రాయని కధ

ఎన్నాళ్ళ బట్టో ఒక కధ రాయాలని కోరిక. సిరా పెన్నులూ, కాగితాల రాతల కాలం చెల్లిపోయింది కానీ ఆ కధ ఇంకా ఒక రూపానికి రాలేదు. క్లుప్తంగా ఆ కధ ఏమిటంటే -

ఒక పనిమనిషి దారంటపోతూ పోతూ ఒక రూపాయి కాసుని నిర్లక్ష్యంగా రొంటిన దోపుకుపోవడం ఒక బిక్షగాడు చూస్తాడు. ఆ ఒక్క రూపాయి వుంటే తనకీ పూట తిండి సమస్య వుండదు కదా అని నిట్టూరుస్తాడు. పనిమనిషి ఆలోచనలు వేరు. వున్న ఒక్క రూపాయి ఏ మూలకూ చాలదు. మరో తొమ్మిది అర్జంటుగా కావాలి. పిల్లాడికి స్కూల్లో పది రూపాయలు ఫీజు కట్టడానికి ఆఖరి గడువు కూడా అయిపోయింది. రేపటిలోగా కట్టకపోతే పేరు కొట్టేస్తామని పంతులయ్య చెప్పాడు కూడా. యజమానురాలి ఇంటికి వెళ్లేసరికి ఆవిడ ఓ పది నోటు గూట్లో విసరడం చూస్తుంది. 'నిన్ననగా చెప్పాను ఈ మనిషికి ఏం లాభం, వంద ఉంటేగాని టైలర్ దగ్గర వున్న జాకెట్లు ఇంటికి రావు. వున్న ఈ పదీ ఎందుకూ పనికి రావు' ఆవిడ గొణుగుడు ఏనాడూ వినే అవకాశం బొత్తిగా లేని ఆమె మొగుడు ఓ గుమాస్తా రావు. పద్దులు రాస్తేకానీ పొట్టా గడవదు. పొద్దూ గడవదు. దుకాణం షావుకారుకు ఒక వంద ఇవ్వడం ఒక లెక్క కాదు. కానీ  'విసిరి పారేసేది కూడా లెక్కించి పారేయాల'నే తత్వం ఆయనది. అయితే  ఆయన గోల వేరే. సాయంత్రానికల్లా పది వేలు జమ చేయాలి. సరుకులు  సప్లయి చేసేవాడి దగ్గర బాకీ కొండలా పెరిగిపోతోంది. పది వేలు ఆయనకి పెద్ద విషయమేమీ కాదు. కానీ ఆ ఏజెంటు అవసరం వేరే. గంటలో లక్ష కావాలి. 'ఎవడిస్తాడా ఎవడ్ని పట్టాలా' అని రాత్రంతా ఆలోచిస్తూనే వున్నాడు. వందకు పది మిత్తి (వడ్డీ) తీసుకుని అప్పులు ఇచ్చేవాడి దగ్గరికి వెళ్ళాడు. ఆయన ఇనప్పెట్టె తెరిచి ఆలోచిస్తున్నాడు. దాంట్లో కట్టల పాములు పుట్టలు పెట్టినట్టు అన్నీ పెద్ద నోట్ల కట్టలే. కోటికి తక్కువ వుండవు. వడ్డీ వ్యాపారి నిలువు గుడ్లేసుకుని ఆ నోట్ల వంక చూస్తున్నాడు. ఎన్ని సార్లు లెక్కపెట్టినా అందులో రెండు కోట్లే లెక్క తేలుతున్నాయి. తన అవసరమా పదికోట్లు. ఎలా ఎలా ? ఇలా సాగిపోతుంది.

నిన్న శుక్రవారం 'సాక్షి' దినపత్రిక 'ఫ్యామిలీ' పేజీలో సుప్రసిద్ధ దర్శకుడు కృష్ణ వంశీ గారి ఇంటర్వ్యూ చదివాను. సినిమా దర్శకుల్లో, బాపూ విశ్వనాద్ గార్ల సరసన పెట్టతగ్గ గొప్ప దర్శకుడు ఆయన. చాలా బాగా తన అనుభవాలను నిష్కర్షగా, నిర్మొహమాటంగా అన్నింటికీ మించి మనసులో ఏదీ దాచిపెట్టుకోకుండా అన్ని ప్రశ్నలకు సమాధానాలు చెబుతూ పోయారు. ఇంటర్వ్యూ చేసిన డి.జి.భవాని గారు  కూడా మంచి ప్రశ్నలు వేసి చక్కటి సమాధానాలు రాబట్టారు.  అందులో ఒకదాని జవాబు చదివినప్పుడు, నా మనసు పొరల్లో కదలాడుతున్న కధ గిర్రున తిరిగింది.

ఆ ప్రశ్న: "మనిషికి సరిపోయేంత డబ్బు అంటే ...యెంత?"

కృష్ణ వంశీ జవాబు: "ఒక మంచి ఇల్లు. ఏసీ రూము. తిరగడానికి కారు. అందులో పుష్కలంగా పెట్రోలు పోయించ గలిగే కెపాసిటీ, ఏడాదిలో రెండుసార్లు విహార యాత్రలకు వెళ్ళడానికి కావాల్సిన డబ్బు, రెండు పూటలా తిండి, తాగడానికి మందు, పీల్చడానికి సిగరెట్లు, వేసుకోవడానికి మంచి బట్టలు, కట్టుకోవడానికి సెల్ ఫోన్ బిల్లు, మనమీద ఆధారపడే కుటుంబ సభ్యులను సౌకర్యంగా ఉంచగలిగే స్థోమత.....ఇంతకు  మించి ఏం వున్నా,  వాడు ఆ ఇంటికి వాచ్ మన్ కిందే లెక్క. పెద్ద ఇల్లుంటే దాన్ని మెయింటైన్ చేయడానికి పని మనుషులను పెట్టుకోవాలి. వాళ్ళు బయటకు వెడుతుంటే ఇంట్లోంచి ఏమైనా పట్టుకెళ్ళిపోతారేమో అన్న టెన్షన్. ఇక సుఖం ఏం వుంటుంది?..."

అందరికీ తెలిసిన ఓ ఇంగ్లీష్ జోకుని తెలుగులోకి మార్చి రాసిన ఒక జోకు కూడా నాకెందుకో గుర్తుకువచ్చింది.

'అమ్మా! అన్నం తిని రెండు రోజులయింది ఏమైనా పెట్టమ్మా?

"అన్నం లేకపోతే మరి పాయసం తినలేకపోయావా?"

(ఇందులో కృష్ణ వంశీ గారి ప్రసక్తి కేవలం కాకతాళీయం. నా మనసులో కధ బయటకు తీయడానికి కేవలం ఒక విండో గా వాడుకున్నాను. ఇందులో ఏదయినా మనస్తాపం కలిగించే విషయం వుంటే వారికి ముందస్తు క్షమాపణలు- భండారు శ్రీనివాసరావు)