నవ్వడం మరచిపోతున్నామా? – భండారు శ్రీనివాసరావు

 మా పక్కింటి పాపాయి, పది నెలల పాప, నన్ను చూడగానే నోరంతా తెరిచి పలకరింపుగా నవ్వుతుంది. పుట్టెడు దిగుళ్లను సయితం మటుమాయం చేయగల మహత్తరమయిన నవ్వది. అలా హాయిగా నవ్వుకుని ఎన్నాళ్లయిందన్న బెంగ వెంటనే మనస్సుని తొలిచివేస్తుంది.

నలభయ్ ఏళ్ళ క్రితం నేను రేడియోలో ఉద్యోగం మొదలు పెట్టిన కొత్తల్లో నా ఆఫీసు బల్ల మీది అద్దం కింద హమేషా కనబడేలా ఒక కాగితం వుండేది.

‘మనిషి ఏడుస్తూ పుట్టేది నవ్వుతూ చనిపోవడానికి’ అని దానిమీద రాసిపెట్టాను. దేవుడు ప్రత్యక్షమై వరం కోరుకొమ్మంటే, ‘చనిపోయినప్పుడు నా మొహం మీద చిరునవ్వు చెరగకుండా వుందో లేదో చూసి చెబుతావా స్వామీ!’ అని పైకి చెప్పుకున్న రోజులవి.

కానీ ఇప్పుడో. గుండె కదిలిస్తే పెదాలపై కదిలే కల్మషం లేని నవ్వులు కనిపిస్తున్నాయా అంటే అవునని చెప్పడం కష్టం. అసలు నవ్వడం లేదా అంటే నవ్వుతున్నాం, తెచ్చిపెట్టుకున్న నవ్వుల్ని పెదాలపై అతికించుకుని నవ్వుతున్నాం.

‘నవ్వగలగడం ఒక భోగం - నవ్వలేకపోవడం ఒక రోగం’ అని నవ్వు గురించి నవ్వుల రేడు, కాలేజీలో నా క్లాసుమేటు ఆ తరువాత గ్లాసుమేటు అయిన జంధ్యాల చెప్పిన ఈ సూక్తి సూర్యచంద్రులున్నంతవరకు జనం నోళ్ళలో నానుతూనే వుంటుంది.

కాకపొతే, ఈ పోటాపోటీ కాటా కుస్తీ యుగంలో, ఉరుకులు పరుగులమీద సాగుతున్న జీవితాల్లో నవ్వనేది మరింత అపురూపం కాగలదన్న భయం కూడా పట్టుకుంటోంది.

నిజమే! హాయిగా నవ్వలేకపోవడం ఒక రోగం. పైగా ఇది అంటు రోగంలా అందర్నీ అంటుకుంటోంది.