కొద్ది నిమిషాల క్రితం ఫోను మోగింది.
‘నేనండీ సమతను’
ముందు పోల్చుకోలేక పోయాను. తటాలున గుర్తుకు వచ్చింది. సమత.
ముప్పయ్ అయిదు సంవత్సరాల క్రితం మేము మాస్కోలో వున్నప్పుడు సమత అక్కడ మెడిసిన్ చేస్తుండేది. మాస్కో వెళ్ళిన కొత్త రోజులు. మా ఆవిడకి గుండె వాల్వ్ లో జన్యు లోపం కారణంగా ప్రతి నెలా పెనిడ్యూర్ ఇంజెక్షన్ విధిగా తీసుకోవాల్సి వుంది. రష్యాలో వైద్యం ఉచితమే అయినా భాష సమస్య. ఈ సమస్యకు పరిష్కారం సమత రూపంలో వచ్చింది. ఆ విధంగా సమత, ఆమె ద్వారా పరిచయం అయిన అనేకమంది తెలుగు స్టూడెంట్స్ మా ఇంటి మనుషులుగా మారారు. శని ఆదివారాల్లో సందడే సందడి. భోజనాలు చేసి హాస్టళ్లకు వెళ్ళేవాళ్ళు.
‘హైదరాబాదు నుంచి రోజూ సిద్దిపేటకు షటిల్. ఉద్యోగం అక్కడ. నివాసం ఇక్కడ.నేను పనిచేసే చూట సిగ్నల్స్ సరిగా వుండవు. అందుకే ఇప్పుడు చేస్తున్నాను, మళ్ళీ రాత్రి ఏడు గంటలకి కానీ తిరిగిరాను’
సమత మాట్లాడుతూనే వుంది.
‘మీ లొకేషన్ షేర్ చేయండి. నిర్మల గారి చేతి వంట తిని చాలా ఏళ్ళు అయింది. వచ్చే ఆదివారం మీ ఇంట్లోనే భోజనం. ఒక సారి నిర్మల గారికి ఫోన్ ఇవ్వండి, సిగ్నల్ ఉన్నప్పుడే మాట్లాడాలి’
నాకు మాట పెగల్లేదు. సిగ్నల్ అందనంత దూరం వెళ్ళిపోయిందని ఎలా చెప్పను.
తేరుకుని విషయం చెప్పాను, మూడేళ్ల కిందట పోయిందని,
ఈసారి అటువైపు నుంచి మాట లేదు.
అవునూ! ఇంత నిశ్శబ్దంగా నిష్క్రమించిందా!
17-10-2022
"సిగ్నల్ అందనంత దూరం వెళ్ళిపోయిందని"😥😥
రిప్లయితొలగించండి