చంద్రుడికో నూలుపోగు – భండారు శ్రీనివాసరావు

ట్రిగ్గర్ నిక్కగానే ఒక పిస్టల్ నుంచో లేక ఒక తుపాకీ నుంచో బయటకు దూసుకువచ్చే బుల్లెట్ తొలివేగం గంటకు సుమారు రెండువేల కిలోమీటర్లు ఉంటుందని అంటారు.

చంద్రుడు, చంద్రయాన్ గురించి ముచ్చటించుకునేటప్పుడు ఈ బులెట్ల గోలేమిటంటారా!

1969 లో కాబోలు మొదటి మానవ రహిత ఉపగ్రహం చంద్రుడిమీద దిగింది. ఆ రోజుల్లో సమాచారం తెలుసుకోవాలనే ఉత్సాహం మాత్రం పుష్కలంగా వుండేది. అయితే, సమాచారాన్ని తెలిపే సాధనాలు ఇప్పట్లోలా ఇన్ని లేవు. కొన్ని తెలుగు పత్రికల్లో అనువదించి ప్రచురించే వార్తలు మాత్రమే ఆధారం. అవీ ఈరోజు పత్రిక పల్లెటూళ్ళకు మరునాటి సాయంత్రమో, మూడో రోజు పొద్దున్నో వచ్చేవి. అదే పదివేలనుకుని చదివుకుని మురిసిపోయేవాళ్ళం.

బహుశా ఆంధ్రపత్రికలో కాబోలు ఇలాంటి సమాచారం చదివిన గుర్తు.

ఒక గుండెకు గురి పెట్టి పేల్చిన తుపాకీ గుండు అంత వేగంతో దూసుకుని వెళ్లి, ఒక అరా సెంటీ మీటరు దూరంలో వున్నప్పుడు తన వేగాన్ని పూర్తిగా తగ్గించుకుని ఓ పూవు మాదిరిగా సుతారంగా  గుండెను తాకితే ఎలా వుంటుందో ఊహించుకుంటే చంద్రుడి మీద దిగిన ఆ శాటిలైట్ గొప్పతనం అర్ధం అవుతుందని ఆ వార్త టీకా తాత్పర్యం. ఆ ఉపగ్రహం కూడా చంద్రుడి మీదకు ప్రచండ వేగంతో దిగుతూ చంద్రుడి ఉపరితలానికి అత్యంత సమీపంలోకి వచ్చినప్పుడు (అంటే పైన చెప్పిన అర సెంటీ మీటరు మాదిరిగా, అంతేకాని నిజంగా అర సెంటీ మీటరు కాదు) హఠాత్తుగా తన  వేగాన్ని జీరో స్థాయికి తగ్గించుకుని ఒక పువ్వు మాదిరిగా అక్కడి నేలపై (?) వాలడం అన్నమాట.   ఇందులో అతిశయోక్తి ఏమేరకు వుందో ఇట్టే కనిపెట్టి ఎదురు వాదన చేయడానికి అప్పట్లో ఈ గూగులమ్మ లేదు. అంచేత అలాంటి వార్తలను చాలా ఉత్సాహంతో చదవడమే కాకుండా దాన్ని మరింత ఉత్సాహంతో నలుగురితో పంచుకునేవాళ్ళం. ఈ కాలపు పిల్లలు ఈ థ్రిల్ బాగా మిస్సయితున్నట్టే లెక్క.   

భారత అంతరిక్ష పరిశోధనాసంస్త ఈ అర్ధరాత్రి ఒక గొప్ప కీర్తిని మూటగట్టుకోబోతోంది. తెల్లారే లోపలే ఆ శుభ వార్త తెలుసుకోవాలనే ఉత్సుకతతో లక్షలాదిమంది భారతీయులు ఈ రాత్రి జాగరణకు సిద్ధం అవుతున్నారు. ఈ నేపధ్యంలో ఈ పాత జ్ఞాపకం.