పొద్దున్న పదిగంటలకు మొద్దుబారిన నా
మెదడు క్రమంగా అదుపులోకి వస్తోంది. వచ్చిన తర్వాత, విన్న సంగతులు నెమరు వేసుకుంటూ
వుంటే నా మనసంతా, అనకూడదు కానీ అసూయతో నిండిపోయింది.
డెబ్బయ్ ఏడేళ్ల వయస్సులో ఈ అసూయ ఏమిటి.
అది కూడా అనాయాసంగా చనిపోయిన నా మేనకోడలు భర్త,
నా చిన్న నాటి స్కూలు సహాధ్యాయి జూపూడి
ప్రసాద్ గురించి అంటే నా మనసే సమాధానం పడడం లేదు. మనుషులు ఇలాగా కూడా అనాయాసంగా
పోతారా, ఇలాంటి అదృష్టం నా నొసట రాసి ఉందా లేదా అన్న ఆలోచనే ఆ అసూయకు కారణం.
నాకంటే రెండేళ్లు చిన్నవాడయిన నా
మేనల్లుడు దుర్గా ప్రసాద్ ఈ మధ్యనే చనిపోయాడు,
ఇలాగే అనాయాసంగా దాటిపోయాడు. అనకూడదు కానీ అప్పుడు కూడా వాడి సునాయాస మరణం
చూసి అసూయ పడ్డ మాట నిజం. అప్పుడు పైకి చెప్పలేదు. ఈ రెండో మరణ వార్త తెలిసిన
తర్వాత ఇక చెప్పక తప్పడం లేదు.
ఖమ్మంలో వుండే ప్రసాద్ ఈ ఉదయం లేచి చాయ్
తాగి కాసేపు అలా పక్క మీదనే కళ్ళు మూసుకుని పడుకున్నాడు. అటూ ఇటూ ఇంట్లో తిరిగే
వాళ్ళ అబ్బాయి షమీకి అనుమానం వచ్చింది. ఏమిటి ఇంతసేపు పడుకున్నాడు, ఇలా ఆలస్యంగా లేచే అలవాటు ఆయనకి లేదే అనుకుంటూ తట్టి లేప
బోయాడు.
అప్పుడు తెలిసింది అది నిద్ర కాదు, దీర్ఘ నిద్ర అని.
విషయం తెలిసి విదేశాల్లో ఉన్న పిల్లలు రేపు
రాత్రికి వస్తున్నారు. ఎల్లుండి అంత్యక్రియలు.
నాలుగేళ్ల క్రితం మా ఆవిడ పోయినప్పుడు
ఎక్కడో రాసుకున్న గుర్తు.
మన దేశంలో మెజారిటీ వృద్దులకు జీవన
యానం చివర్లో ఐసు పెట్టెలో మూడు నిద్రలు తప్పేట్టు లేవు.
కఠినం అనిపించినా వాస్తవమే కదా!
17-02-2023
వృద్ధులైన ఆత్మీయులు ఎక్కువ బాధ లేకుండా మరణించినపుడు ఆనందించాలి. అసూయ చెందడం సరికాదు
రిప్లయితొలగించండి