ఛ ఛ ....

'ఛ ఛ ....అలా అనకుండా వుండాల్సింది' అన్నాడు రామా రావు

వచ్చిన పావు గంటలో  అతడలా అనడం నాలుగోసారి. అనకుండా వుండాల్సింది అంటాడే కాని అన్నది ఏమిటో చెప్పడు. బహుశా తలచుకోవడానికి కూడా మనస్తాపం  కలిగించే విషయమేమో. అందుకే నేనూ  'విషయం ఏమిటీ' అని రెట్టించి అడగలేదు.

కాసేపయిన తరువాత కాస్త కుదుటపడ్డాడేమో గొంతు సవరించుకుని చెప్పడం మొదలెట్టాడు.

'మన సుబ్బారావు లేడూ, ఓహో నీకు తెలవదు కదూ, నేనీ వూరు వచ్చిన కొత్తలో పరిచయం అయ్యాడు. ఇట్టే కలిసిపోయే రకం. ఇద్దరికీ సంబంధం లేని ఓ పనికిరాని వెషయం మీద మొన్నోరోజు  మాటా మాటా అనుకున్నాం. నిజానికి నాదే తప్పు. కానీ నా మాటే నెగ్గాలనే పంతంలో  నోటికి వచ్చినట్టు ఒక మాటకు పది అనేసాను. పాపం చిన్నబుచ్చుకుని మొహం ఇంత చేసుకుని వెళ్ళాడు. అతడు వెళ్ళిన తరువాత నాకనిపించింది, అతడివాదనలో తప్పేమీ లేదని. అనవసరంగా అతడి మనసుని  కష్టపెట్టానని అనిపించింది. అతడింటికి  వెళ్ళి 'సారీ!  తప్పు నాదే. ఏమనుకోకు, క్షమించు'  అని చెప్పాలని కూడా అనిపించింది. కానీ పోలేదు. ఇప్పుడు పోవాలన్నా పోలేను'

'ఏమిటి ఎందుకని'

'ఎందుకంటే  మేము మాటా మాటా అనుకున్న  రాత్రే గుండెపోటు వచ్చిపోయాడు. మర్నాడు సుబ్బారావు కొడుకు ఫోను చేసి  చెప్పాడు"

'ఛ ఛా....' అనుకున్నాడు రామారావు మరోసారి.

NOTE: Courtesy Image Owner