'శాస్త్రి గారి భార్య పరిస్తితి బాగాలేదు. గంటలు గడిచే పరిస్తితి కూడా లేదు'
అపోలో ఆసుపత్రిలో
పనిచేస్తున్న డాక్టర్ బాబీ (మా కజిన్) ఫోను. మధ్యాహ్నం నేను వెళ్ళేసరికే అంతా
అయిపొయింది.
ఆవిడ నిజానికి
శాస్త్రి గారికంటే ఆరోగ్యంగా వుండేవారు. రోగం రొష్టు అంటూ ఏనాడు యాతన పడలేదు, పెట్టలేదు. కొన్నేళ్ళ క్రితం శాస్త్రి గారు, ఆయన భార్య
పుణ్యవతిగారితో కలిసి మా దంపతులం కాశీ యాత్ర చేసివచ్చాం. వాళ్ళిద్దరికీ తీర్ధయాత్రలంటే
మక్కువ. తిరిగే ఓపిక మాకు లేదు. మాకు ఇల్లే కైలాసం. ఎంతో వెంటబడితే ఒక్కసారి
కాబోలు వాళ్లతో వెళ్లి, మేమూ యాత్ర చేసివచ్చాం అనిపించుకున్నాం. నిజానికి, నేనూ ఆర్వీవీ
కృష్ణా రావు గారు వారింటికి వెళ్లి కులాసాగా గడిపివచ్చి కొన్ని వారాలు
కూడా గడవలేదు. అంతలోనే ఈ కబురు.
శాస్త్రిగారు
హైదరాబాదులో ఆకాశవాణి డైరెక్టర్ చేసి రిటైర్ అయ్యారు. వేమూరి విశ్వనాథ శాస్త్రి
అంటే ఎవ్వరికీ తెలవదు. వీ.వీ. శాస్త్రి అంటే తెలియని వాళ్ళు లేరు.
ఆసుపత్రిలో వాళ్ళ
అల్లుడు శ్రీరాం బిల్లులు వగైరా పనులు చూస్తున్నారు. 'బాడీ' ఇవ్వడానికి కొన్ని
గంటలు పట్టేట్టు ఉందన్నారు. అదేమిటో కాసేపటి
కిందటి దాకా ఆవిడ 'పుణ్యవతి'. ఇప్పుడేమో 'బాడీ' గట్రా అంటున్నారు. ప్రాణం ఉన్నంతసేపే మనిషి. ఆ కాస్తా
తప్పుకుంటే, కట్టెల మీదకు చేరే మరో 'కట్టె'. అంతే.
శాస్త్రి గారిని
తీసుకుని పక్కకు వచ్చాను. ఏదో చోటు చూసి కూర్చున్నాం. ఏడుస్తారేమో అనుకున్నాను.
కానీ ఆయన మాట్లాడ్డం మొదలు పెట్టారు. అన్నీ పచ్చి నిజాలు. అందులో కనిపించని వేదాంతం వుంది.
"యాభయ్ ఆరేళ్ళు
నాతొ కాపురం చేసింది. సుఖం నాకు ఒదిలి కష్టం తను పంచుకుంది. బయట పెత్తనాలు
చేసిరావడం తప్ప ఇంట్లో ఇంతమంది ఆడపిల్లలు ఎలా పెరుగుతున్నారు, పిల్లాడు ఎలా
చదువుతున్నాడు ఏమీ పట్టించుకోకుండా తిరిగాను. అన్నీ తెలుసని పైకి విర్రవీగాను కానీ
ఏమీ తెలియదని నాకు బాగా తెలుసు. ఏమీ తెలియని నన్ను ఇలా ఒదిలేసి వెళ్ళిపోయింది.
బడాబడా అరవడం తప్ప నాకు స్టవ్ అంటించడం కూడా రాదు. లక్షలు బిల్లు తీసుకుని
ఆసుపత్రివాళ్ళు నా భార్యని ఇలా నా చేతిలో పెట్టారు.
వాళ్ళు చేయగలిగింది వాళ్ళు చేసేవుంటారు. నేను చేయగలిగింది నేనేమైనా చేసానా. గత
కొద్ది రోజులుగా నాది ఇదే ఆలోచన. ఇంట్లో గిరగిరా
తిరిగే మా ఆవిడ కాలూ చేయీ కదపలేని స్తితిలో ఉండిపోయింది. ఏనాడూ ఆమెకు ఏమీ చేయలేదని
తెలుసు. అందుకే నేనే అన్నీ చేయడం మొదలు పెట్టాను. మొహం కడిగేవాడిని. జుట్టు
దువ్వేవాడిని. నీ దగ్గర దాపరికం ఎందుకు. మల మూత్రాలు సయితం నా చేతులతో
శుభ్రం చేసేవాడిని. ఇదంతా గొప్పకు చెప్పడం లేదు'
శాస్త్రి గారి కళ్ళల్లో నీళ్ళు. కాసేపు నిశ్శబ్దం.
నిజమే. ఆయన నాకు
ఎన్నో ఏళ్ళుగా తెలుసు. రిటైర్ అయ్యేంత వరకు ఇల్లు, ఇల్లాలిని
పట్టించుకోలేదు. రిటైర్ అయిన తరువాత ఆయన ఇంటినీ, ఇల్లాలినీ వదిలి
బయట తిరగలేదు. ఎవరయినా ఆయన ఇంటికి వెళ్ళాల్సిందే. బయటకు రమ్మంటే 'నేను రాను ఇంట్లో
తనొక్కతే వుండాలి, కరెంటు పొతే భయపడుతుంది' అనేసేవారు.
'బహుశా నేను అలా
అలవాటు లేని సేవలు చేసి వుండాల్సింది కాదేమో. నాచేత చాకిరీ చేయించుకోవడం ఇష్టం
లేకే ఇలా దాటిపోయిందేమో!' అంటున్నారు శాస్త్రి గారు
ఈసారి నీళ్ళు నా
కళ్ళల్లో.
ఇది జరిగి ఆరేళ్లు అయింది.
మరో నాలుగేళ్ళలో నా పరిస్థితి
అలానే అవుతుందని అనుకోలేదు.
రెండేళ్ల క్రితం, 2019 ఆగస్టులో మా ఆవిడకి రెండ్రోజులు జ్వరం. నిజంగా పెద్ద జ్వరమేమీ కాదు.
టెంపరేచర్ వంద దాటలేదు.
ఆరోజు ఉదయం కూడా ఓ టీవీ చర్చకు వెళ్లి వచ్చాను. సాయంత్రం ఏదో టీవీ వాళ్ళు
రమ్మన్నారు కానీ వెళ్ళలేదు. రాత్రి భోజనం తర్వాత (ఇంగ్లీష్ వైద్యం వాళ్లకి పథ్యం
లేదు, జ్వరం వున్నా కాస్త ఎంగిలి పడమనే చెబుతారు) నిద్రపోవడానికి ముందు ఓ పదాటలు కార్డ్సు ఆడటం, అలెక్సా ఆన్ చేసి ఘంటసాల పాడిన
పాత సినిమా పాటలు వినడం, మావాడు, కోడలు ఉద్యోగరీత్యా బెంగళూరు వెళ్ళిన తర్వాత ఒక
అలవాటుగా మారింది. ఆ రోజు కార్డ్సు ఆడాలని తను అడగలేదు. అలెక్సా ఆన్ చేశాను. విచిత్రంగా
ఘంటసాల భగవద్గీత మొదలయింది.
తలనొప్పిగావుంది అమృతాంజనం కావాలంది. అదెక్కడ వుంటుందో తెలియని అజ్ఞానం.
తానే చెప్పింది పలానా చోట చూడమని. వెతికి పట్టుకొస్తే అదికాదు జిందాతిలిస్మాత్
తెమ్మంది. అత్తయ్య గారి పొటో
పెట్టిన ఫ్రేము పక్కన వుంటుంది చూడమని అంది. తెచ్చిన తర్వాత ఏదీ రాసుకోలేదు.
మంచినీళ్ళు, కాదు కాదు, ఏదైనా జ్యూస్ కావాలంది. నా చేతులతోనే తాగిస్తే కొద్దిగా
తాగింది. తర్వాత బాగా ఆయాసపడింది. చూడలేక అంబులెన్స్ పిలిపించాను. బాత్ రూం కు
పోతానంటే అడుగులు తడబడుతుంటే నేనే తీసుకువెళ్ళి తీసుకుని వచ్చాను. ఇంతలో
అంబులెన్స్ వచ్చింది. ఇంట్లో తను నేను తప్ప ఎవరు లేరు. అపోలో ఆసుపత్రికి
తీసుకువెళ్ళాను. 48 ఏళ్ళ సంసార జీవితంలో నాకు నేనై ఆమెకు చేసిన సేవలు ఇవే.
ఆస్పత్రికి వెళ్ళిన 15 నిమిషాల్లో చావుకబురు చల్లగా చెప్పారు.
నిజంగా ఇలా కూడా మనుషులు
చనిపోతారా!
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి