అప్పడాల కర్ర – ఓ జ్ఞాపకం

వయస్సు మీరుతున్న రోజుల్లో మనిషికి  అత్యంత  రుచికరమైనది ఏమిటి అంటే నా సమాధానం – ఓ మంచి జ్ఞాపకం.

చాలా ఏళ్ళకిందట అంటే  రెండున్నర దశాబ్దాల క్రితం మాస్కోలో మా కాపురం సాగుతున్న రోజుల్లో  ఫిలిపెంకో దంపతులు పరిచయం అయ్యారు. అక్కడి కాలమాన పరిస్తితులకి కాస్త విరుద్ధంగా వుండడం  అనే ఒకే ఒక్క   కామన్ పాయింటు మమ్మల్ని దగ్గరకు తీసింది. అప్పటికి మాకు పెళ్ళయి ఇరవై ఏళ్ళు. అయినా నా భార్య నాతోనే కాపురం చేస్తూ వుండడం అనేది వాళ్ళకో వింత. పదహారేళ్ళకే పెళ్ళాడి, ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చేసరికి  ముగ్గురు మొగుళ్ళకు విడాకులు ఇచ్చి నాలుగో పెళ్ళికి సిద్ధంగా వున్న రేడియో మాస్కోలో నా సహచర ఉద్యోగిని  నటాషాకు మా ఆవిడ్ని చూస్తే ఓ అబ్బురం. అలాగే పెళ్ళయి పాతికేళ్ళయినా ఫిలిపెంకో దంపతులు విడాకుల గొడవలేకుండా కాపురం చేసుకోవడం మాకో విడ్డూరం.

సరే! మేము హైదరాబాదుకు  ఆల్  మకాం మార్చిన తరువాత కూడా మా రెండు కుటుంబాల నడుమ స్నేహం కొనసాగింది. ఆ దంపతులు మమ్మల్ని చూడడానికి హైదరాబాదు కూడా వచ్చారు. ఇంట్లో సౌకర్యంగా వుండదని హోటల్లో బస ఏర్పాటు చేయాలనే మా ప్రయత్నాన్ని వాళ్ళు తోసిరజన్నారు. ఇంత  దూరం వచ్చింది కలిసి వుండడానికి కానీ హోటల్లో గడపడానికి కాదు పొమ్మన్నారు. వినడానికి చిత్రంగా  తోచవచ్చు కానీ, ఇక్కడ ఓ మాట చెప్పుకోవాలి. వారికి తెలుగూ, ఇంగ్లీష్ రెండూ రావు. మాకు రష్యన్ ఒక ముక్క కూడా అర్ధం అయిచావదు. మా పిల్లలు ఇంట్లో ఉన్నంత సేపూ వాళ్ళే దుబాసీలు. స్కూలుకు వెళ్ళిన తరువాత మా సంభాషణ అంతా సైగలతోనే. మందూ, సిగరెట్లు ఈ రెండూ మాస్కోలో ఆడామగా తేడా లేకుండా అక్కడికి వారికీ నిత్యావసరాలు. అదేమీ చిత్రమో వీరిద్దరూ వాటికి దూరం.

ఒకరోజు భోజనాలు అయిన తరువాత మా ఆవిడ అరటి పండు ఒలిచి నాకు అందించడం పిలిపెంకో కళ్ళబడింది. వెంటనే వంటింట్లోకి వెళ్లి , అప్పడాల కర్ర పట్టుకొచ్చాడు. ‘అరటి పండు  కాదు దీంతో మీ ఆయన నెత్తి మీద మొత్తు’  అంటూ సైగలతోనే మా ఆవిడతో  చెప్పాడు. భార్య మొగుడికి అలా  అరటిపండు  ఒలిచి మరీ అందివ్వడం ఆయనగారికి నచ్చినట్టులేదు. ‘బాగా గారాబం చేస్తున్నావు మీ ఆయన్ని. ఏం చేతులు లేవా, ఒలుచుకు తినలేడా’ అంటూ ఆ సైగలతోనే మందలించాడు.

ఇక ఇంట్లో నవ్వులే నవ్వులు. వాటికి భాషతో అవసరం లేదు కదా!  

(బాపూ గారికి వేనవేల కృతజ్ఞతలతో)