మూడేళ్ళ క్రితం వరకు నేను అనేక టీవీ చర్చలకు వెడుతూ ఉండేవాడిని. మా ఆవిడ చనిపోయిన తర్వాత మానేశాను. వారానికి ఏడు రోజులు ఏదో ఒక ఛానల్. దాంతో వారాల అబ్బాయిలాగా రోజుకు ఓ ఛానల్ అనే నిబంధన పెట్టుకున్నాను. అంటే ఆదివారం ఓ ఛానల్ కు వెడితే మళ్ళీ ఆదివారం నాడే ఆ ఛానల్.
ఆ
రోజుల్లో ఉప్పూ నిప్పూ వంటి ఛానల్స్ నన్ను పిలిచేవి. ఒక ఛానల్ లోగో వున్న కారులో
మరో ఛానల్ కు వెళ్ళే వాడిని, ఆ రెండూ ఉత్తరం ధృవం దక్షిణ ధృవం
అయినా కూడా.
ఇలా
ఉంచితే,
అన్ని భావజాలాలు వున్న విభిన్న దిన
పత్రికలు నా వ్యాసాలు దశాబ్ద కాలానికి
పైగా ప్రచురిస్తున్నాయి.
అదేమిటో దురదృష్టం! ఈ సాంఘిక మాధ్యమంలో
అలా స్వేచ్చగా రాయగలిగే వీలుందా అనే బాధ అప్పుడప్పుడూ
మనసును తొలుస్తూ వుంటుంది.
ఈ నేపధ్యంలో కొన్ని రకాల (రాజకీయేతర) పోస్టులకే పరిమితం అవ్వాల్సిన పరిస్తితి ఒక
జర్నలిస్టుగా నన్ను కలవర పెడుతోంది. దీన్ని దృఢ పరచుకోవడానికి అనేకసార్లు చాలా పాత రాజకీయ పోస్టులు రిపీట్ చేస్తూ వచ్చాను. ఆ రోజుల్లో
వాటిని సాదరంగా స్వీకరించి సానుకూలమైన వ్యాఖ్యలు పెట్టేవాళ్ళు. ఇప్పుడు అవే పోస్టులకు వస్తున్న కామెంట్లు చూసి ఈ నిర్ధారణకు రావాల్సి
వస్తోంది.
మొదట్లో నన్ను పట్టించుకోలేదు
అనుకోవాలా! లేక ప్రస్తుతం ఆయా పార్టీల సోషల్ మీడియా విభాగాలు బాగా యాక్టివ్ అయ్యాయని అనుకోవాలా!
హేళన,
వేళాకోళం, వ్యక్తిత్వ హననం ఎవరూ
భరించలేరు.
నిష్పాక్షిక
పాత్రికేయ విమర్శ కూడా ఈ కోవలోకే వస్తుందా!
(10-09-2022)
కామెంట్లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి