నిరుడు ఖమ్మంలో
రఘు గృహ ప్రవేశానికి హైదరాబాదు నుంచి వెళ్ళాము. కొలిపాక రాంబాబు
ఇంట్లో సావిత్రక్కయ్య కలిసింది. వయసు ఎనభయ్ తొమ్మిదేళ్ళు. కుటుంబంలో
పెద్దావిడ. పాత తరానికి చెందిన విషయాలు తెలుసుకోవడానికి మిగిలివున్న ఏకైక వారధి.
అందుకే ఆమెతో కూర్చుని కబుర్లు మొదలు పెట్టాను. ముందు ఏముంటాయిరా అంత
గుర్తుంచుకునే విషయాలు అంటూనే దాదాపు రెండు గంటలు మాట్లాడింది. ఆమె ధారణ శక్తి
చూసి ఆశ్చర్యపోవడం మా వంతయింది.
పుట్టి పెరిగిన
కంభంపాడు గురించీ, ఎప్పుడో ఎనభై ఏళ్ళనాడు కాలిపోయిన మా ముత్తాతలు నిర్మించిన మండువా లోగిలి గురించీ, ఆ తర్వాత మా నాన్న హయాములో కట్టిన పెంకుటిల్లు గురించీ, చిన్న నాటి
చదువుసంధ్యలు గురించీ, అక్కచెల్లెళ్ళ పెళ్ళిళ్ళు గురించీ అనేక విషయాలు చెబుతూ పోయింది. మేమంతా
వింటూపోయాము. ఈ ధ్యాసలో పడి అంశాల వారిగా గుర్తుపెట్టుకునే అసలు పని మరిచేపోయాను.
ఆమె తనంతటతానుగా అభివ్యక్తీకరించిన ఆత్మావలోకనం.
ఊళ్ళో అప్పయ్యగారి
వీధిబడి దగ్గర చదువు ఆగిపోయింది కానీ మా చెల్లమ్మమ్ముమ్మ పక్కన కూర్చుని
నేర్చుకున్న భారత, రామాయణాలు కంఠతా వచ్చేసాయి. పొద్దున్నే బామ్మ తోటకు వెడుతూ తననూ, అన్నపూర్ణక్కయ్యను
వెంటబెట్టుకుని వెళ్ళేది. ఇంటికి వస్తూ ఆ రోజుకు కావాల్సిన
కూరగాయలు కోసుకుని తెచ్చుకునేవారు.
సావిత్రక్కయ్య
పెళ్లి చూపులు వల్లభిలో రామారావు బావ ఇంట్లో జరిగాయి. వరుడు కౌటూరి కృష్ణ మూర్తి.
గానుగపాడు. ప్లీడరీ చేశారు. రాధక్కయ్య ఇంట్లో పెళ్లి కుదిరింది. విచిత్రం ఏమిటంటే
మళ్ళీ ఖమ్మంలో రాధక్కయ్య ఇంటి పక్కనే వీళ్ళూ ఇల్లు కట్టుకున్నారు. అంతకు ముందు
బ్రాహ్మణ బజారులో వుండేవాళ్ళు. అద్దె పది రూపాయలు.
“కొత్తల్లో చాలా
ఇబ్బందులు. కొత్త ఇంట్లో చేరిన తర్వాత కూడా అవి వెంటే వచ్చాయి. అయితే దేవుడి
దయవల్ల మా వారి ప్రాక్టీసు, ఆయన రెక్కల కష్టం వృధా పోలేదు. పిల్లలు ఎదిగి వచ్చారు. ఆడపిల్లలకు, మగపిల్లలకు మంచి
సంబంధాలు కుదిరాయి. ఇవ్వాళ ఈ స్తితిలో వున్నామంటే ఆయన చలువే.” అంది తృప్తిగా.
“మా వారి
ప్రాక్టీసు అంతంత మాత్రంగా వున్నప్పుడు నేను ఎక్కువ రోజులు
పుట్టింట్లోనే వుండేదాన్ని. పెద్దమ్మాయి విమల, పెద్దపిల్లాడు
దుర్గాప్రసాదు నేను పుట్టిన ఊరు కంభంపాడులోనే పుట్టారు. తర్వాత ఖమ్మం
వెళ్ళిపోయాను. ప్రతి వేసవి సెలవుల్లో మా అక్కచెల్లెళ్ళ పిల్లాజెల్లా అందరూ పొలోమని
అమ్ముమ్మగారి ఇంటికి వెళ్ళేవాళ్ళు. అలాగే మా అప్ప తద్దినం నాడు కూడా నేను
వెళ్ళలేకపోయేదాన్ని. మా వారికి పిల్లలు అంటే ప్రాణం. కోర్టు నుంచి ఇంటికి రాగానే
పిల్లలు అందర్నీ కంటి నిండా చూసుకుంటే కాని ఆయనకు తృప్తిగా వుండేదికాదు. అన్నపూర్ణ
మా వారిని ‘ ‘ఏం బావా సావిత్రిని రెండు రోజులు కంభంపాడు పంపిస్తే పిల్లులు
ఎత్తుకుపోతాయా ఏమిటని’ ఆటలు పట్టిస్తుండేది. కానీ అయన మనసు నాకు తెలుసు. చెప్పాకదా
పిల్లలు అంటే ప్రాణమని. ఆ పల్లెటూళ్ళో ఆడుకుంటూ కాలికి చేతికీ దెబ్బలు
తగిలించుకుంటారేమో అని భయం. పెళ్ళికి ముందే పుట్టింట్లో ఎక్కువ రోజులు వున్నా కనక
పెళ్ళయిన తర్వాత అక్కడికి వెళ్ళలేకపోతున్నాను అనే బాధ అంతగా వుండేది కాదు. నాకు
ఇల్లే వైకుంఠం.
“కన్నపిల్లలు కంటి
ఎదుట కనబడేలా ఇప్పుడు ఏర్పాటు చేసారు. అల్లుళ్ళు, కోడళ్ళు
మంచివాళ్ళు దొరికారు. చిన్నవాడు అచ్యుత లలిత అనే అమ్మాయిని హమేషా నా దగ్గర
ఉండేలా నాకు తోడుగా పెట్టాడు. హైదరాబాదులో వున్న శారద తప్పిస్తే మిగిలిన
ఆడపిల్లలు, అల్లుళ్లు, పెద్దబాబు, చిన్నబాబు, కోడళ్ళు అందరూ ఇక్కడే
వున్నారు. రోజులు మంచిగా గడిచిపోతున్నాయి.
ఎవరైనా అడిగితే కానీ, నేను తొంభయ్యవ పడిలో పడుతున్నాను అనే సంగతి గుర్తురావడం లేదు.”
ఈరోజు
సావిత్రక్కయ్య పుట్టిన రోజు. 90 నిండి 91లో అడుగు పెట్టింది. ఈ శుభ
సందర్భాన్ని పురస్కరించుకుని ఖమ్మం ఫోను చేస్తే తనే రిసీవ్ చేసుకుంది. చక్కగా,
ఆనందంగా,
తృప్తిగా మాట్లాడింది. పిల్లలు, కోడళ్ళు, కుమార్తెలు, అల్లుళ్లు, మనుమలు మనుమరాళ్లు చక్కటి
కార్యక్రమాన్ని ఏర్పాటు చేశారని చెప్పింది.
ఇంతకంటే
మనిషి జీవితంలో కోరుకునేది ఏముంటుంది?
సావిత్రక్కయ్యకు
నమస్కారాలు.
(09-08-2021)
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి