వాసరావు
రేడియో రోజులు - 2 -భండారు శ్రీనివాసరావు
ఉద్యోగం చేసేవాడికి డ్రెస్ కోడ్ వుండాలనేది మా రెండో అన్నయ్య రామచంద్రరావు గారి నిశ్చితాభిప్రాయం. అంటే యూనిఫారం అని కాదు. హుందాగా వుండే దుస్తులు వేసుకుంటే అవతలవారికి మనపట్ల సరయిన అభిప్రాయం కలుగుతుందని ఆయన ఉద్దేశ్యం. అయితే, ‘రేపటి మనిషి’ గా నాకు నేను కితాబు ఇచ్చుకునే నాకు మాత్రం వేసుకునే దుస్తులమీద అంత పట్టింపులు ఏమీ లేవు. ఆంద్ర జ్యోతిలో పనిచేసేటప్పుడు న్యూస్ పేపర్ నమూనాలో ప్రింట్స్ వున్న చొక్కాలు వేసుకుని తిరిగేవాడిని. రేడియోలో చేరిన తరవాత మా అన్నయ్య పట్టుబట్టి నా వేష ధారణలో కొంత మార్పు తీసుకురాగలిగారు. ఒకరోజు ఏదోపనిమీద రేడియో స్టేషనుకు వచ్చిన అయన మా న్యూస్ ఎడిటర్ పన్యాల రంగనాధరావు గారిని చూసి ఆశ్చర్యపోయారు. ఎందుకంటె ఆయన - రంగురంగుల బొమ్మల బుష్కోటు(బుష్ ష ర్ట్)వేసుకుని ఆఫీసులో కనిపించారు. చూడడానికి చిన్న ఆకారమయినా - రంగనాధరావు గారిది నిజమయిన రేడియో స్వరం. ఆయన వార్తలని ఈ నాటికీ గుర్తుచేసుకునేవారు వున్నారు.
“ఆకాశవాణి – తెలుగులో వార్తలు చదువుతున్నది – పన్యాల రంగనాధరావు –డిల్లీ నుంచి ప్రసారమవుతున్న ఈ వార్తలను హైదరాబాద్, విజయవాడ, మద్రాసు రేడియో కేంద్రాలు రిలే చేస్తున్నాయి.” అంటూ ఆ వార్తలు మొదలయ్యే తీరు నాకు ఇప్పటికీ బాగా గుర్తు. అలాగే, జగ్గయ్యగారు వార్తలు చదివితే ఆయన కంఠం కంచులామోగేదని వినడమే కానీ ఎన్నడు ఆ వార్తలు వినలేదు. వార్తలు వినే వయసు వచ్చేసరికే బహుశా ఆయన సినిమా రంగానికి వెళ్ళిపోయివుంటారు.
హైదరాబాద్ లో రేడియోలో చేరిన కొత్తల్లో ఒక రోజు ఉదయం ఆఫీసుకు వెళ్లేసరికి రంగనాధరావు గారు ఏదో పనిచేసుకుంటూ కనిపించారు. ఏం పని మీద వచ్చావన్నట్టు నా వైపు చూసారు. నా మొహంలో రంగులు మారడం చూసి – “ఇక్కడ మీకు పనేమిటి? మీరు రిపోర్టర్. బయట తిరిగితే కదా నాలుగు వార్తలు తెలిసేది? రోజూ సెక్రెటేరియట్ కు వెళ్ళండి. మంత్రులు చెప్పేది వినండి. నాలుగు ముక్కలు ముక్కున పెట్టుకు వచ్చి- తెచ్చి నా మొహాన కొట్టండి. అంతే! సింపుల్” అని తేల్చేసారు. అలా అంటూనే, “ఇంతకీ ఆఫీసుకు ఎలా వచ్చారు?” అని మరో అర్ధం కాని ప్రశ్న సంధించారు. “ఆటోలో వచ్చుంటారు. అవునా! అలా అయితే మీ జీతం డబ్బులన్నీ ఈ రిపోర్టర్ తిరుగుళ్ల కోసం ఆటోలకే తగలెయ్యాల్సి వుంటుంది. వార్తల సంగతి తరవాత. ముందు నేనో ఉత్తరం ఇస్తాను. దాన్ని తీసుకువెళ్ళి సమాచార శాఖలో ఇవ్వండి. అక్కడ అక్రిడేషన్ కార్డు తీసుకుని ఆర్టీసీ ఆఫీసుకు వెళ్ళండి. వాళ్ళు ఇచ్చే బస్ పాసు తీసుకున్న తరవాతే –మిగిలిన ఏ పనులయినా! – తెలిసిందా” అన్నారు. తెలియకపోవడానికి ఏముంది. కానీ ఇలాటి పై అధికారులు కూడా వుంటారా అన్నదే అంతవరకూ తెలియని విషయం.
