ఏం చెయ్యను? హెల్ప్ లెస్!

 చిన్నపుడు మా ఊళ్ళో గుంజకు కట్టేసిన చిన్న ఆవుదూడ మెడ పలుపు విప్పగానే  ఆ తువ్వాయి తోకపైకి లేపి ఎంతో ఆనందంతో గెంతులు పెడుతూ అటూ ఇటూ పరిగెట్టేది.

రాత్రి నా పరిస్థితి అలాగే వుంది. హైదరాబాదు వచ్చిన తోపుడు బండి సాదిక్ ఆలీ,  సాయంత్రం ప్రెస్ క్లబ్ లో కలుద్దాం, తప్పకుండా రండి  అన్నాడు. ముందు సంక్షేపించిన మాట వాస్తవం. ఇన్నాళ్లుగా బయటకు పోకుండా వుండి,  ఇప్పుడు వెడితే మంచిదేనా అనే మనసులోని  సందేహాన్ని, పోనీ పోయొస్తే పోలా అనే మెదడులోని భావన పటాపంచలు చేసింది. తీరా వెడితే అక్కడ పది మంది వెయిట్ చేస్తున్నారు. బాగా తెలిసిన వాళ్ళు కొందరు.  పరిచయం వుండి, ముఖపరిచయం లేనివాళ్లు మరి కొందరు. వీరిలో చాలామంది కరోనాని ఓ పక్క లెక్కలోకి తీసుకుంటూనే  మరోపక్క దాన్ని లెక్కపెట్టకుండా తమ పనులు తాము చేసుకుంటూ అన్ని చోట్లకూ తిరుగుతున్నారు. వారిలో నేనొక్కడినే రెండేళ్లుగా అసూర్యంపశ్య బాపతు. అంచేత ముందు చెప్పిన తువ్వాయి మాదిరిగానే  నాలో తెలియని ఉత్సాహం పెల్లుబుకింది.

క్లబ్ మేనేజర్ రామచంద్రం, కొత్తగా చేసిన ఏర్పాట్లు, మార్పులు  దగ్గరుండి చూపించాడు. కిచెన్ చాలా అధునాతనంగా వుంది. బార్ కౌంటర్ స్టార్ హోటల్ ని గుర్తు చేస్తోంది.  క్లబ్ లో పనిచేసే పాత సిబ్బంది అందరూ గుర్తుపట్టి పలకరించారు. నలభయ్ అయిదేళ్ళ అనుబంధం నాకు ఆ క్లబ్ తో.

పెద్దరికం వల్ల కావచ్చు, లేదా విధి లేక కావచ్చు వచ్చిన వాళ్ళు నాకే మైకు వదిలేశారు. నేను చెప్పిన కబుర్లే విన్నారు. తర్వాత అయ్యో పాపం అనిపించింది.  కానీ ముందే చెప్పాను కదా!  పలుపు తాడు  విప్పిన చిన్నారి ఆవుదూడలా ఆ కాసేపు నా గెంతులనే వాళ్ళు భరించాల్సి వచ్చింది.

ఏం చెయ్యను. హెల్ప్ లెస్!

సాదిక్ ఆలీ,  నందిరాజు రాధాకృష్ణ,  మండవ దుర్గాకుమార్,  కొల్లి అరవింద్,  కె ఎన్ మూర్తి,  తాడి ప్రకాష్, కంభం శివప్రసాద్, రామకృష్ణ వై., కస్తూరి శ్రీనివాస్, దండలో దారం జాగర్లమూడి రామకృష్ణ! అందరికీ మరోమారు థాంక్స్! 

(07-07-2021)