ఎప్పుడో ముప్పై ఏళ్ల నాటి జ్ఞాపకం. మాస్కో యూనివర్సిటీలో చదువుకునే తెలుగు పిల్లలు ఇలా మా ఇంటికి వచ్చి మా ఆవిడ అప్పటికప్పుడు వండి పెట్టిన భోజనం చేసి, డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరే కూర్చుని నాలుగు కబుర్లు చెప్పి వెళ్ళే వాళ్ళు. వీటికి పిలుపులు వుండవు. ఎవరికి తీరిక దొరికినప్పుడు వాళ్ళు రావడమే!
దేనికీ ఏ కొరతా లేని ఆ దేశంలో మనం ఇష్టపడి తినే (ఆవకాయతో అన్నం) భోజనానికి ఎప్పుడూ కరువే.
అన్న దాతా సుఖీభవ!
రిప్లయితొలగించండిమాతా అన్నపూర్ణాదేవీ నమో నమః