ఆసుపత్రిలో బోధివృక్షం – భండారు శ్రీనివాసరావు

 2015 లో ఒకరోజు.

రైల్వే ప్లాట్ ఫారం మాదిరిగా కిటకిటలాడుతున్న ఆ కార్పొరేట్ ఆసుపత్రి వెయిటింగు హాలులో కూర్చున్న అందరి వదనాల్లో ఏదో తెలియని ఆందోళన. నిశ్శబ్దంగా ఉన్న ఆ గదిలో ఆత్మీయుల ఆరోగ్యం గురించి వినీ వినపడకుండా వాళ్ళు  మాట్లాడుకునే మాటలు చెవిలో పడుతున్నాయి. ఎవడయినా సూపర్ మాన్ దుడ్డుకర్ర పట్టుకుని ఈ లోకం నుంచి రోగాలను అన్నింటినీ తరిమి కొడితే....ఇది ఈ జన్మకు తీరే కోరిక కాదు.

రోగాలు, రొష్టులు తెలియని ఓ చిన్న పాప అక్కడే ఆడుకుంటోంది. తెలియని అందరి దగ్గరి దగ్గరకు వచ్చి తెలిసిన ఆరిందాలా పలకరిస్తోంది.

ఎవరో నలుగురు వచ్చారు. ఇద్దరు మగవాళ్లు, మరో ఇద్దరు ఆడవాళ్ళు. వేసుకున్న దుస్తుల్ని పట్టి చూస్తే అంతా మగవాళ్ల  మాదిరిగానే  వున్నారు. గలగలా కాకపోయినా కాస్త పెద్దగానే మాట్లాడుకుంటున్నారు. వాళ్ళ రాకతో కొద్దిగా ఎబ్బెట్టుగా మారినట్టయింది అక్కడి వాతావరణం.

ఒకమ్మాయి అడుగుతోంది ఇంగ్లీష్ లో, కాఫీ కావాలా, టీ కావాలా అని. వారేమన్నారో తెలియదు. వారిలో ఫేషన్ గా జుట్టు వెనక్కి దువ్వి ముడి వేసుకున్న ఓ యువకుడు లేచాడు. కాఫీ కౌంటర్ వైపు కదిలాడు. అప్పుడు కనిపించింది అతడికో కాలు లేదు. ఆ స్థానంలో యంత్రం సాయంతో కదిలించగల స్టీల్ రాడ్ వుంది. ఒక లిప్త పాటు మనసు అదోలా అయింది. కాలు లేకపోయినా అంత మామూలుగా ఎలా వుండగలుగుతున్నాడు ? కాళ్ళూ చేతులూ వున్న ఓ మామూలు మనిషి లాగానే తోటివారికి కాఫీ తేవడానికి ఎలా లేచాడు ? వెంట వచ్చిన వాళ్ళలో కూడా అతడో అవిటిమనిషి అన్న భావం ఏమాత్రం కానరాలేదు. కాలు లేకపోయినా కాఫీ తెస్తాను అని లేస్తే, అదో సాధారణ విషయం అయినట్టు వాళ్ళలో ఒక్కరు కూడా కిమ్మనలేదు. ‘నువ్వేం తెస్తావు, కూర్చో’ అంటూ లేనిపోని సానుభూతి ఒలకపోయ్యలేదు.

మనిషితో పాటే అవస్థలు పుడతాయి. వాటిని చూసి బెదిరిపోవడం కంటే వాటితో సహజీవనం చెయ్యగలిగితే.....

అర్ధం చేసుకోవాలే కాని, ఆసుపత్రులు కూడా బోధి వృక్షాలే!