ఆంద్ర జ్యోతిలో పనిచేసేటప్పుడు నార్ల గారితో నాకు ఇలాటి అనుభవం ఇంకో రూపంలో ఎదురయింది. ఆయనకు చండశాసనుడనే పేరు. పెద్దవాళ్ళకే ఆయన గారితో మాట్లాడాలంటే కాళ్ళల్లో వొణుకు. జ్యోతిలో చేరిన నాలుగు నెలలకే నాకు రెండు రోజులు సెలవు కావాల్సివచ్చింది. ధైర్యం కూడదీసుకుని వెళ్లాను. ఏకళన వున్నారో ఒక్క ప్రశ్న కూడా అడగకుండానే సంతకం పెట్టి ఆ రోజు సంపాదకీయం రాసే పనిలో మునిగిపోయారు. బంగ్లాదేశ్ విమోచన యుద్ధం ఒక కొలిక్కి వస్తున్నరోజులవి. నిజానికి ఎవరికీ సెలవు ఇచ్చే పరిస్తితి లేదు. అందరం రాత్రీ పగలూ అనకుండా పనిచేస్తుండేవాళ్ళం. నేను చేసే సబ్ ఎడిటర్ పనికి తోడు, యుద్ధ రంగంలో భారత సైన్యం కదలికలను సూచించే మ్యాపులను తయారుచేసే పని కూడా చూస్తుండేవాడిని.
సరే. సెలవునుంచి వచ్చిన తరవాత వెళ్లి నార్లగారిని కలిసాను. ప్రేమించిన అమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకుని వచ్చిన సంగతి చెప్పాను. అప్పుడు ఆయన అన్న మాటలు ఇప్పటికీ జ్ఞాపకం వున్నాయి. “ఆదర్శాలు అంటూ ఏదేదో రాస్తూ వుంటాము. కానీ కుర్రాడివి నువ్వు చేసి చూపెట్టావు. పో! మళ్ళీ సెలవు ఇస్తాను పో! భార్యతో హాయిగా ఊళ్ళు తిరిగి నీ ఇష్టం వచ్చినప్పుడు తిరిగిరా! పో!” అన్నారు ఆయన స్టయిల్లోనే కరుగ్గా.
“నిండుమనంబు నవ్య నవనీత సమానము పల్కుదారుణాఖండలశస్త్రతుల్యము” అని వూరికే అన్నారా! (06-09-2010)
6 కామెంట్‌లు:
పన్యాల రంగనాధరావు గారి తెలుగు వార్తలు తీపిగుర్తులు.
మొన్నీమధ్య ఆయన్ని గురించి అనుకుంటున్నాను పేరు గుర్తు లేదు. ఇంతలోకే మీ బ్లాగ్ పోస్ట్. అల్లాగే ఇంగ్లిషు వార్తలు చదివే ఆయాన పేరు గుర్తు రావటల్లేదు. పేరు చెప్పండి వీలయితే. వార్తలు చెప్పే వారి ఆ తీరు ఆ ధీమా. థాంక్స్ ఫర్ ది పోస్ట్.
