మరపురాని గతం

 చిన్నప్పుడు సెలవుల్లో  కంభంపాడు వెళ్లి అమ్మ దగ్గర కొన్నాళ్ళు వుండి మళ్ళీ బెజవాడ బయలుదేరే వాడిని.  ఆ రోజు అమ్మ ఎందుకో చాలా దిగులుగా వుండేది. మాటిమాటికీ మళ్ళీ ఎప్పుడు వస్తావురా అని అడుగుతుండేది.  నాకూ అమ్మను వదిలి వెళ్ళాలి అంటే బెంగగానే వుండేది. కానీ  స్కూలు, చదువులు గుర్తొచ్చి బట్టలు సదురుకునేవాడిని ప్రయాణం కోసం.

దొడ్లో చింతచెట్టు  పక్క నుంచి పెనుగంచి ప్రోలు వెళ్ళడానికి ఓ రాళ్ళ దారి వుండేది. వెనక్కి వెనక్కి చూస్తూ ముందుకు నడిచేవాడిని. ముందు వంటింటి గుమ్మంలో నిలబడ్డ అమ్మ మొహం కనిపించేది. కాసేపటి తర్వాత ఆ గుమ్మం మెట్లు దిగివచ్చి చింతచెట్టు కింద నిలబడి వుండేది. వెనక్కి చూసినప్పుడు అమ్మ నా వంకే చూస్తూ కనపడేది. మళ్ళీ ఎప్పుడు చూస్తానురా నిన్ను అన్నట్టు ఉండేవి ఆ చూపులు. తిరిగి వచ్చేదాకా నా మొహాన్ని తన  కనురెప్పల నడుమ దాచి వుంచుకోవాలి అన్నట్టు దీక్షగా నా వైపు చూస్తున్నట్టు అనిపించేది.

ఎంతైనా అమ్మ అమ్మే. 

(21-03-21)