(Published in Andhra Jyothy Daily on 07-03-2020, Saturday)
నాలుగు మాసాల క్రితం...
నాలుగు మాసాల క్రితం...
ఫోన్ మోగింది...
AIR Madapati Satyavati
AIR Madapati Satyavati
ఫోన్ చేసినవారి పేరు డిస్ ప్లే అయింది. ఏం చెయ్యాలి. మాట్లాడాలా! వదిలేయాలా!
మూడు నెలల నుంచీ ఆవిడ అడపాదడపా ఫోన్ చేస్తూనే వున్నారు.
“శ్రీనివాసరావు గారూ. మీకు పెద్ద కష్టం వచ్చిపడింది. మీకు కుడి భుజం పడిపోయింది. నిర్మల పోయినప్పుడు రాలేకపోయాను. మిమ్మల్ని వెంటనే చూడాలి. ఇంట్లో ఉంటారా?”
ఆవిడ వుండేది గాంధీ హాస్పిటల్ వెనుక. నేనుండేది ఎల్లారెడ్డి గూడా. పైగా మాడపాటి సత్యవతి గారి వయసు ఎనభై ఎనిమిదేళ్ళు.
అంత దూరం నుంచి ఆవిడను రమ్మని అంటే నేను తప్పు చేస్తున్నట్టే లెక్క. ఎలా! నేను పోలేను. రమ్మని చెప్పలేను. అందుకే ఫోన్ ఎత్తకపోవడం. అంతేకాని ఆవిడను అవమానించడం కాదు.
నేనే ఫోన్ చేశాను. ‘సత్యవతి గారూ. ఈ సాయంత్రం వెంకట్రామయ్య గారిని తీసుకునే నేనే మీ ఇంటికి వస్తాను”.
‘అంతకంటేనా! తప్పకుండా రండి” అన్నారావిడ ఎంతో సంబరంగా. మొహం కనిపించకపోయినా ఆ స్వరంలోనే తెలుస్తోంది ఆ ఆనందం.
అనుకున్న సమయానికి కారులో వివేకానంద నగర్, ఈనాడు కాలనీకి వెళ్లాను. అక్కడ ఉంటున్న డి.వెంకట్రామయ్య గారిని ఎక్కించుకుని సికింద్రాబాదు బయలుదేరాము.
సత్యవతి గారింటికి వెళ్ళాము.
మా ఇద్దర్నీ చూడగానే ఆవిడ మొహం వెలిగి పోయింది. మళ్ళీ ఏమి గుర్తుకువచ్చిందో ఏమిటో వదనంలో విచారం తొంగి చూసింది.
‘మనం లోగడ వెంకట్రామయ్య గారింట్లో కలిసాము. అప్పుడు మీ వెంట నిర్మల వచ్చారు’ అన్నారు. తర్వాత ఏమీ మాట్లాడలేకపోయారు. నా సంగతి సరే.
వెంకట్రామయ్యగారు కల్పించుకుని సంభాషణ మార్చారు. పాత రేడియో రోజులు నెమరేసుకున్నాం. నేను రాస్తున్న రేడియో రోజుల ప్రసక్తి వచ్చింది. ‘ఏమిటండీ నన్నలా ఆకాశానికి ఎత్తేశారు’ అన్నారు తన గురించి రాసిన వ్యాసాన్ని ప్రస్తావిస్తూ.
చాలా సేపు కూర్చున్నాం. చాలా విషయాలు మాట్లాడారు. మాటలో అదే నెమ్మదితనం. ఎనభయ్ ఎనిమిదేళ్ళ వృద్ధాప్యపు ఛాయలు శరీరంలో కానవస్తున్నా ఆవిడ కంఠం మాత్రం అలాగే మునుపటి మాదిరిగానే శ్రావ్యంగా వుంది.
మళ్ళీ వీలు చిక్కినప్పుడు వస్తామని చెప్పి వచ్చాము.
పాత పరిచయస్తులను, స్నేహితులను ఇలా కలుస్తుంటే అదో తృప్తి. కానీ ఈ వేగయుగంలో మనసులో అనుకున్నాకుదరని విషయాల్లో ఇదొకటి.
ఇప్పుడు ఆ వెంకట్రామయ్య గారూ లేరు. సత్యవతి గారూ లేరు.
మూడు నెలల నుంచీ ఆవిడ అడపాదడపా ఫోన్ చేస్తూనే వున్నారు.
“శ్రీనివాసరావు గారూ. మీకు పెద్ద కష్టం వచ్చిపడింది. మీకు కుడి భుజం పడిపోయింది. నిర్మల పోయినప్పుడు రాలేకపోయాను. మిమ్మల్ని వెంటనే చూడాలి. ఇంట్లో ఉంటారా?”
ఆవిడ వుండేది గాంధీ హాస్పిటల్ వెనుక. నేనుండేది ఎల్లారెడ్డి గూడా. పైగా మాడపాటి సత్యవతి గారి వయసు ఎనభై ఎనిమిదేళ్ళు.
అంత దూరం నుంచి ఆవిడను రమ్మని అంటే నేను తప్పు చేస్తున్నట్టే లెక్క. ఎలా! నేను పోలేను. రమ్మని చెప్పలేను. అందుకే ఫోన్ ఎత్తకపోవడం. అంతేకాని ఆవిడను అవమానించడం కాదు.
నేనే ఫోన్ చేశాను. ‘సత్యవతి గారూ. ఈ సాయంత్రం వెంకట్రామయ్య గారిని తీసుకునే నేనే మీ ఇంటికి వస్తాను”.
‘అంతకంటేనా! తప్పకుండా రండి” అన్నారావిడ ఎంతో సంబరంగా. మొహం కనిపించకపోయినా ఆ స్వరంలోనే తెలుస్తోంది ఆ ఆనందం.
అనుకున్న సమయానికి కారులో వివేకానంద నగర్, ఈనాడు కాలనీకి వెళ్లాను. అక్కడ ఉంటున్న డి.వెంకట్రామయ్య గారిని ఎక్కించుకుని సికింద్రాబాదు బయలుదేరాము.
సత్యవతి గారింటికి వెళ్ళాము.
మా ఇద్దర్నీ చూడగానే ఆవిడ మొహం వెలిగి పోయింది. మళ్ళీ ఏమి గుర్తుకువచ్చిందో ఏమిటో వదనంలో విచారం తొంగి చూసింది.
‘మనం లోగడ వెంకట్రామయ్య గారింట్లో కలిసాము. అప్పుడు మీ వెంట నిర్మల వచ్చారు’ అన్నారు. తర్వాత ఏమీ మాట్లాడలేకపోయారు. నా సంగతి సరే.
వెంకట్రామయ్యగారు కల్పించుకుని సంభాషణ మార్చారు. పాత రేడియో రోజులు నెమరేసుకున్నాం. నేను రాస్తున్న రేడియో రోజుల ప్రసక్తి వచ్చింది. ‘ఏమిటండీ నన్నలా ఆకాశానికి ఎత్తేశారు’ అన్నారు తన గురించి రాసిన వ్యాసాన్ని ప్రస్తావిస్తూ.
చాలా సేపు కూర్చున్నాం. చాలా విషయాలు మాట్లాడారు. మాటలో అదే నెమ్మదితనం. ఎనభయ్ ఎనిమిదేళ్ళ వృద్ధాప్యపు ఛాయలు శరీరంలో కానవస్తున్నా ఆవిడ కంఠం మాత్రం అలాగే మునుపటి మాదిరిగానే శ్రావ్యంగా వుంది.
మళ్ళీ వీలు చిక్కినప్పుడు వస్తామని చెప్పి వచ్చాము.
పాత పరిచయస్తులను, స్నేహితులను ఇలా కలుస్తుంటే అదో తృప్తి. కానీ ఈ వేగయుగంలో మనసులో అనుకున్నాకుదరని విషయాల్లో ఇదొకటి.
ఇప్పుడు ఆ వెంకట్రామయ్య గారూ లేరు. సత్యవతి గారూ లేరు.
(మాడపాటి సత్యవతి)
ఆలిండియా రేడియో వారి ఆనాటి దిగ్గజాల్లో ఒకరు మాడపాటి సత్యవతి గారు.
రిప్లయితొలగించండివారి ఆత్మ సద్గతులు పొందాలని ఆశిద్దాం 🙏.
@ విన్నకోట నరసింహారావు గారికి ధన్యవాదాలు
రిప్లయితొలగించండి