యంగా కూర్చుని ప్రసంగాలు వినడానికి, కార్యక్రమాలు తిలకించడానికీ వీలుగా దానికి రూపకల్పన చేసిన తీరు అద్భుతంగా వుంది. అంత పెద్ద హాలులో ఎక్కడా స్తంభాలు లేకుండా మందిరం పైకప్పు నిర్మించారు. వేదికకు సుదూరంగా కూర్చున్నవారికి కూడా స్పుటంగా వినగలిగేలా అత్యాదునికమయిన లౌడ్ స్పీకర్లను అమర్చారు. నిర్మాణ కౌశలానికి ఒక మచ్చు తునకగా పరిగణించాల్సిన ఈ సుందర మందిరం దేశానికి బ్రహ్మ కుమారీల భిక్షే.
(రెండువేల మూడులో సతీ సమేతంగా చేసిన మౌంట్ అబూ యాత్ర గురించి మనసు పొరల్లో మరగునపడిన జ్ఞాపకాల ఆధారంగా భండారు శ్రీనివాసరావు 27-05-2010-) 
Be firm when authority is required,but be gentle and sweet when administering authority- Brahmakumaries 

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.


                                                           
              

25, మే 2010, మంగళవారం

మీలో పాపం చేయనివాడు ఎవరో చెప్పండి? – భండారు శ్రీనివాస రావు

మీలో పాపం చేయనివాడు ఎవరో చెప్పండి? – భండారు శ్రీనివాస రావు











గత కొద్ది రోజులుగా తెలుగు చానళ్ళలో – వైఎస్సార్ సంక్షేమ పధకాల భవిష్యత్తు గురించి చర్చోపచర్చలు సాగుతున్నాయి.

నిధుల లేమి సాకుతో ఈ పధకాలకు గండి కొట్టే ప్రయత్నం జరుగుతోందని పాలక పక్షం లోనే కొందరు బాహాటంగా ఆరోపణాస్త్రాలు సంధిస్తున్నారు. రాజశేఖరరెడ్డి ప్రజలకిచ్చిన వాగ్దానాలను తోసిరాజంటే- వచ్చే ఎన్నికల్లో తిరిగి ఆ జనమే పార్టీకి ‘మొండి చేయి’ చూపిస్తారని హెచ్చరిస్తున్నారు.


అయితే, ఈ సంక్షేమ పదకాలకే కాదు – అసలు ప్రభుత్వం పూనిక వహించిన ఏ పదకానికయినా పూచీకత్తు వహించాల్సిన ముఖ్యమంత్రి రోశయ్య గారు మాత్రం – ఎటువంటి పరిస్తితుల్లోను సంక్షేమ పధకాలను నిలుపుచేసే ప్రసక్తే లేదని పదే పదే ఘంటాపధంగా చెబుతూ వస్తున్నారు. అయినా కూడా అంతర్గత ప్రజాస్వామ్యం పేరుతో – ఈ చర్చ రచ్చరచ్చగా తయారవుతోంది. ‘తప్పు చేస్తే సోనియానయినా నిలదీస్తాం’ అనేవరకు ఇది సాగి చివరకు ఈ సెగ డిల్లీ వరకూ పాకింది. ముఖ్యమంత్రి,- పీసీసీ అధ్యక్షుడు శ్రీనివాస్ ఇద్దరు ఒకేరోజు హస్తిన ప్రయాణం పెట్టుకోవడంతో – అధిష్టానం ఆగ్రహంతోవుందన్న పుకార్లకు కూడా పట్టుచిక్కింది.
మూడు ముఠాలు , ఆరు వర్గాల సంస్కృతి కలిగిన కాంగ్రెస్ వంటి జాతీయ పార్టీకి ఈ ‘కలహాల కాపురాలు’ కొత్తేమీ కాదు. వీటన్నిటినీ పిల్లకాయల ఆటలుగా కొట్టేయడం డిల్లీలో పెత్తనం చేసే పెద్దల అలవాటు. అవసరం అనుకునేవరకూ – పట్టించుకోనట్టుగా వ్యవరించగల దీమంతం ఆ పార్టీ సొంతం. పైగా మీడియాలో సాగే ఈ రకమయిన చర్చలూ రచ్చలూ ఒక రకంగా ఆ పార్టీకి బలమూ, బలహీనతా రెండూ కూడా. కాకపొతే ముఠాభక్తి మరింత ముదిరి, ఏకంగా అధినాయకత్వానికే కాక తగిలే రీతిలో మాటల తూటాలు ప్రయోగించినప్పుడే వస్తుంది ఇలాంటి తంటా. గల్లీ గోలలన్నీ డిల్లీ చేర నంతవరకే అంతర్గత ప్రజాస్వామ్యాన్ని అధిష్టానంవారు అనుమతిస్తారన్నది జగమెరిగిన సత్యం.

రాజశేఖరరెడ్డి మరణం వరకూ నివురుగప్పిన నిప్పులా వున్న ముఠా తగాదాలు ఆ తరవాత ఒక్కసారిగా పెచ్చరిల్లి బజారున పడుతున్నాయి. సహజంగానే ఈ పరిణామాలన్నీ మీడియాకు వండి వార్చిన సిద్దాన్నం కావడంలో అసహజమేమీ లేదు.
‘మాట్లాడుకోవడానికి పార్టీ వేదికలున్నాయి. ఇలా త్వరపడి మీడియాకెక్కడం మంచిదికాదంటూ’ ఓ పక్క సన్నాయి నొక్కులు నొక్కుతూనే – మరో పక్క అదే నోటితో అనాల్సిన నాలుగు మాటలూ అనేసి చేతులు దులుపుకోవడం నిత్యకృత్యంగా మారుతోంది. ఇలా ఖండన ముండనలూ, విమర్సలు ప్రతి విమర్సలూ, ఆరోపణలు ప్రత్యారోపణలతో కూడిన టీవీ ప్రోగ్రాములతో తెలుగులోగిళ్ళు అన్నీ దద్దరిల్లిపోతున్నాయి. వీటి హోరులో – సదసద్వివేక చర్చలకూ, పూర్వాపరాల పరిశీలనకూ ఎంతమాత్రం అవకాశం లేకుండాపోతోంది. బహుశా ఈ కారణం వల్లనే కావచ్చు – కాంగ్రెస్ పార్టీలోని ముఠా తగాదాలు ఇంతింతై వటుడింతయ్ అన్నట్టు బుల్లి తెరలపై ‘ ఐమాక్స్’ అనుభూతిని అందిస్తున్నాయి. వొడ్డున వుండి తమాషా చూస్తున్న కొన్ని ప్రతిపక్షాలు ‘ఇవన్నీ కాంగ్రేస్ వాళ్ళ అంతర్గత వ్యవహారం’ అని కొట్టేస్తూనే – అగ్నికి ఆజ్యం చందంగా తమ వ్యాఖ్యానాలను జోడించి కధను రక్తి కట్టిస్తున్నాయి. బాలకృష్ణ సింహ గర్జనలనుంచి కాస్త ఊపిరి పీల్చుకోవడానికి తెలుగుదేశానికి సంక్షేమ పధకాల రచ్చ అక్కరకు వచ్చింది.

 వైఎస్సార్ సంక్షేమ పధకాలను తూర్పారపడుతూ వచ్చిన ఆ పార్టీకి ఇప్పడు అవే ఆదుకునే అస్త్రాలుగా కానవస్తున్నాయి. పేదలకు పనికివచ్చే ఈ సంక్షేమ పధకాలను అమలుచేయాలన్న చిత్తశుద్ధి ప్రభుత్వానికి వుండాలే కానీ మనసుంటే మార్గముండదా అంటూ – కాంగ్రెస్ కోర్టు లోకి ఒక కొత్త బంతిని విసిరింది.

‘గత ఆరేళ్ళలో కాంగ్రెస్ నాయకులు, మంత్రులు కూడబెట్టిన అక్రమాస్తులూ, దోచుకున్న సొమ్మూ స్వాధీనం చేసుకుంటే ఎన్ని పధకాలనయినా నిక్షేపంగా అమలు చేయవచ్చని’ ఆ పార్టీ ఇచ్చిన సలహాతో తేనెతుట్టిని కదిపినట్టయింది.

రాష్ట్రంలో రాజకీయ అవినీతికి అసలు మూలాలు టీడీపీలోనే వున్నాయని, ఆ పార్టీ అధికారంలో వున్నప్పుడు ఆ పార్టీ నాయకులు పోగేసుకున్న నల్ల ధనంతో రాష్ట్రాన్ని సస్యశ్యామలం చేయవచ్చని ఎదురుదాడి ప్రారంభం కావడంతో ఈ రగడ కొత్త మలుపు తిరిగింది.

అవినీతి భాగోతంలో అన్ని పార్టీలకు అంతో ఇంతో భాగం వుంది కనుక అంతా కలసి ఈ పని చేస్తే - మరో పాతికేళ్ళ వరకూ ప్రజలపై పైసా కూడా పన్ను వేయాల్సిన పని వుండదని మరి కొందరు మేధావులు విశ్లేషణల్లో వాకృచ్చారు.

ఇదంతా వినడానికి ఎంతో సొంపుగా వుంది. వూహించుకున్నంత మాత్రానే ఆహా అనాలనిపించేదిగా వుంది.

కానీ ఇది జరిగే పనేనా?

కోట్లు ఖర్చుపెట్టి వేలల్లో ఎన్నికల పద్దులు చూపే ప్రజ్ఞాశీలురు- అడ్డదోవలో అక్రమగా ఆర్జించిన సొమ్మును సినిమాల్లో చూపించినంత సులభంగా వొదులుకోగలరా?

పోనీ – అలాగే జరిగిందనుకున్నా – మళ్ళీ ఆ డబ్బుని ప్రజా సంక్షేమం కోసం ఖర్చు చేయాల్సింది తిరిగి వీళ్ళే కదా! ఈ అధికార యంత్రాంగమే కదా!

ఆవు చేలో మేస్తుంటే దూడ గట్టున మేస్తుందా అన్నట్టు – అతి సాధారణ అధికారి ఇంటిపై ఏసీబీ దాడిజరిగినా – బ్యాంకు స్ట్రాంగ్ రూముల్లోమాదిరిగా కరెన్సీ నోట్ల కట్టలు బయటపడుతున్న ఈ రోజుల్లో – ప్రజాధనం పక్క దారులు పట్టకుండా ఖర్చుకాగలదని ఆశించడం అత్యాశ కాదా!
ఇలాటి పరిస్థితుల్లో పిల్లి మెడలో గంట కట్టేది ఎవరు?

ఎవరు వీరిలో పవిత్రులు?

అందుకే ఒక సినీ కవి చెప్పినట్టు –

ఒకరిపై రాయి విసిరేముందు -
‘మీలో పాపం చెయ్యనివాడు ఎవరో చెప్పండి?’

(24-05-2010)

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.

18, మే 2010, మంగళవారం

Maoists menace: Time for Chidambaram to accept YSR ‘mantra’

Maoists menace: Time for Chidambaram to accept YSR ‘mantra’ - Bhandaru Srinivas Rao






The unabated violence unleashed by the ‘reds’ (left wing extremists) yet again claimed 50 lives, including 12 cops, when they blew a bus triggering an improvised explosive device (IED) near Danttenwada in Chattisgarh. This comes close on the heels just over a month after the Maoists gunned down 76 CRPF jawans in Chintalnar and a visibly panicked Union Home Minister P Chidambaram feels he has a limited mandate and seek for more to tackle the naxal menace.

Who is responsible for fresh spurt of naxal violence? I feel the government as well the left-wing extremists groups was equally responsible. If I wish to blame the ‘reds’ for their indiscriminate and senseless killings of innocents, then the Centre for not addressing the issue in right perspective and using brute force, which only prove counter-productive. The Centre’s decision to weed out Maoists from their hideouts spread over in 5-7 states, including West Bengal, Bihar, Orissa and Chattisgarh, besides Andhra Pradesh by forming “Green hunt” was undoubtedly a provocative move to push the Maoists to wall and carry out counter-attacks. As a result, one could witness fresh spurt in their violence.

Can a brute force help put an end to left-wing extremist violence? What’s the root cause for Maoists spread and their menace? Should one construe it as a mere ‘law and order’ problem as did by our learned Union Home Minister P Chidambaram, or a ‘socio economic problem’ which was the view point of former Andhra Pradesh Chief Minister Dr Y S Rajasekhara Reddy?

Andhra Pradesh too was a victim of naxal menace for more than two decades. Successive governments viewed it differently. If the TDP founder-president N T Rama Rao initially put forth an argument that naxals were true patriots, he was quick to realize he made a mistake and deal with them firmly. His government had also raised elite “Greyhounds” And, as a result, his party lost the 1989 elections. The Congress government, which took over the resins under the leadership of Dr M Chenna Reddy, viewed it differently. He said ‘naxal menace’ was not a mere law and order problem, but a ‘socio-economic’ factor. He was the first Congress Chief Minister to take the initiative to prepare the road map for overall economic development, especially in inaccessible villages by improving communication net work, under the Remote Areas Development Scheme (RADS). But, his short stint as Chief Minister ended quickly and was replaced by N Janardhan Reddy, who had to impose a ‘blanket ban’ on naxals, following the assassination of Rajiv Gandhi by LTTE in at Sriperumbadur during an election campaign in Tamil Nadu. What prompted Reddy to draw such a parallel between LTTE and Maoists may be a difficult question to answer.

The successive Telugu Desam government continued the ban as a result of America’s decision to include Indian Maoists in dreaded list of terrorists outfits world over after the 9/11 attacks in that country. But, it was the Congress Chief Minister Y S Rajasekhara Reddy, who saw his party bounce back to power in 2004, declared that his government hereafter view the Maoists issue as a ‘socio economic’ problem and hence decided to hold talks with left-wing groups to identify the core issues that they chose to confront as government’s failure.

Though the talks apparently failed and the determined YSR government took the initiative to implement host of developmental schemes, including that of disbursement of surplus land to landless poor and several economic doles such as ‘Pavala vaddi” to benefit the Self-Help Women Groups, old age pensions to rural poor, employment guarantee scheme for unemployed rural youth, besides his mighty Rs One thousand lakh crore ‘Jala Yagnam” to build more than two dozen major and minor irrigation projects. Thus, YSR government neutralized the Maoists propaganda of anti-poor policies as majority of these schemes were meant to target those BPL groups.

Simultaneously, the YSR government had also given ‘free hand’ to state police to tackle senseless naxal violence and intensified anti-Maoists propaganda systematically whenever they tried to stall government sponsored development activities. As a result, the police could accomplish success after success in not only eliminating several top Maoists leaders and strategists responsible for innocent killings and destruction of government properties, but also silenced the so called ‘human rights’ activists from dare not hold ‘briefs’ for the Maoists. The state police could also successfully unearth huge arms dumps in forest tracks where the Maoists were active, and broke their backs by seizing their arms manufacturing units in Tamil Nadu and elsewhere.

Andhra Police never faced such huge successes and even received accolades from the then Centre (UPA-1 government) for putting down left-wing extremist senseless violence. YSR’s first five years proved glorious as his government could drive the naxals out of its state peripheries.

Driven out naxals from Andhra could find havens in the neighboring small states creating nightmares to governments in power. Ironically, the Centre too faulted for viewing the growing left-wing extremists violence spread to newer states as law and order problem and made mockery by issuing ‘alarming statements’ by the Union Home Ministry is that the Maoists trying to overthrow the Union government by 2020. It did not stop there. It declared launch of ‘Operation Green Hunt’ by extending central para-military forces logistical support to those states which are facing naxal violence.

With that backdrop, the Union Home Minister decision to seek bigger mandate to tackle Maoists menace, not only sounds ‘funny’ but also ‘ridiculous’. Being a seasoned politician, he should have realized his mistake of using force against Maoists proves only counter-productive and instead of taken a leaf out of “YSR mantra” – dual attack to tackle the menace by initiating development schemes aggressively and effectively (though they may not be 100 per cent successful in implimentation) and also deal firmly if the Maoists indulge in senseless violence. To me, the naxal menace is growing in some of those states like Orissa and Chattisgarh due to huge mineral wealth. If the Maoists in Andhra spearheaded their struggle on ‘land to tiller’ slogan, then in these states they could successfully convince the major tribal population in these two states forest tracks to protect their mineral wealth.

Shouldn’t Chidambaram, instead of seeking bigger mandate like using aerial power to crush naxal hideouts, address the fundamental issue like socio-economic backgrounds of people living in these states? Is it not the responsibility of the parties in power to redress the people’s problem instead of looking for un-audited Central funds to fight the left-wing extremism in their home turfs?

Is not time for the Centre and Chidambara, besides the concerned state governments which were ruffled with naxal menace to realize the ground realities and follow the Andhra pattern, which proved ‘successful?

-Bhandaru Srinivas Rao,(I.I.S.) - 18-05-2010

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.

16, మే 2010, ఆదివారం

రాజశేఖరరెడ్డి – రోశయ్య -






రాజశేఖరరెడ్డి
 రోశయ్య


రెండోసారి వరసగా నిరుడు రాష్ట్రంలో అధికారపగ్గాలు చేపట్టిన కాంగ్రెస్ ప్రభుత్వం ఈ నెల va ఏడాది  పాలనను పూర్తిచేసుకుని ప్రధమ వార్షికోత్సవాన్ని పునరంకిత సభగా నిర్వహించింది. రాజశేఖరరెడ్డి ప్రభుత్వమా  లేక రోశయ్య సర్కారా అన్న మీమాంస అనవసరం. సార్వత్రిక ఎన్నికల్లో ప్రజల తీర్పు ద్వారా ఎన్నికయిన చట్టబద్ద ప్రభుత్వంగానే పరిగణించాలి. అంతే కాని, రాజశేఖరరెడ్డి మరణంతో రాష్ట్రంలో ఒక పార్టీ ప్రభుత్వం పోయి మరో పార్టీ ప్రభుత్వం వచ్చినంతగా కలవరపడాల్సిన పనిలేదు.     
రాజశేఖరరెడ్డి అమల్లో పెట్టిన పధకాలనన్నింటినీ రోశయ్య ఒక పధకం ప్రకారం నీరు కారుస్తున్నారని వెల్లువెత్తుతున్న ప్రచారాన్ని తిప్పికొట్టడానికి ప్రభుత్వం ఏకంగా ఒక భారీ ప్రకటనను పత్రికల్లో ఇవ్వాల్సి వచ్చిందంటే ఈ  విమర్శలు ఏ స్తాయికి చేరాయో అర్ధం చేసుకోవచ్చు.
ఇద్దరు మాజీ ముఖ్య మంత్రులు  ఎన్టీ రామారావు, రాజశేఖరరెడ్డి, వేర్వేరు పార్టీలకు చెందినవారయినా  – సంక్షేమ పధకాల రూపకల్పన, వాటి అమలు విషయంలో-ఈ ఇరువురికీ వున్న  నిబద్దతే  వారిని ప్రజలకు దగ్గర చేసిందనే వారు కూడ లేకపోలేదు. ఎన్నెన్ని అవరోధాలు ఎదురయినా సరే ఎన్నికల పోరులో పార్టీని వొడ్డునపడేయడానికి వారికి ఈ నిబద్దతే వారికి అక్కరకు వచ్చింది. ఖజానాపై పడే భారాన్ని కూడా లెక్కచేయకుండా, మాట తప్పకుండా, మడమ తిప్పకుండా పధకాలను అమలు చేయాలన్న పట్టుదలే కొన్ని సందర్భాలలో వారి పాలనా సామర్ధ్యాన్ని ఆర్ధిక నిపుణులు  శంకించే పరిస్తితులను సృష్టించింది. తొలిసారి చంద్రబాబు నాయుడు ముఖ్యమంత్రి అయినప్పుడు, మళ్ళీ ఇప్పుడు రోశయ్య ముఖ్యమంత్రి బాధ్యతలు స్వీకరించినప్పుడు – వారికి ముందున్న ముఖ్య మంత్రులు – రామారావు, రాజశేఖరరెడ్డి ఇరువురు కూడా ప్రజల మనస్సులను ముందు గెలుచుకుని తరువాత అధికారంలోకి వచ్చిన వారే కావడం గమనార్హం. ఎన్నికల ప్రణాళికలో ప్రకటించిన పధకాలే కాకుండా, అధికారంలోకి వచ్చిన తరువాత కూడా అదనంగా  అనేక   ప్రజాకర్షక పధకాలను ప్రకటించి, అమలు చేసిన ఘనత వారిది. తాము  మాత్రమే వాటిని అమలు చేయగలరన్న విశ్వాసాన్ని ప్రజల్లో కలిగించి, పార్టీ శ్రేణుల్లో ఆత్మవిశ్వాసాన్ని రగిలించి అధికార పీఠం అధిరోహించిన చరిత్ర కూడా  వారిదే.
పోతే, ఇక ప్రస్తుతానికి వస్తే-

ఒక విపత్కర, అనూహ్య దారుణ సంఘటన కారణంగా రాష్ట్రం యావత్తూ  చేష్టలుడిగివున్న స్తితిలోకాంగ్రెస్ పార్టీ అదిష్టానం –హెలికాప్టర్ దుర్ఘటనలో మరణించిన రాజశేఖరరెడ్డి స్తానంలో –వయస్సు పైబడుతున్న కారణంగా క్రమేపీ రాజకీయాలనుంచి తప్పుకోవాలన్న నిర్ణయానికి ఏనాడో వచ్చి – ఆ దృష్టి తోనే  ప్రత్యక్ష ఎన్నికల్లో పోటీ చేయకుండా శాసన మండలికి పరిమితమై మంత్రిమండలిలో సీనియర్ సభ్యుడిగా కొనసాగుతున్న రోశయ్యను ముఖ్యమంత్రిగా నామినేట్ చేసింది. ఈ విషయంలో ఆయన ఎంతో అదృష్టవంతుడయిన కాంగ్రెస్ నాయకుడనే చెప్పాలి. ఎందుకంటె, రాజకీయాల్లో ఈనాడు ఎంతో ప్రధానంగా పరిగణిస్తున్నకులం, ధనం, వర్గం – వీటిల్లో ఏ కోణం నుంచి చూసినా – ఏ రకమయిన ప్రాధమిక అర్హతా  లేకుండా,కనీస స్తోమతా లేకుండా - రోజు రోజుకూ మీదపడుతున్న వయస్సు ఒక అడ్డంకి కాకుండా – అదిష్టాన దేవతలను ప్రసన్నం చేసుకునేందుకు చోటా మోటా కాంగ్రెస్ నాయకులందరూ హస్తిన చుట్టూ ప్రదక్షిణలు చేయాల్సిన సంప్రదాయం బలంగా వేళ్ళూనుకునివున్న పార్టీలోవుంటూ కూడా, అధిష్టానం కొలువైవున్న  కొత్త డిల్లీలో ఒక్క మారు కూడా కాలుపెట్టకుండా ముఖ్యమంత్రి  పీఠం ఎక్కగలిగారంటేఆయనకు వున్న సీనియారిటీకి తోడు  అదృష్టం కూడా  కలిసివచ్చిందనే అనుకోవాలి. ఈ వాస్తవాన్ని బయటవారు కాకుండా ఆయనే స్వయంగా పలుమార్లు ప్రస్తావించడం గమనార్హం. ఇటు ప్రభుత్వాన్నీ , అటు పార్టీ అధిష్టానాన్నీ తన కనుసన్నల్లో వుంచుకోగల శక్తియుక్తులు, ప్రతిభాసామర్ధ్యాలు కలిగిన రాజశేఖరరెడ్డి వారసుడిగా పాలన సాగించడం అంటే కత్తిమీద సాము  అన్న వాస్తవం తెలిసిన మనిషి కనుక –
 పార్టీలో  ఎవరు ఏమిటి? అన్న విషయాలు పుక్కిట పట్టిన దక్షుడు కనుక,
అధిష్టానం మనసెరిగి మసలుకునే తత్వం వొంటబట్టించుకున్న వ్యవహారశీలి కనుక,
 బలం గురించి బలహీనతలు గురించి  స్పష్టమయిన అంచనాలు వేసుకోగలిగిన సమర్ధుడు కనుక, అన్నింటికీ మించి రాజకీయాలలో కురువృద్ధుడు’- పెద్ద మనిషి అన్న ముద్రతో పాటు, అందరూ అర్రులు చాచి అందుకోవాలని తాపత్రయపడే ముఖ్యమంత్రి పదవిని తృణప్రాయంగా త్యజించే సంసిద్దతను వ్యక్తం చేయగలిగిన ధీమంతుడు కనుక,
 పరిశీలకులు తొలినాళ్ళలో  ఊహించిన  స్తాయిలో ఆయన పట్ల వ్యతిరేకత  వెల్లువెత్త లేదు. ఇవి కాక, కాకలు తీరిన నాయకులకు ఏ మాత్రం కొదవ లేని కాంగ్రెస్ పార్టీలోని సహజసిద్ద వర్గ రాజకీయాలు సైతం – రోశయ్య ముఖ్యమంత్రిత్వానికి ఎవరూ ఎసరు పెట్టకుండా కాపాడుకుంటూ వస్తున్నాయి. మూన్నాళ్ళ ముఖ్యమంత్రి అనీ, మూన్నెళ్ల ముఖ్యమంత్రి అనీ ఎవరెన్ని రాగాలు తీసినా – మంత్రులను మార్చకుండా, వైఎస్సార్ పధకాలను ఏమార్చకుండా –గుంభనగా నెట్టుకొస్తూనేవున్నారు. లోగడ కనీ వినీ ఎరుగని ప్రకృతి వైపరీత్యాలు, ప్రాంతీయ ఉద్యమాలు రాష్ట్రాన్ని చుట్టుముట్టినా-ఆయన తనదయిన శైలిలో నిబ్బరంగా పాలనపై క్రమంగా పట్టుబిగిస్తున్నారు. గత ఎనిమిది మాసాలుగా ముఖ్యమంత్రిగా ఆయన చేసిన నియామకాలు వేళ్ళమీద లెక్కపెట్టదగినవే కావచ్చు. కానీ వాటి విషయంలో ఆయన ఎవరినీ సంప్రదించి చేసిన దాఖలాలు లేవు. ఉదాహరణకు ప్రెస్ అకాడమి చైర్మన్ గా తిరుమలగిరి సురేంద్రను, సాంస్కృతిక మండలి అధ్యక్షునిగా రమణమూర్తిని, ఏ పీ ఐ ఐ డి సీ అధినేతగా శివసుబ్రమణ్యంను నియమిస్తూ జారీ చేసిన ఆదేశాలు ఈ కోవలోకే వస్తాయి. సమర్ధులయిన ముఖ్యమంత్రులుగా పేరు తెచ్చుకున్న చంద్రబాబు, రాజశేఖరరెడ్డి సయితం ప్రెస్ అకాడమి విషయంలో రోశయ్య మాదిరిగా  స్వతంత్ర నిర్ణయం తీసుకున్న దాఖలాలు లేవు. అలాగే, జర్నలిష్టు సంఘాలన్నీ ముక్తకంఠంతో వద్దన్నప్పటికీ విజయవాడ పోలీసు కమీషనరుగా పీఎస్సార్ ఆంజనేయులును బదిలీ చేసిన తీరుని కూడా ఈ సందర్భంలో గుర్తుచేసుకోవచ్చు. ఈ రకమయిన వ్యవహార శైలిని సమర్ధించడంగా కాకుండా – రోశయ్య స్వతంత్రంగా వ్యవహరించలేకపోతున్నారంటూ వెలువడుతున్న విమర్శలలోని డొల్లతనాన్ని ప్రశ్నించడంగా ఈ సందర్భాలను మననం చేసుకుంటే సబబుగా వుంటుంది.
అలాగే సంక్షేమ పధకాల కొనసాగిపు విషయమై రోశయ్యకు వేరే ఉద్దేశ్యాలు వున్నట్టుగా వార్తాకధనాలు వెలువడుతున్నాయి. ఇటు ముఖ్యమంత్రిగా, అటు ఆర్ధిక మంత్రిగా రెండు విభిన్న పాత్రల పోషణలో ఎదురవుతున్న వైరుధ్యాలే ఇందుకు కారణమవుతున్నాయి. రాజశేఖరరెడ్డి ముఖ్యమంత్రిగా వున్నప్పుడు కూడా రోశయ్యకు ఈ తలనొప్పులు పరిపాటే. సంక్షేమ పధకాల అమలు రాష్ట్ర ఖజానాకు అలవి కాని భారంగా పరిణమిస్తున్న సంగతి వైఎస్సార్ కు కూడా తెలియని విషయమేమీ కాదు. అందుకే నిరుటి ఎన్నికలకు ముందు కొత్త వాగ్దానాలు చేయకుండా జాగ్రత్త పడ్డారు. కొన్ని ప్రభుత్వాలు వరుసగా అనేక  దశాబ్దాలపాటు అమలు చేయడానికి సాహసించలేని పధకాలను ఒకదానివెంట మరొకటి ముమ్మరంగా ప్రారంభించడం తోనే  ఆయన మొదటి అయిదేళ్ళు గడిచిపోయాయి. వాటినన్నిటినీ సమగ్రంగా సమీక్షించగల వ్యవధానం లేకుండాపధకాలకు రూపకల్పన చేసి అమలు చేయడంలోనే సమయం చెల్లిపోయింది. ఇప్పుడా బాధ్యత కొత్త ముఖ్యమంత్రిగా రోశయ్యపై పడింది. రాష్ట్ర ఆర్ధిక పరిస్తితులను గురించి,  సంక్షేమ పధకాలు గురించి, వాటి వల్ల మీద పడే భారం గురించీ ఆకళింపు చేసుకున్న అనుభవం ఆయనకు వుంది. లోటుపాట్లను సవరించుకుని, మరింత సమర్ధవంతంగా, మరింతమంది పేదలకు ప్రయోజనం కలిగే విధంగా సంస్కరించుకోవాలన్న ప్రయత్నం ఏ విధంగా చూసినా సమర్ధనీయమే.రాజకీయ ప్రయోజనాలకోసం,  తనదయిన రీతిలో కొత్త పధకాలకు అంకురార్పణ చేసుకుంటూ, ప్రజలు మెచ్చిన పాత పధకాలను నిర్లక్ష్యం చేసినప్పుడే విమర్శలకు ఊతం ఇచ్చినట్టవుతుంది.
ఇంకా నాలుగేళ్ల పాలన మిగిలి వుంది. రాష్ట్రానికి ఏది మంచిదో ఆలోచించి  ఆచి తూచి ఆచరించడం వల్ల నష్టపోయేదేమీ వుండదు. బహుశా ఆయన కూడా ఈ దిశగానే ఆలోచిస్తూ వుండవచ్చు.
  
(15-05-2010)
భండారు శ్రీనివాసరావు

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.


12, మే 2010, బుధవారం

Will caste-conflict engulf state Cong? - Bhandaru Srinivas Rao (I.I.S.)


Will caste-conflict engulf state Cong?

Will war-of-nerves between two Congress strong-men of most politically volatile Guntur district turn into an ‘ugly’ caste-war?  This fear is engulfing slowly, but steadily the state Congress party, ever since senior Congress leader and party MP Rayapati Sambasiva Rao lambasted his bete noir and member of Rosaiah’s Cabinet Kanna Lakshminarayana.

Last week.Rao indeed stirs a hornet’s nest by leveling serious ‘corruption’ charges against his bete noir.  He even described him to ‘Madhu Koda” whom today nicknamed to ‘corrupt politicians’.  While Rao’s anguish is understandable as it come out of frustration for not getting due recognition to his contributions to the party, yet the timing clearly sounds , dangerous to the party.
Not that the Rao-Kanna clash is new in Congress party.  They remained arch rivals in their bid to claim one up-man ship in the district politics.  They clashed even while staking claim for Mayoral post of Guntur Municipal Corporation and ultimately settled for sharing power.  But, the frustration that crept into Rao as he is not being considered either for a Cabinet berth in Union Cabinet, or any other plus post offered to him, though he had got elected for the fifth time.  To his dismay, Kanna, who joined the party much later and enjoyed all the powers in state politics, is what perhaps annoyed Rao.  Apart from Kanna, yet another late comer to the party like Purandheswari too getting due recognition as she happens to be the daughter of founder-president of Telugu Desam Party, late N.T.Rama Rao, indeed apparently added to Rao’s frustration.
Ironically, Rao, a known business tycoon in south coastal Andhra from ages, had got an opportunity to serve a plum post of Chairman of 20-point Economic Programme, with cabinet rank,  during Rajiv Gandhi’s tenure as Prime Minister.  Except for the brief post, he never ever been considered either in the Cabinet or given important role to play in state politics. 
Political analysts feel that it was the ‘caste’ consideration which restrained the party high command to overlook Rao. They argue that since Kanna, belongs to most powerful and influential Kapu community, had been given more importance due to political compulsions.



  As far as Purandheswari, who belongs to Rao’s “Kamma” community, obviously got berth in union ministry, simply because she happened to be daughter of TDP founder president?
Thus far, the political observers of the firm opinion that the party successfully could strike a balance by ensuring the majority “Kapu” community not being swept away by the emergence of PRP of Chiranjeevi.  Though very few of the party members belonging to that community crossed over to PRP from Congress and Telugu Desam just before the last polls like Veda Vyas (Cong),Krishna, Kottapalli Subbarayudu (TDP), West Godavari, who was also Minister in Chandrababu cabinet and K.Kala Venkatarao(TDP), Srikakulam),but  other ruling party leaders like Kanna Lakshminarayana and Ambati  Rambabu remained in the party helped party win maximum number of seats in Guntur  district, which accounts for  18 MLAs and 3 MPs.
Not that the caste conflict confines only to the Congress party.  Similar skirmishes one do witness quite often in the main Opposition Telugu Desam party.  The Kamma-Kapu differences were skin deep and also reflect in body politics. 
In that backdrop, many a political observer chose to dismiss the Rao-Kanna clash is yet another similar  short fights  and feel it will no way have its bearing on the future voting pattern. However, if the party high command failed to take not of this serious clash and take appropriate ‘damage control’ measures, many fear PRP may derive maximum benefit of this ‘caste conflict.’
Whether it will blows over or engulf the party to cause considerable damage to its vote bank in coastal Andhra, only time will tell.   - BHANDARU SRINIVASRAO    (12-05-2010)

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.



11, మే 2010, మంగళవారం

గురువిందగింజలు – భండారు శ్రీనివాసరావు


గురువిందగింజలు  భండారు శ్రీనివాసరావు


మీడియా సంచలనాలకు నిలయంగా మారుతున్నదా?
అవుననే అంటున్నారు మన కొత్త గవర్నర్ నరసింహన్ గారు.