రావుగారూ,
పన్యాల రంగనాథరావు గారు తెలుగులో వార్తలు ఎంత బాగా చదివేవారో, అలాగే ఆంగ్లంలో శ్రీ మెల్విల్ డి మెలో అంత బాగా చదివేవారు. మికు తెలియదని కాదు, ఊరికే అడిగారు కదా అని జ్ఞాపకం చేస్తున్నాను.
లక్కరాజు శివరామకృష్ణారావు గారికి, harepahala గారికి
ఇద్దరికీ ధన్యవాదాలు. బ్లాగు ఓపెన్ చేసేలోగానే ప్రశ్న – జవాబు రెండూ కనబడ్డాయి.
Melville de Mellow was greatest news reader of All India Radio. గాంధీజీ అంతిమ యాత్రకి ఆయన స్వరంతో ఆకాశవాణి రిలే చేసిన ప్రత్యక్ష ప్రసారం నభూతో నభవిష్యతి. ఇలాటి వాళ్ళని గురించి ఎంతచెప్పుకున్నా సరిపోదు. నేను రాద్దామని మొదలు పెట్టిన ఈ రేడియో సిరీస్ లో వీరందరికీ ఏమేరకు న్యాయం చేయగలుగుతానన్నదే నా అనుమానం. ఈ విషయంలో – విషయ పరిజ్ఞానం వున్న మీవంటి వారందరూ నా రాతలను సరిదిద్ది సహకరించాలని విజ్ఞప్తి. తప్పులు వుంటే మన్నించడమే కాదు దయచేసి సరిదిద్దండి. – భండారు శ్రీనివాసరావు
మీరింత చక్కగా బ్లాగు రాస్తుండడం నాకు చాలా ఆనందాన్నిచ్చింది. మీరు ఒక పుస్తకం రాసుంటే, అది నేను చదివే అవకాశం ఎప్పటికొచ్చేదో. రేడియో, దూరదర్శన్ లో పని చేసే స్టాఫ్ అంటే నాకు ఒక రకమైన గౌరవ భావం ఉంది. వాణిజ్యపరంగా అవి ఈ రోజుల్లో వెనుకబడి వుండొచ్చు. కానీ, 'సమయం ఏడుగంటల పదినిముషాలు - ' అంటూ స్పష్టంగా పలికే ఆ గొంతులంటే, చాలా అభిమానం కలుగుతుంది. ఇప్పుడు జాకీలు, ఏంకర్లూ, వాళ్ళ నోటెమ్మట బడబడలాడుతూ ఒలికే సంకర భాషా కబుర్లు వింటున్నప్పుడు శాంతి స్వరూపం ఎంత బావుండేదో అని అనుకుంటుంటాను.
చదూకునే రోజుల్లో అందమైన నిశ్శబ్దంలో స్పాట్లైట్ (Spot Light) వినడం ఒక గొప్ప గా భావించెవాళ్ళం. మీ బ్లాగు చౌవుతుంటే, ఆ గర్వం మళ్ళీ ఇంకోసారి కలుగుతుంది. థాంక్స్.
సుజాత గారికి - స్వచ్చమయిన మీ హృదయ స్పందనకు మనఃపూర్వక ధన్యవాదాలు. ఆనాటి ,రేడియో, దూరదర్శన్ కార్యక్రమాలతో అనుబంధం వున్నవారందరూ మీ వ్యాఖ్యతో ఏకీభవిస్తారు. – భండారు శ్రీనివాసరావు
ఫణి బాబు గారూ మీరు మరీను. ఏమిటో మరీ మా ఆవిడ తన పేరు రోజూ నాకు గుర్తు చేస్తూ ఉంటుంది!. వారి వార్తల కోసం ఎదురు చూడటం, వారి కంఠం లో పలుకుల మకవికలు వింటం అదొక అనుభూతి. చెప్పలేము. భండారు, ఫణిబాబు గార్లకు థాంక్స్.
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి