రెండు చావులు

నిజానికి ఇది జనవరి మొదట్లోనే రాయాలి.

తెలుగు సినిమాలు, తెలుగు జీవితాలు సెంటిమెంటు మీద ఆధారపడి నడుస్తున్నాయి. కొత్త ఏడాది ఆరంభాన్ని చావులతో మొదలు పెట్టడం ఎందుకనే సందేహం నన్ను నిలువరించింది. అంచేతే ఈ కాలయాపన.

పుట్టిన ప్రతివారికీ మరణం తప్పదు. ఎవరు ఎప్పుడు అనేదే తెలియదు. ఎలా అన్నదే ఆ మనిషి ఎటువంటి బతుకు బతికాడు అన్నది తెలుపుతుంది.

ఈరోజు ఆమె చనిపోయి పన్నెండో రోజు. చుట్టపక్కాలు అందరూ వచ్చారు. ఆమె అనాయాస మరణం గురించి మననం చేసుకున్నారు. కోటికొక్కరికి మాత్రమె  దొరికే వరం అది.

ఆ రోజు రాత్రి భార్యా భర్తా ఇద్దరూ భోంచేసి చెరో సోఫాలో పడుకుని  టీవీ చూస్తున్నారు. కాసేపటి తరువాత భార్య సోఫానుంచి చేతులు వేలాయడం భర్త కళ్ళ పడింది. చుట్టుపక్కల వారిని లేపి దగ్గర్లోని ఆసుపత్రికి తీసుకు వెళ్ళే సరికి అంతా అయిపొయింది. విగత జీవిగా ఆవిడ ఇంటికి తిరిగొచ్చింది.

ఇక రెండో సంఘటన.

కొత్త  సంవత్సరం  కనిపెంచిన వారితో గడుపుదామని ఆమె అమెరికా నుంచి ఇండియా వచ్చింది. హైదరాబాదు విమానాశ్రయంలో తండ్రిని చూడగానే ఆమెకు కళ్ళనీళ్ళు తిరిగాయి. ఆయనలో ఏదో తేడా.

ఆందోళన వున్నా అత్తవారింటికి ముందు వెళ్ళడం కోడలిగా తన విధి. తప్పదు. అలాగే వెళ్ళింది.

మర్నాడు పొద్దున్నే  ఫోను. నిన్న కనపడ్డ తండ్రి ఈ రోజు లేడు. ఇది జరిగే పనా.

అయినా జరిగింది.

విధి వైపరీత్యం అంటే ఇదే!