అయాం ఎ బిగ్ జీరో (41) - భండారు శ్రీనివాసరావు

 

 

 సాపేక్షమే, కష్టమైనా, సుఖమైనా!

దివి తుపాను సంగతి చాలామందికి తెలిసిన సంగతే. నేనైతే అప్పటికే యాక్టివ్ రిపోర్టింగ్ లోనే వున్నాను.

ఈ తుపాను అదికాదు. దివి సీమ తుపానుకు చాలా ఏళ్ళ ముందు నేను స్కూల్లో చదువుకునే రోజుల్లో ఒక తుపాను వచ్చింది. అప్పటికి వార్తా ప్రచార సాధన సంపత్తి లేకపోవడం వల్ల ఆ తుపాను సంగతి చాలామందికి తెలియలేదు. పైగా ఇప్పటిలా బాలసారలు చేసి తుపానులకు నామకరణాలు చేసే పద్దతులు లేవు ఆ రోజుల్లో.

ఓసారి వేసవి సెలవులకు మా వూరు వెళ్ళాము. మామూలుగా సెలవులు ఇవ్వగానే ఖమ్మం నుంచి, రెబ్బారం నుంచి పక్కనే ఉన్న పెనుగంచిపోలు నుంచి మా అక్కయ్యల పిల్లలు అందరూ కంభంపాడు చేరడం ఆనవాయితీ. ఆసారి మరో ప్రత్యేకత ఏమిటంటే మా ఇంటి చిన్న అల్లుళ్ళు ఇద్దరూ కుటుంబాలతో వచ్చారు. ఇల్లంతా పిల్లల ఆటపాటలతో, పెద్దవాళ్ళ చతుర్ముఖ పారాయణాలతో, అమ్మలక్కల పచ్చీసు ఆటలతో హడావిడిగా వుంటే వంటింట్లో మా అమ్మ కట్టెల పొయ్యి ముందు కూర్చుని ఇంతమందికీ వండి వారుస్తుండేది.

ఒకరోజు ఉన్నట్టుండి మబ్బులు కమ్మి వర్షం మొదలైంది. వేసవి వాన కావడం కారణంగా అందరం సంతోషపడ్డాము. సాయంత్రం అయినా తగ్గలేదు. కరెంటు పోయింది. ఎప్పుడు వస్తుందో తెలవదు. మా అక్కయ్యలు ఇంట్లో ఓ మూలన పడేసిన లాంతర్లు, బుడ్లు బయటకు తీసి శుభ్రం చేసి దీపాలు వెలిగించారు. ఆ వెలుగులోనే అన్నాలు. ఆరాత్రి గడిచింది. కానీ వాన తెరిపివ్వలేదు. వంటింట్లో నుంచి యధాప్రకారం కాఫీలు, టిఫిన్లు. సాయంత్రమయింది. పొద్దుగూకింది. అయినా వర్షం ఆగలేదు. ఆడవాళ్ళు గుసగుసలాడుకుంటున్నారు. విచారిస్తే తెలిసింది ఏమిటంటే వంటింట్లో పొయ్యి పైకి వున్నాయి. పొయ్యిలో పెట్టడానికే కట్టెలు తడిసిపోయాయి. ఎల్లా! ఆ పూటకి కొంత కిరసనాయిలు వాడి పొయ్యి వెలిగించారు. ఆ పూట ఎలాగో గడిచింది. మర్నాడు కూడా ముసురు తగ్గలేదు. పెరట్లో కూరగాయలు అయిపోయాయి. మూడు పాడి బర్రెల్లో ఒకటి ఇవ్వలేదు, మేత సరిగాలేక కావచ్చు.

తుపాను కష్టాలు మెల్లిమెల్లిగా అర్ధం అవుతున్నాయి. ఇంట్లో సరుకులు నిండుకుంటున్నాయి. పంచదార పరవాలేదు కానీ కాఫీ పొడుముకు కటకట. అల్లుళ్ళు ఇద్దరికీ సరిపోతే చాలు మిగిలినవాళ్ళు వాళ్ళే సర్దుకుంటారు అని తీర్మానించారు.

అలా పగలూ రాత్రీ తెలవకుండా వర్షం ధారాపాతంగా కురుస్తూనే వుంది. ఐదో రోజున కాస్త తెరిపి ఇచ్చింది.

వాన వెలిసిన తర్వాత దాని బీభత్సం కొద్దికొద్దిగా తెలుస్తూ వచ్చింది. మధిర రైల్వే వంతెన వరదల్లో కొట్టుకు పోయింది. హైదరాబాదు బెజవాడ మధ్య రైళ్ళ రాకపోకలు నిలిచి పోయాయి. బెజవాడ దగ్గరలో ఒక పాసింజరు రైలు పట్టాలమీద నిలిచిపోయింది. వాళ్లకు ఆహార పానీయాలు లేవు. రైలు ఎప్పుడు కదులుతుందో తెలవదు. వాళ్ళంతా బిక్క చచ్చి రైల్లోనే వుండిపోయారు. పక్క వూరి గ్రామస్తులు ఆ కష్ట కాలంలో వాళ్ళని ఆదుకున్నారు. తుపాను హడావిడి తగ్గిన తర్వాత కేంద్ర రైల్వే శాఖవారు ఒక స్టేషనుకు ఆ ఊరి పేరు పెట్టారు.

మా ఒక్క కుటుంబమే కాదు, మా ఒక్క ఊరే కాదు, అనేక గ్రామాల వాళ్ళు మేము పడ్డ కష్టాలే పడ్డారు. ఏం చేస్తాం మన ఖర్మ అనుకున్నారు.

తిట్టడానికి గవర్నమెంటు ఒకటుందని అప్పుడు తెలవదు.

దశాబ్దాల తర్వాత ఆంధ్రప్రభలో ఒక వ్యాసం రాస్తూ. ఈ తుపాను గురించి ఉదహరించాను.  బహుశా దీన్ని నెట్ ఎడిషన్ లో చదివారేమో తెలియదు, అమెరికాలో వుంటున్న బోడేపూడి సత్యంబాబు గారు  గారు నాకొక మెసేజ్ పెట్టారు. దాని సారాంశం ఇది.

‘నమస్కారం శ్రీనివాసరావు గారు,

‘మీరు ఉదహరించిన తుఫాన్ 1960 ల్లో వచ్చింది. శలవులకు  హైద్రాబాద్ నుండి మా ఊరు దెందుకూరుకు వచ్చాము మేము. మీ ఇంట్లో ఎలా అయితే ఇబ్బందులు పడ్డారో, మా ఇంట్లోను అలాగే పడ్డాము. మేమే కాదు, మా ఊరిలోని వారందరి పరిస్థితి అలాంటిదే. అప్పుడు వరదలకు  మధిర వంతెన కొట్టుకుపోయింది. తొండల గోపవరం ఎగువన ఉన్న ఎఱ్ఱుపాలెం ఏరు వంతెనది కూడా అదే పరిస్థితి. అలా వర్షం పడుతూనే ఉంది. అలా ఒక రోజు గడిచిన తరువాత తొండల గోపవరంలో ఆగిపోయిన మద్రాస్ ఎక్సుప్రెస్ నుండి, కొద్దిమంది మా ఊరు వచ్చి తమ పరిస్థితిని వివరించారు.  ఆగిపోయిన రైల్లో చాలా మంది చిన్న పిల్లలు, వయోవృద్ధులు పడుతున్న ఇబ్బందులను గూర్చి వివరించారు. మా స్నేహ బృందమంతా కలసి చిన్న పిల్లలకు పాలు, మజ్జిగ, తీసుకు వెళ్ళాము. సహాయమందినవారు సంతోషించారు. కాని, ఆకలి బాధను తట్టుకోవడం కష్టమైన పరిస్థితి.  ఏదైనా సాయం చేద్దాము అంటే రైలు మా ఊరికి చాలా దూరంలో పట్టాలపై నిలిచివుంది. మేము రైల్లో వున్న అధికారులకు, సిబ్బందికి ఒక సూచన చేశాము. రైలును కొద్ది దూరం నడిపి, మా ఊరికి దగ్గరగా తీసుకువస్తే ప్రయాణీకులకు అవసరమైన భోజనాన్ని వండించి పెట్టగలమని చెప్పాము. ముందు వాళ్ళు మా మాటను నమ్మలేదు. అప్పుడు కొంతమంది అధికారులు మాతోపాటుగా మాఊరు వచ్చారు. ఊరి ప్రెసిడెంట్ గారితో మాట్లాడాలని అన్నారు. అప్పుడు మా నాన్న గారు బోడేపూడి రాఘవయ్య గారే ఆ గ్రామానికి అధ్యక్షులు. (ఆ రోజుల్లో గ్రామ పంచాయతి ప్రెసిడెంట్ అనేవారు, సర్పంచ్ అనే పదం వాడుకలోకి రాలేదు)  విషయాన్ని వివరించి, సహాయాన్ని కోరితే, మేము చెప్పిన మాటనే వారు కూడా చెప్పారు. కొన్ని గంటల తరువాత, రైలు మా ఊరు సమీపానికి వచ్చింది. గ్రామస్తులందరూ కలిసి,  అట్టి విపత్కర పరిస్థితిలో, అనుకోని అతిధులను ఆదరించారు. అట్టి సమయంలో కూడా, ఆచారాలను నియమబద్ధంగా పాటించేప్రయాణీకులను బ్రాహ్మణుల ఇళ్లకు అతిథులుగా పంపారు. వర్షం వెలిసిన తరువాత ప్రయాణీకులు అందరూ, మధిర నడుచుకుంటూ వెళ్ళి తమ ప్రయాణాన్ని కొనసాగించారు. కొస మెరుపు ఏమంటే అప్పటి ప్రధాని ఇందిరా గాంధీ గారు రేడియోలో మా ఊరి పేరును ప్రస్తావించి, మా గ్రామ వాసులకు కృతజ్ఞతలు చెప్పారు. ఆ తరువాత కొన్ని రోజులకు కేంద్ర రైల్వే మంత్రి రామ్ సుభాగ్ సింగ్ గారు, సహాయ మంత్రులు వచ్చి, మీకు ఏ సహాయం కావాలన్నా చేస్తామంటే, మా నాన్న గారు మా ఊరికి రైల్వే స్టేషన్ కావాలన్నారు. (అంతకు పూర్వం మాఊరుకు స్టేషన్ ఉండేది. తెలంగాణ సాయుధ పోరాట సమయంలో అప్పటి ప్రభుత్వం ఆ స్టేషన్ ను నిషేధించింది. మా ఊరికి బదులుగా తొండల గోపవరానికి శాశ్వత స్టేషన్ ను నిర్మించారు. కేంద్ర మంత్రి  అప్పటికప్పుడు మా వూరికి స్టేషన్  మంజూరు చేశారు. కొన్ని సంవత్సరాలు బాగానే నడిచింది. తరువాత, నిర్వహణా బాధ్యతలను సక్రమంగా నిర్వర్తించేవారు కరువయ్యారు. ఇప్పుడు స్టేషన్ సదుపాయం లేదు కాని, ఆర్టీసి బస్ సర్వీస్ లు వచ్చాయి. అంచేత,  ప్రయాణ సౌకర్యాలకు ఏమీ ఇబ్బంది లేదు.

పాత విషయాలు స్పురణకు తెచ్చినందుకు కృతజ్ఞతలు’

సత్యంబాబు బోడేపూడి (అమెరికా)

 

తోక టపా: పూచిన ప్రతి పువ్వూ దేవుడి పాదాలను చేరలేదు. కొన్నిటికే ఆ అదృష్టం. అలాగే రాసిన ప్రతిదీ అందరికీ చేరకపోయినా, చేరాల్సిన కొందరికి కొన్ని చేరతాయి అనడానికి ఇదే రుజువు.

తుపాను వెలిసిన తర్వాత ఊళ్ళో చందాలు పోగుచేసాము. ఆ మొత్తాన్ని ఎవరికి పంపాలో తెలియలేదు. అంధ్రపత్రిక దినపత్రిక వారు తుపాను సహాయ నిధిని సేకరించడం మొదలుపెట్టారు. మేము మా దగ్గర వున్న డబ్బుని అ పత్రికకి మని ఆర్డర్ చేశాము. కొన్నాళ్ళ తర్వాత దాతల జాబితాలో కంభంపాడు పౌరులు అనే పేరుతో మా విరాళాన్ని ప్రచురించారు. మా ఊరికి వచ్చే పత్రికలు రెండే రెండు, ఒకటి గూడా సత్యనారాయణ సిద్ధాంతి గారు చందా కట్టి తెప్పించే అంధ్రపత్రిక. రెండోది కమ్యూనిస్ట్ పార్టీ తరపున వూరి ప్రెసిడెంటుగా ఎన్నికయిన బోడేపూడి నరసింహా రావు గారు పోస్టులో తెప్పించే విశాలాంధ్ర.

ఆంధ్రపత్రికలో  మా ఊరు పేరు వచ్చిన రోజున  సిద్ధాంతి గారి ఇంటి దగ్గర ఒకటే కోలాహలం.

(ఇంకా వుంది)