ఆయన మొన్నంటే మొన్న అంటే ఈ నెల పదో తేదీ సోమవారం నాడు హైదరాబాదులో – గుడ్ గవర్నెన్స్ ఫోరం ఏర్పాటు చేసిన కార్యక్రమంలో మాట్లాడుతూ మీడియాపై ఈ వ్యాఖ్య చేసినట్టు మరునాడు కొన్ని చానళ్ళు ప్రసారం చేసాయి. అదేమి చిత్రమో కాని మీడియాకు  సంబంధించి గవర్నర్ వంటి ప్రముఖ వ్యక్తి చేసిన ఈ వ్యాఖ్యానాన్ని గురించిన వార్త ఆ మరునాడు ఏ తెలుగు దిన పత్రికలోనూ రాలేదు.
నిజానికి నరసింహన్ గారు గవర్నర్ గా పదవీ బాధ్యతలు స్వీకరించినప్పటినుంచి అనేక పర్యాయాలు ఆయన చేసిన వ్యాఖ్యలు సంచలనం సృష్టించినప్పటికీ, ఎందుకో ఏమోకానీ తెలుగు మీడియా ఆయన పట్ల సంయమనంగానే వ్యహరిస్తూనే వస్తోందని చెప్పాలి. చిన్ననాటి స్నేహితుడిని సాగనంపడానికి గవర్నర్ అట్టహాసం లేకుండా నాంపల్లి రైల్వే స్టేషన్ కు వెళ్ళినప్పుడుకానీ,  తన సతీమణితో కలసి తరచుగా గుళ్ళూ గోపురాలు సందర్శిస్తున్నప్పుడు కానీ– సహజంగా  సంచలనాలకు పెద్దపీటవేసే తెలుగు మీడియా కొంత సంయమనం చూపిందనే అనుకోవాలి. మామూలుగా అయితే కట్ అండ్ పేస్ట్ తరహాలో అక్కడోముక్క ఇక్కడోముక్క అతికించి  గవర్నర్ అన్నదానికి, అననిది జోడించి తిమ్మిని బమ్మినిచేసి చూపించగల  ప్రతిభాపాటవాలు పుణికి పుచ్చుకున్న తెలుగు మీడియా చానళ్ళు  కారణాలు తెలియవు  కాని నరసింహన్ గారి విషయంలో చాలా ఉదార వైఖరి చూపుతూ వస్తున్నాయనడంలో సందేహం లేదు. మరి ఈ నేపధ్యంలో  గవర్నర్ గారు ఏదో ఒక సందర్భాన్ని ఎంచుకునిమీడియా సంచలనాలకు కేంద్రబిందువుగా మారుతోందన్న అర్ధం వచ్చే వ్యాఖ్యానం చేయాల్సిన అవసరం ఏమిటన్న అంశంపై ఆలోచన చేయాల్సివుంది.
సుపరిపాలనకు సంబంధించిన అంశంపై మాట్లాడుతున్నప్పుడు గవర్నర్ ఈ విషయాన్ని ప్రస్తా వించారంటే  మంచి పరిపాలన ప్రజలకు లభించాలంటే సంచలన ధోరణిని మీడియా  వొదులుకోవడం అవసరం అన్న భావన ఆయన మాటల్లో తొంగిచూస్తోన్దని అనుకోవాలి.   
పోతే,  కొన్ని తెలుగు  చానళ్ళు ప్రతి ఉదయం నిర్వహించే చర్చల్లో పాల్గొన్న కొందరు విశ్లేషకులు తమ యధాశక్తి  గవర్నర్ గారి వ్యాఖ్యలను  ఏకిపారేశారు. ఆయన తన పరిధినిమించి మాట్లాడుతున్నారని వ్యాఖ్యానించారు. సాధారణంగా ఇలాటి చర్చలను తిలకించేవారెవ్వరికీ  వీటిలో పాల్గొనే విశ్లేషకులలో చాలామంది తమ పరిధికి లోబడి మాట్లాడుతున్నారన్న అభిప్రాయం కలిగే అవకాశం వుండే వీలు లేదు. ఎందుకంటె వారి వారి భావజాలాలకు అనుగుణ్యమయిన  ముద్రాంకితాలు ఆ విశ్లేషకుల  మొహాల్లోనే స్పష్టంగా కానవస్తుంటాయి. కాబట్టి ఈ చర్చల ప్రాతిపదికగా ప్రజాభిప్రాయాన్ని మదింపు వేయడం శాస్త్రీయం అనిపించుకోదు.
మీడియా గురించి  వ్యాఖ్యానించినంత మాత్రాన గవర్నర్ తన హద్దులను దాటారని ఆరోపించడం కూడా సబబు అనిపించదు. రాజభవన్ కు పరిమితమయితే రబ్బర్ స్టాంప్  గవర్నర్ అని ముద్రవేయడం, అధికారులతో నేరుగా సమీక్షలు జరిపితే పరిధిని మించి వ్యవహరిస్తున్నారని వ్యాఖ్యానించడం సద్విమర్శ కాజాలదు. ముఖ్యమంత్రి రోశయ్య గారికి కూడా విశ్లేషకులు ఇలాటి కితాబునే ఇచ్చిన సంగతి ఈ సందర్భంలో గమనార్హం. మంత్రులపై పట్టులేని అసమర్ధ ముఖ్యమంత్రి అని వ్యాఖ్యానించిన వారు  డిల్లీ వైపు చూడకుండా ఏ నిర్ణయం తీసుకోలేని ముఖ్యమంత్రి అని ఎద్దేవా చేసిన వారు  ఎవరినీ సంప్రదించకుండా, ఎవరి సలహాలు తీసుకోకుండా ఆయన చేసిన కొన్ని రాజకీయ నియామకాల విషయం మరచిపోతున్నారు. ఎవరెన్ని చెప్పినా, ఎన్ని వొత్తిడులు వచ్చినా ఏమాత్రం ఖాతరు చేయకుండా సీనియర్  పోలీసు అధికారులను బదిలీ చేసిన వైనాన్ని జీర్ణించుకోలేకపోతున్నారు.

 విజయవాడ పోలీసు కమీషనర్ గా ఆంజనేయులు గారిని ఎంపిక చేసిన సందర్భం ఇందుకు చక్కని ఉదాహరణ.
పత్రికను కానీ లేదా ఒక చానల్ ను కానీ నిర్వహించడానికి ఎవరి పద్దతులు వాళ్లకి వున్నట్టే ప్రభుత్వం నడపడంలో కూడా ఒక్కొక్క ముఖ్యమంత్రికి ఒక్కో శైలి వుండడంలో తప్పుపట్టాల్సినదేమీ వుండదు. రాజశేఖరరెడ్డి గారి స్పీడ్ తో   నన్ను పోల్చకండని పదే పదే రోశయ్యగారు చెబుతున్నదానిని ఈ కోణం నుంచే అర్ధం చేసుకోవాలి. మామూలు అధికారులకే మారిన ఉద్యోగంలో కుదురుకోవడానికి కొన్ని మాసాలు పడుతుంది. అలాటిది ఒక ముఖ్యమంత్రి వంటి కీలక పదవిలో నిలదొక్కుకోవడానికి, కుదురుకుని తనదయిన శైలిలో  పరిపాలన  సాగించడానికి కొంత వ్యవధానం ఇచ్చి తీరాలి. ప్రతిచిన్న విషయాన్ని అద్దంలో చూపెట్టి రేటింగులు పెంచుకోవాల్సిన తహతహ చానళ్ళు ప్రదర్శిస్తే వాటి అవసరాన్ని  అర్ధం చేసుకోవచ్చు. అయితే దేనికయినా ఒక హద్దు వుందని గుర్తుంచుకుని వ్యవహరించినప్పుడే చేసే విమర్శలకు ఒక విలువ వుంటుంది.
మీడియా సంచలనాలను గురించి నిన్న గవర్నరుగారు చెప్పినా, మొన్న మరో సందర్భంలో ముఖ్యమంత్రిగారు చెప్పినా  ఎలా చెప్పారన్న కోణంలోనుంచి కాకుండా  ఎందుకుచెప్పారన్న సానుకూల వైఖరితో  ఆత్మ విమర్శ చేసుకోగలిగిననాడే  మీడియా మరొకరికి సుద్దులు చెప్పగలుగుతుంది. అప్పటివరకు గురివింద గింజ సామెతను గుర్తుపెట్టుకోవాల్సిన పరిస్తితి వుంటుంది.  (11-05-2010)
-భండారు శ్రీనివాస రావు 

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.                      


                                                             


3, మే 2010, సోమవారం

By-polls – parties pushed into piquant situation! - Bhandaru Srinivas Rao (I.I.S.)

By-polls – parties pushed into piquant situation! - Bhandaru Srinivas Rao (I.I.S.)


Will major political parties like the ruling Congress and its arch rival Telugu Desam dare field candidates in the forthcoming by-elections to 12 assembly constituencies for which elections necessitated due to the resignation of 10 Telangana legislators and one each of PRP and BJP protesting against the delay in bifurcation of separate statehood for Telangana?



Though the Election Commission is yet to issue notification, the debate is on for and against to field candidates in both these major political parties. Contrary to this, the TRS- whose legislators, resigned en masse soon after the Centre announced its decision to constitute Justice Srikrishna Committee to elicit views of all stake holders, it is yet to decide whether to contest by polls at all or not. A section within TRS is of the firm view by boycotting the polls by not fielding its nominees in the by polls only help strengthen the cause, rather contest to win or lose. Such a bold initiative indeed will throw up an interesting debate that ever witness in Indian political arena. And such a conscious decision is within the purview of Indian democratic process as every Indian enshrined with right to vote or not be taken according to his conscience. No where the Constitution is rude to say that every Indian should (read must) take part in any election.

Well, the democratic process can not be stopped there, if the TRS so desires to boycott polls. If any other political party willing to contest, they can do so! Yet, by not contesting polls, the TRS will certainly send right signals about its commitment towards the cause for which the party was formed.

But, within that party, some feel that none of the Opposition should field their nominees against those who resigned earlier and enter by polls fray. Well, it may sound good, but how far the two major stakeholders in state politics – nationalist Congress and regional party like Telugu Desam – let such golden opportunity go waste. In both the past two by-elections since 2004 clearly indicate the Congress and TDP as major benefactors at the expense of TRS.

But, what will happen, if the Congress and TDP, for some reason decide not to field their official nominees? Still none can stop those aspiring to enter the fray as independents even in case those who resigned re-enter the fray.

To me it appears that no party which believes in democracy dare lose the opportunity they get in the form of elections. It will be foolish to think that the Congress and TDP will not field their official nominees. Now, one has to wait and see how shrewd TRS founder president K Chandrasekhara Rao will act. Though, he and his party supporters held out veil threats to their opponents of dire consequences if they enter the electoral fray, yet they cannot prevent them to do so.

It appears that it is TRS which will be risking more than its rivals contesting polls. Simply because, TRS is being put to test time and again to prove their claim that Telangana sentiment exists and strong. But, past experiences clearly show that it failed to prove beyond a point as it could not ensure all its nominees who contested win hands down. Many may argue that an election should not be used as a yard stick to pass on judgment on strong sentiment which prevails in several parts of the region. But, TRS baiters ponder, if the sentiment is so strong, then why the party failed to convert them into votes in elections. Neither TRS chief nor its ideologues able to give a convincing answer to this pertinent question.

In that backdrop, it would be wise for the TRS not to field its nominees in the by polls and instead concentrate on spearheading the movement. Of course, the danger of that party being branded as ‘radical’ outfit cannot be ruled out. Already, the Congress MP, Lagadapati Rajagopal, had already petitioned with the Election Commission demanding why not derecognize the party, which whipping up regional passions, especially threatening of a ‘civil war.’ (03-05-2010)

NOTE: All the images in this blog are copy righted to their respective owners.