అమెరికాలో మొదటి రోజు

రెండో కుమారుడు సంతోష్ మాసికంతో మొదలయింది.

నాకు తోడుగా వచ్చిన మా రెండో అన్నయ్య రామచంద్ర రావు గారి కుమారుడు లాల్ బహదూర్, కోడలు, మేనకోడలు దీపతో కలిసి ఆదివారం ఉదయం వాషింగ్టన్ డి సి విమానాశ్రయం చేరుకున్నాను. మొత్తం ప్రయాణంలో వాళ్ళు కంటికి రెప్పలా చూసుకున్నారు. చిన్న లగేజ్ కూడా నన్ను ముట్టుకోనివ్వ లేదు. అదృష్టం నా మొబైల్ ను మాత్రం నా చేత్తో పట్టుకోనిచ్చారు.

ఫార్మాలిటీస్ పూర్తి చేసుకుని బయటకు వస్తుండగానే బిలబిలమంటూ మా రెండో అన్నయ్య, మూడో అన్నయ్య పిల్లలు లోపలకు వచ్చారు. నన్ను సియాటిల్ కు తీసుకు వెళ్ళడానికి మా వాడు సందీప్ రేపు వస్తున్నాడు. లగేజ్ తో బయటకు రాగానే నాలుగు మత్తేభాలు వంటి పెద్ద వాహనాలు సిద్ధంగా పెట్టారు. వెళ్ళింది ముగ్గురం. రిసీవ్ చేసుకోవడానికి వచ్చింది పది మంది. ఈ వాహనాల్లో ఒకటి డ్రైవర్ లేని కారు. మా రెండో అన్నయ్య కొడుకు సత్య సాయి ముచ్చటపడి రెండేళ్ళ క్రితం కొనుక్కున్నాడు. డ్రైవర్ సీట్లో మనిషి వుంటాడు కానీ డ్రైవ్ చేయడు. అంతా ఆటోమేటిక్. కారుకు అమర్చిన సూక్ష్మమైన కెమేరాలు దారిలో వచ్చే పోయే వాహనాలను చూసుకుంటాయి. స్పీడ్ లిమిట్స్ వున్న ఇండికేటర్లు కనిపించినప్పుడు అదే వేగాన్ని వాటికి అనుగుణంగా సరిచేసుకుంటుంది. అంచేత ట్రాఫిక్ పోలీసుల ఓవర్ స్పీడ్ చలానాల ( ఇక్కడ టిక్కెట్స్ అంటారు) బెడద ఉండదు. అలాగే నిర్దేశించిన జాగాలో అదే తనను ముందుకు వెనక్కు జరిగి తనను తాను జాగ్రత్తగా పార్కు చేసుకుంటుంది. దీనివల్ల కారుకు సొట్టలు పడవు. అంతా బాగానే వుంది కానీ రయ్యి రయ్యిమని దూసుకు పోతున్న వాహనాల నడుమ మనం ప్రయాణిస్తున్న కారుకు డ్రైవర్ లేడు అనే భావన ( భయం అందామా) వెంటాడుతూనే ఉంటుంది). 

రెండు రాష్ట్రాలు దాటి మూడో రాష్ట్రం మేరీ ల్యాండ్ లో ప్రవేశించి మా మేనల్లుడు రామచంద్రం కుమారుడు కాశ్యప్, వాహిని దంపతుల ఇంటికి చేరాం. ముందూ వెనకా పెరళ్లు. వెనక దట్టమైన అడవి. నింగిని తాకుతున్నట్టు పొడవైన వృక్షాలు. అప్పుడప్పుడు జింకలు, కుందేళ్ళు కనిపిస్తాయి. వృక్ష, వన్య సంపదలను కాపాడు కుంటున్న తీరు ప్రశంసనీయం. ఇలాంటి విషయాలు అన్నీ గతంలో పదేళ్ళ క్రితం నా బ్లాగులో రాశాను. 

బ్రేక్ ఫాస్ట్ సమయంలో నా రెండో కుమారుడు సంతోష్ ఏడో మాసికం ప్రస్తావన వచ్చింది. ఆ వూళ్లోనే మా దగ్గరి బంధువు, నాకు స్కూల్లో క్లాస్ మేట్ వనం వరదా రావు కుమార్తె స్వప్న, అల్లుడు సుగుణాకర రావు దంపతులు చాలా కాలంగా వుంటున్నారు. అక్కడ మన వాళ్ళకి ఏ అవసరం వచ్చినా ఆయనే దిక్కు. ఫోన్ చేసి, తిథి చెబితే ఆయన పంచాంగం చూసి ఆదివారం మధ్యాహ్నం నుంచి మరునాడు సోమవారం  ఉదయం ఎనిమిదిన్నర వరకు వుందని అంచేత ఈ రోజే పూర్తి చేయడం మంచిదని సలహా చెప్పారు. అదే వూళ్ళో వివిధ గుళ్ళలో పనిచేస్తున్న ఇద్దరు ముగ్గురు పూజారులను సంప్రదించి చివరకు సాయిబాబా గుడి పూజారిని పట్టుకున్నారు. వెంటనే నాలుగు కార్లలో బయలుదేరి దారి మధ్యలో ఒక ఇండియన్ స్టోర్ లో పూజారి గారు చెప్పిన సంభారాల జాబితా ప్రకారం కొనుక్కుని వెళ్లాం. పేరుకు బాబా గుడి కానీ సమస్త దేవతలు అక్కడ కొలువు తీరి ఉన్నారు. పూజారి గారు నెమ్మదస్తులు. ప్రశాంతచిత్తులు. సావధానంగా కార్యక్రమం ఎలాంటి హడావిడీ చేయకుండా చక్కగా పూర్తి చేసారు. దేశం కాని దేశంలో, వచ్చిన మొదటి రోజునే పని పూర్తి అయ్యేలా చూడడం ఆ పై వాడి పనే అనుకున్నాను.

కాశ్యప్ ఇంట్లోనే లంచ్ పూర్తి చేసి సాయం కాలం దాకా కాలక్షేపం చేసి డ్రైవర్ లేని కార్లో దగ్గరా దూరం కాని మా సాయి ఇంటికి చేరుకుని డిన్నర్ చేసి కాసేపు కబుర్లు చెప్పుకుని నిద్రకు ఉపక్రమించాము. 

జెట్ లాగ్ బెడద లేని నిశాచరుడుని కనుక అంతా సక్రమంగా జరిగిందని హైదరా బాదులోని మా కోడలు, మా అన్నయ్యకు తెలియచెప్పే పనిలో పడ్డాను.

ఇప్పుడు సమయం  తెల్లవారు ఝామున జస్ట్ నాలుగున్నర.

గత అయిదేళ్లుగా నాకిది అలవాటే.

కింది ఫోటో:

గుడిలో పూజారి గారి ఆశీర్వ చనాలు తీసుకుంటూ.

https://photos.google.com/share/AF1QipMVC654XuBufk7Q22AMfe4h9Z0HL6DY-9u5d3irzPpwEIhuUKi0wOZPVYqKVehjBw?pli=1&key=Ti1paVV4NXVTbnk1bDQxdnZyd2t6ZlI1MmZJR3BB