ఆహా ఓహో అని ఎలా అనుకోవాలి? – భండారు శ్రీనివాసరావు

ఎప్పుడో యాభయ్ ఏళ్ళ క్రితం నండూరి వారు, పురాణం వారు  ఆంధ్రజ్యోతి దిన, వార పత్రికల్లో రాయించిన సినిమా రివ్యూలు తప్పిస్తే తరువాత ఎప్పుడూ వాటి జోలికి పోలేదు.

ఈ మధ్య కరోనా కాలంలో కాలక్షేపం కోసం పిల్లలు పెట్టించిన (ఓటీటీ ప్లాట్ ఫారం) ఛానల్స్ లో సినిమాలు చూస్తున్నాను. మొదట్లో కొత్తవాళ్లు తీసిన, కొత్తవాళ్లు వేసిన కొంగొత్త సినిమాలు ఒకింత ఊరట, ఉల్లాసం  కలిగించిన మాట నిజమే. కానీ తరువాత తరువాత ఈ సినిమాల్లో కొత్తదనం పూర్తిగా లోపిస్తోంది, ఒక్క ఫోటోగ్రఫీ మినహాయిస్తే. ఈ కొత్త నటులు కూడా పాత పద్దతుల్లోనే పోతున్నారు. హీరో ఇంట్రడక్షన్ సీన్లు అవసరమా అనిపించేంత వెగటు కలిగిస్తున్నాయి. కధానాయకుడి (అతడి మొహం ఇంతకుముందు ఎప్పుడూ చూసిన దాఖలాలేదు)  బూటుకాలు  నేలను తాకగానే భూనభోంతరాలు దద్దరిల్లేటట్టు దుమ్ము లేవడాలు, ఒక్క చేత్తో పాతిక ముప్పయి మందిని చితక్కొట్టడాలు, చెవులు తుప్పు వదిలేలా ధ్వనులు ఇవి చూస్తుంటే, వింటుంటే  ఇక వీటిని చూడడం దండగ అనిపిస్తోంది. థియేటర్లలో అంటే  ఇలాంటి జిమ్మిక్కులు అవసరం కావచ్చు. కానీ ఇళ్ళల్లో కుటుంబాలతో కూర్చుని చూసేటప్పుడు ఆహ్లాదకరమైన దృశ్యాలు, సహజమైన వాతావరణం వుంటే ఆ తీరే వేరు.  వెనక బాపూ రమణలు సినీ రంగ ప్రవేశం చేయడానికి పూర్వం ఆంధ్ర సచిత్ర వారపత్రికలో తెలుగు సినిమా తీరుతెన్నులు గురించి అనేక కధనాలు సీరియల్ గా రాసేవారు. బెల్లం వ్యాపారంలో నాలుగు డబ్బులు వెనకేసుకున్నవాళ్ళు సినిమాలు తీయాలనే  కోరికతో మద్రాసు వచ్చి  నాలుగు రీళ్ళు చుట్టేసి చేతులు కాల్చుకున్న వైనాలను వైనవైనాలుగా రాసేవారు. ఈ సినిమాలు చూస్తుంటే ఆ రోజులు గుర్తొస్తున్నాయి.  

నేనయితే ఈ సినిమాలను, స్థాలీపులాక న్యాయంగా ఓ పది నిమిషాలు చూసి కట్టేస్తున్నాను,. బాగుంది అనిపిస్తే మరి కాసేపు చూస్తాను.

వీటి పేర్లు ఎందుకు రాయడం లేదంటే, సోషల్ మీడియాలో వచ్చే అభిప్రాయాలను బట్టే ఈ సినిమాల ఊపిరి ఆడుతుంది.

వాళ్ళ ఉసురు నాకెందుకు?