దైవేచ్చ

 

మా ఇంటి నుంచి నాలుగు అడుగులు నడిచి మెయిన్ రోడ్డు దాటితే ఫుట్ పాత్ మీద వుంటుంది ఆ పూల దుకాణం. వెనుకటి రోజుల్లో నేను మా ఆవిడతో కలిసి అప్పుడప్పుడూ  వెడుతూ ఉండేవాడిని. మూరలు మూరలు పూల దండలు కొంటుంటే ఆ పూలమ్మి ఎందుకో ముసిముసి నవ్వులు నవ్వేది. ఆ పూలన్నీ మా ఇంట్లో కొలువు తీరిన ముక్కోటి దేవతల ప్రీత్యర్ధం అని తెలియక కాబోలు.

ఏడాదిన్నరగా అటు వైపు వెళ్ళే పనే పడలేదు. మా  పిల్లలే  వాళ్ళతో మాట్లాడి ఇంటికే పూలు తెచ్చి ఇచ్చే నెలసరి వాడకం ఏర్పాటు చేశారు.

చనిపోయిన మనిషి ఫొటోకు దండ వేసి, దీపం వెలిగించవచ్చా అనే శషభిష నేను పెట్టుకోలేదు. అది పిల్లల ఇష్టం. అలా చేయాలని వాళ్లకి  అనిపించింది, చేస్తున్నారు. నేను కలగచేసుకునే వ్యవహారం కాదు. కానీ ఒక్కోసారి పూలమ్మికి వీలుపడక పూలు తెచ్చి ఇచ్చేవాళ్ళు కాదు. అందుకని నేను వాళ్ళ ఫోన్ నెంబరు తీసిపెట్టుకున్నాను. ఈరోజు భోగి. రేపు పండగ. వాచ్ మన్ ఊరుకి పొతే పూలు తెచ్చేవాళ్ళు వుండరు. ఇంట్లో ఖాళీగా వున్నాను కనుక నాలుగు అడుగులు వేస్తె పోలా అని బయలుదేరాను. పూల పొట్లం తీసుకుని తిరిగివస్తుంటే ‘నమస్కారం శ్రీనివాసరావు గారూ’ అంటూ ఎవరో పిలిచినట్టు అనిపించింది. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే పూలు కొనడానికి వచ్చిన ఒక వ్యక్తి హడావిడిగా నా వైపు వచ్చారు. ‘ఎలా వున్నారు. రోజు మీవి చదువుతుంటాను. ఈ మధ్య మీరు టీవీల్లో రావడం లేదు’ షరా మామూలు ప్రశ్నలే. టీవీలకి పోకపోవడానికి కారణం ఏడాది క్రితం మా ఆవిడ మరణం అని చెప్పగానే ఆయన నివ్వెర పోయారు. చాలాసేపు మాట్లాడారు. పిల్లలతో బయటకు  వచ్చినట్టున్నారు. వాళ్లకి నేను పలానా అంకుల్ అని పరిచయం చేశారు. Ramnath  Kampamalla  కంప్యూటర్ కంపెనీలో పనిచేస్తున్నారట.  శివ రాచర్ల బాగా పరిచయం అని చెప్పారు. తన ఇద్దరు పిల్లలతో కలిసి నాతొ ఫోటో దిగారు. వాట్స్ అప్ లో పంపారు కూడా. సంతోషం అనిపించింది.

కరోనా కాలంలో,  కాలం స్తబ్దుగా గడవడం అందరికీ అనుభవమే. నేడు నిన్నటిలాగా, రేపు నేటి మాదిరిగా ఎలాంటి మార్పు లేకుండా సమయం గడిచిపోతున్నప్పుడు ఏదో ఒక సందర్భం, ఒక సన్నివేశం, ఒక సంఘటన, ఒక కలయిక  మనకి ఒకింత ఊరట కలిగిస్తాయి. పర్వాలేదు, మనం ఒంటరి కాదు అనే స్వాంతన కలిగిస్తాయి.

ధాంక్స్ Ramnath  Kampamalla గారూ.

(13-01-2021)